“ไอ้บอย!!” เสียงคำรามของเสือดังสนั่นหวั่นไหวทันที บอยสะดุ้งตกใจก่อนจะขานรับเสียงเรียกนั้น
“คะ...ครับ”
“น้องกูหายไปไหน!” สายตาอันหน้ากลัวของเสือ กำลังขมศัตรูให้กลัว เขากำลังตัวสั่นเพราะการคำรามของเสือครั้งนี่มันช่างน่ากลัวกว่าครั้งไหนๆ
“พี่ต้นใจเย็น” แต่ก็ยังดีที่พี่ต่อมาห้ามไว้เสียก่อน แต่ป่าวเลย เชฟ!
“ไอ้เป้! ไอ้เต้มันไปไหน” ต่อถ้าดูจากปกติ เขาดูเป็นผู้ชายอบอุ่น แต่ครั้งนี่เขาก็คือเชฟที่กำลังมาหั่นผักให้เละเป็นชิ้นนั้นแหละ
“ผ...ไม่รู้ครับ”
“มีใครจะบอกกูได้ไหม!” ตองขึ้นเสียงขึ้นมาทันที ถ้าดูในโทรทัศน์เขาก็พระเอกแสนดีคนนึ่งเนี้ยแหละ แต่ตอนนี่เขากำลังจะเป็นตัวร้าย
“มันหายไปสองวัน แล้วทำไมพวกมึงเพิ่งมาบอกกู!!” ต้าก็ไม่ต่างกัน ด้วยบุคลิกเขาก็นิ่งอยู่แล้ว พอมาเจอแบบนี่มันน่ากลัวเป็นสองเท่า
“พี่ผมก็หายไปเหมือนกันนะพี่” มีนพูดขึ้นเขาทั้งกลัว และก็กังวล ตอนนี่เขาไม่รู้จะรับสถานการณ์ยังไ
