ตอนที่ 11
ลินดากำโทรศัพท์แน่นจนข้อนิ้วขาวความตกใจแรกถูกแทนที่ด้วยความโกรธแค้นและความหวาดกลัวอย่างรุนแรง
“เป็นไปไม่ได้ ภาสจะกลับมาเดินได้ได้ยังไง” เธอพึมพำกับตัวเองเสียงสั่น
“หมอบอกว่ามันไม่มีทางหาย”
ความคิดของเธอกำลังตีกันวุ่นวาย ภาพของภาสกรที่เธอมองข้ามไปในตอนนั้น... กำลังกลับมาหลอกหลอนเธอ ในขณะที่ตอนนี้ ชายชู้ที่เธอทิ้งทุกอย่างมาหาเขา กลับทิ้งเธอไปอย่างไม่ไยดี เงินก้อนที่เหลือก็เริ่มร่อยหรอลงไปทุกวัน
ถ้าภาสกรกลับมาเดินได้ เขาก็คือประธานกรรมการผู้ทรงอิทธิพล ไม่ใช่ไอ้คนพิการที่ต้องนั่งรถเข็นอย่างที่เธอเคยเข้าใจ
แล้วผู้หญิงคนนั้นคือใคร ทำไมถึงไปคล้องแขนกันอย่างเปิดเผยแบบนั้น เธอนี่โง่จริงๆ ที่ทิ้งเพชรพลอยไว้ข้างหลังแล้วไปคว้าเศษขยะ
ลินดาครุ่นคิดกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ความหวาดกลัวเปลี่ยนเป็นความมุ่งมั่นที่จะกอบกู้สถานการณ์
“ไม่ ฉันเป็นเมียคุณภาสมาก่อน ยังไงฉันก็ต้องกลับไป”
เธอคิดอย่
