ลิขิตรักเรือสำราญ

ความสวยถูกเปิดเผย

อเล็กซ์ยืนตัวตรง มือใหญ่ของเขาหยิบผ้าขนหนูสะอาดจากชั้นใกล้ๆ ก่อนจะค่อยๆ ย่อตัวลงตรงหน้าลิน ใบหน้าของเขาเรียบนิ่ง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มยังคงจ้องเธอไม่วางตา ราวกับพยายามอ่านทุกความลับที่เธอปกปิดไว้ เขายื่นผ้าขนหนูมาซับใบหน้าของเธอเบาๆ ในตอนแรก แต่ค่อยๆ กดน้ำหนักแรงขึ้นราวกับตั้งใจเช็ดลบสิ่งที่เคลือบอยู่บนผิว

คราบเมคอัพที่ละลายผสมกับน้ำเริ่มหลุดออกไปทีละชั้น เผยให้เห็นผิวแท้จริงของหญิงสาว ใบหน้าที่เคยดูมอมแมมและหม่นหมองกลับเปล่งประกายด้วยความงามที่ซ่อนอยู่ ผิวขาวเนียนละเอียด จมูกโด่งที่รับกับรูปหน้าสวยชัด ดวงตากลมโตที่สะท้อนความหวาดกลัวแต่ก็แฝงความใสซื่อ

อเล็กซ์หยุดมือไปชั่วครู่ ดวงตาของเขามองใบหน้าที่แท้จริงของลินด้วยแววตาที่ซับซ้อน ราวกับกำลังต่อสู้กับความคิดบางอย่างในใจ เขาพยายามทำตัวให้ดูนิ่งเฉย แต่หัวใจของเขากลับเต้นแรงจนแทบควบคุมไม่ได้

“ไป”

เสียงของเขาดุดันและเย็นชา ราวกับต้องการปกปิดอารมณ์ที่ปะทุขึ้น “เข้าไปอาบน้ำให้เรียบร้อย แล้วออกมานี่ ก่อนที่ฉันจะให้ใครจับเธอโยนลงทะเลไป” คำพูดของเขาเฉียบขาด ราวกับประกาศโทษที่ไม่มีข้ออุทธรณ์

ลินตัวสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ น้ำตาที่เอ่อคลอในดวงตากลมโตไหลรินลงอาบแก้ม เธอรู้ดีว่าชะตาของเธอกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย ชายตรงหน้าเธอไม่เพียงแต่รู้ว่าเธอโกหก แต่ยังมีอำนาจที่จะกำหนดอนาคตของเธอได้ในทันที

“ค่ะ…ค่ะ”

เสียงของเธอสั่นไหวจนแทบฟังไม่เป็นคำ ลินรีบลุกขึ้นยืน ร่างเล็กที่ยังเปียกชุ่มนั้นดูอ่อนแอและน่าสงสาร เธอไม่กล้าเงยหน้าสบตาเขา สองมือกอดตัวเองแน่น ขณะที่เดินตัวสั่นไปยังห้องน้ำตามที่เขาสั่ง

ประตูห้องน้ำปิดลงเบาๆ แต่เสียงฝีเท้าของเธอยังสะท้อนอยู่ในห้อง อเล็กซ์ยังคงยืนอยู่ที่เดิม สายตาของเขามองไปยังประตูที่ปิดลง ดวงตาที่เย็นชาเมื่อครู่ดูอ่อนลงเล็กน้อย แต่เขาก็รีบปัดความรู้สึกนั้นออกจากใจ เขาถอนหายใจยาว ก่อนจะเดินไปหยิบแก้ววิสกี้จากบาร์เครื่องดื่ม เทของเหลวสีอำพันลงไปจนเต็มแก้ว

“ผู้หญิงคนนี้…”

เขาพึมพำเบาๆ กับตัวเอง เสียงของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยปนความไม่เข้าใจ ริมฝีปากเม้มแน่นขณะยกแก้วขึ้นจิบ เขายังคงตั้งคำถามในใจว่าเธอเป็นใคร และที่สำคัญ…ทำไมใบหน้าที่แท้จริงของเธอถึงส่งผลต่อหัวใจของเขาได้มากขนาดนี้ ทั้งที่เขาควรจะโกรธและกำจัดเธอออกไปจากเรือโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด

…………………………

ลินค่อยๆ แง้มประตูห้องน้ำออกด้วยมือที่ยังสั่นเล็กน้อย ความเงียบในห้องเพนท์เฮาส์ทำให้เธอได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นแรง เธอก้าวออกมาช้าๆ เสื้อผ้าชุดใหม่ที่สะอาดสะอ้านจากห้องซักรีดคลุมร่างเล็กของเธอไว้ ผมยาวที่เคยจับตัวเป็นก้อนเหนอะหนะบัดนี้สะอาดเรียบลื่น ทิ้งตัวเป็นลอนอ่อนๆ ขณะที่หยดน้ำเล็กๆ ยังเกาะอยู่บนปลายเส้นผม ใบหน้าของเธอไร้ร่องรอยของคราบมอมแมม เผยผิวที่เนียนละเอียดเปล่งประกายเหมือนแก้วที่ถูกขัดจนสะอาด

อเล็กซ์ที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา ดื่มวิสกี้อยู่เงียบๆ ถึงกับหยุดชะงัก แก้วในมือถูกวางลงช้าๆ บนโต๊ะกระจกตรงหน้า ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขามองตรงไปยังลินที่กำลังก้าวออกมาจากประตูอย่างไม่อาจละสายตาได้

เขาจ้องเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง แต่ก็แฝงความซับซ้อนบางอย่างที่แม้แต่ตัวเขาเองก็อธิบายไม่ได้ ผู้หญิงตรงหน้าที่เคยดูมอมแมมและไร้ตัวตน ตอนนี้กลับเปล่งประกายอย่างน่าทึ่ง รูปหน้าที่ได้สัดส่วน ดวงตากลมโตที่ฉายแววหวาดกลัวปนความสงสัยริมฝีปากบางที่ดูน่ามองทุกครั้งที่เธอขยับ

“นี่…เธอเป็นใครกันแน่?”

