ตอนที่ 5: จุมพิตแรก
833 คำ
พระอาทิตย์ยามเย็นค่อยๆ ลับขอบฟ้า ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้มอมแดง การทำงานในสวนของทั้งสองคนเสร็จสิ้นลงแล้ว หลังจากวันยาวนานที่ทั้งสองใช้เวลาร่วมกันในการทำงาน ท่ามกลางความเงียบสงบของหมู่บ้านเล็กๆ
องค์ชายยืนนิ่งอยู่หน้าบ้าน หยุดมองดูท้องฟ้าที่กำลังเปลี่ยนสีไปอย่างช้าๆ ความรู้สึกที่เคยคุ้นเคยในวังหลวงกลับกลายเป็นความฝันที่ไกลออกไปในตอนนี้ เขาไม่เคยคิดเลยว่าการมาใช้ชีวิตแบบนี้จะทำให้เขารู้สึกสงบและมีความสุขเช่นนี้
หญิงสาวเดินเข้ามาหาเขาในขณะที่เขากำลังยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ใบหน้าของเธอยังคงเปล่งปลั่งจากการทำงานตลอดวัน เส้นผมที่ถูกลมพัดเบาๆ ดูพลิ้วไปตามลมอย่างเป็นธรรมชาติ ดวงตาที่สดใสและเต็มไปด้วยความมั่นใจมองมาที่เขาอย่างตรงไปตรงมา
“ทำไมเจ้าถึงมายืนอยู่ที่นี่?” หญิงสาวถามเบาๆ ขณะที่เธอหยุดอยู่ข้างๆ
องค์ชายหันไปมองนาง ดวงตาของเขามองเธออย่างไม่สามารถหลบหนีจากความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้นในใจ “ข้าแค่คิดว่า ที่นี่… มันทำให้ข้ารู้สึกเหมือนมีที่ของตัวเอง”
หญิงสาวยิ้มบางๆ ก่อนจะเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย “ข้าก็คิดเหมือนกัน… ที่นี่เหมือนกับที่ของเราเอง ที่เราสามารถเป็นตัวของตัวเองได้ ไม่ต้องซ่อนตัว”
องค์ชายรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป ความสัมพันธ์ที่ระหว่างเขากับหญิงสาวกำลังเคลื่อนตัวไปในทิศทางที่ไม่อาจควบคุมได้ เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะมีความรู้สึกแบบนี้ เขายังจำคำพูดของเธอเมื่อคืนได้ว่าเขาแค่เป็นชายพเนจรคนหนึ่ง แต่ในตอนนี้ เขารู้สึกถึงความสัมพันธ์ที่ยากจะอธิบาย
หญิงสาวยืนนิ่งอยู่ข้างๆ เขา สายตาของเธอจับจ้องไปที่ใบหน้าเขาอย่างไม่สามารถละสายตาได้ ความเงียบที่ปกคลุมอยู่รอบตัวทำให้บรรยากาศเริ่มหนักหน่วงไปด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบอกออกมาเป็นคำพูดได้
“เจ้ามีอะไรอยากบอกข้าไหม?” หญิงสาวถามเสียงเบา แม้จะค่อนข้างรุนแรงในคำถาม แต่น้ำเสียงของเธอกลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
องค์ชายได้ยินคำถามนั้น เขารู้สึกเหมือนหัวใจของเขากำลังเต้นเร็วขึ้น เขาไม่เคยคิดว่าจะมีความรู้สึกแบบนี้ในเวลาที่เขาไม่ทันได้เตรียมตัว เขามองไปที่ริมฝีปากของหญิงสาวที่ดูอ่อนหวานและสวยงามอย่างไม่น่าเชื่อ ในขณะที่ใจของเขากำลังรวดเร็ว
“ข้า…” คำพูดขององค์ชายขาดหายไป เขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีก
หญิงสาวมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่สายตาของเธอจะเหลือบมองที่ริมฝีปากของเขา ราวกับว่าเธอกำลังมองหาคำตอบในสายตาของเขาเอง
ในจังหวะนั้น องค์ชายไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้เธอ ริมฝีปากของเขาแตะกับริมฝีปากของหญิงสาวอย่างเบามือ ทันทีที่ริมฝีปากของทั้งสองสัมผัสกัน ความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้ก่อตัวขึ้น ราวกับว่าทุกสิ่งในโลกนี้หายไป เหลือเพียงแค่ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความเร่าร้อนและความหวาน
จูบของพวกเขาเริ่มต้นอย่างอ่อนโยน แต่มันก็กลายเป็นจูบที่ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ มือขององค์ชายยกขึ้นลูบเบาๆ ที่ใบหน้าของหญิงสาว ขณะที่มือของหญิงสาวเองก็ค่อยๆ วางบนหน้าอกของเขา จูบที่เต็มไปด้วยความต้องการและความหลงใหลทำให้เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
หญิงสาวค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกจากเขา ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ ความเงียบปกคลุมไปทั่ว ก่อนที่เธอจะพูดด้วยเสียงเบาที่แทบจะไม่ออกมาได้ “เจ้ากล้ามากนะ”
องค์ชายยังคงยืนอยู่ข้างๆ เธอ หายใจเร็วขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าของเขาก็เริ่มแดงขึ้นอย่างไม่สามารถปิดบังได้ “ข้าขอโทษ… ข้าไม่สามารถควบคุมตัวเองได้”
หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาที่ไม่อาจบอกได้ว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างไร เธอไม่เคยคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น แต่ไม่รู้ทำไม… มันกลับทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นเช่นเดียวกัน
“เจ้าคิดว่า… เราจะเป็นอย่างไรต่อไป?” หญิงสาวถามอย่างสงสัย
องค์ชายมองเธอด้วยสายตาที่หนักแน่น “ข้าก็ไม่รู้ แต่ข้ารู้ว่าข้าต้องการอยู่ที่นี่กับเจ้า”
ในความเงียบสงบที่อยู่รอบตัว ทั้งสองคนต่างรู้สึกถึงความสัมพันธ์ที่กำลังเติบโตขึ้นอย่างไม่อาจหวนกลับได้ จูบแรกของพวกเขาไม่ได้เป็นแค่การแตะสัมผัสของริมฝีปาก มันคือการเริ่มต้นของอะไรบางอย่างที่ทั้งสองคนไม่สามารถหลีกหนีจากมันได้
- ผู้เขียน