เสียงของอเล็กซ์ดังขึ้น น้ำเสียงที่เคยเย็นชาและดุดันบัดนี้ฟังดูแผ่วเบาอย่างแปลกประหลาด

ลินชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถามนั้น เธอก้มหน้าหลบสายตา รีบยืนตัวตรงอย่างประหม่า ร่างเล็กของเธอสั่นไหวเล็กน้อยเหมือนเด็กที่ถูกจับได้ว่าแอบทำผิด

“ฉัน…ฉันชื่อลินค่ะ”

เธอพูดเสียงเบา ริมฝีปากเม้มแน่น ขณะที่พยายามหาคำตอบให้เขาที่ดูไม่น่าสงสัยจนเกินไป

อเล็กซ์ยังคงจ้องเธอ ใบหน้าของเขานิ่งเฉยแต่แววตากลับลุกวาวด้วยคำถามที่อัดแน่นอยู่ในใจ เขาเอนตัวไปข้างหน้า มือใหญ่ค้ำกับเข่าที่พับไขว้ไว้

“ลิน…”

เขาทวนชื่อเธอช้าๆ ราวกับชั่งน้ำหนักในใจ

“เธอหนีอะไรมา? หรือว่า…เธอแอบซ่อนอะไรไว้?”

ลินตัวสั่น น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้เอ่อล้นจนเธอต้องหลบตา

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะโกหก… ฉันแค่…”

เสียงของเธอสั่นเครือ ก่อนที่เธอจะกล้าพูดต่อไม่ได้

อเล็กซ์ยืดตัวขึ้นเต็มความสูง ร่างสูงใหญ่ของเขาดูสง่างามและน่าเกรงขาม เขามองเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจ

“เธอไม่ต้องพูดอะไรตอนนี้… ฉันยังไม่พร้อมจะฟัง”

น้ำเสียงของเขากลับมาเย็นชาอีกครั้ง “แต่จำไว้… ฉันไม่ชอบคนโกหก”

ลินพยักหน้าช้าๆ แม้เธอจะรู้ว่าเขายังสงสัยและอาจไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ง่ายๆ แต่เธอก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่ภาวนาในใจว่าเขาจะไม่ทำอะไรที่ทำให้เธอต้องเดือดร้อนในทันที

……………………………..

เมื่อลินกลับมาถึงห้องซักรีด เธอเปิดประตูเข้ามาอย่างเงียบเชียบ ร่างเล็กยังคงสั่นเล็กน้อยจากความหวาดหวั่นที่เพิ่งผ่านพ้นไป เธอก้มหน้าพยายามหลบสายตาใครต่อใคร แต่กลับต้องชะงักเมื่อมองเห็น มาร์ธา โจนส์ หัวหน้าแม่บ้านยืนรออยู่กลางห้อง มาร์ธากำลังจัดการงานบางอย่าง แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาและเห็นลินเต็มตา เธอก็ถึงกับอ้าปากค้าง

“ลิน…”

มาร์ธาเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตกใจ ดวงตาคมกริบที่มักจะดูดุดันกลับเปลี่ยนเป็นเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อสายตา สาวน้อยมอมแมมที่เธอเคยเห็นมาตลอด บัดนี้กลายเป็นหญิงสาวที่งดงามราวกับคนละคน

ลินเม้มริมฝีปากแน่น เธอก้มหน้าพลางบิดมือไปมาอย่างรู้สึกผิด

“มาร์ธา…คะ หนู…ขะ ขอโทษค่ะ”

น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ น้ำตาเอ่อคลอในดวงตา เธอรู้ดีว่าการปกปิดตัวตนมานานกำลังถูกเปิดเผยต่อหน้าหัวหน้าแม่บ้านที่ดูแลเธอมาอย่างเมตตา

มาร์ธาเงียบไปชั่วครู่ ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปใกล้ลิน ดวงตาที่เคยดุดันนั้นค่อยๆ อ่อนโยนลง เธอมองลินอย่างพินิจพิเคราะห์ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยร่องรอยความเหนื่อยล้าจากโลกภายนอกของมาร์ธาเผยให้เห็นว่าผู้หญิงคนนี้ผ่านอะไรมามากมายจนมองทะลุทุกอย่างได้อย่างง่ายดาย

“ไม่เป็นไร สาวน้อย…”

มาร์ธาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกและอ่อนโยน เธอวางมือบนไหล่ลินเบาๆ ราวกับจะปลอบโยน

“ไปเถอะ ไปพักก่อน วันนี้เธอทำมามากพอแล้ว”

ลินเงยหน้าขึ้นมองมาร์ธา ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความไม่คาดคิด น้ำตาที่เก็บกลั้นไว้ร่วงเผาะ เธอพยักหน้าเบาๆ พลางพูดเสียงสั่น

“ขอบคุณค่ะ…มาร์ธา”

มาร์ธายิ้มบางๆ ก่อนจะตบไหล่ลินเบาๆ แล้วผละไปจัดการงานต่อ ทิ้งให้ลินยืนอยู่ตรงนั้น หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งความโล่งใจ ความซาบซึ้ง และความกลัวที่ยังคงไม่จางหาย เธอรู้ดีว่าความลับของเธอไม่อาจปกปิดได้อีกต่อไป และนี่อาจเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงในชีวิตของเธอ…