รักไม่ผิด ผิดที่รัก

#4

บนถนนทอดตัวยาวริมทะเลแขนเรียวสวยสวมกอดแผ่นหลังกว้างแนบแน่นขณะที่รถบิ๊กไบค์วิ่งโลดแล่นไปบนท้องถนน

''เราจะไปที่ไหนกันหรอคะ''

ฉันเอ่ยถามเค้า เบาๆ ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลานั้นจะเอียงหางตามามองฉันแล้วยกยิ้ม

"เมื่อถึงคุณก็จะรู้เอง"

ผมตอบเธอเพราะอยากจะให้เธอได้ลุ้น ถึงสิ่งที่ผมจะพาไปสัมผัส หลังจากนี้ ผมบิดรถด้วยความเร็ว ก่อนจะจอดลง ที่ท่าเรือแห่งนึง มันคือที่ๆ มีความหมายกับผม เพราะพี่ใหญ่เคยช่วยชีวิตผมจากที่นี่

''ท่าเรือ''

" ที่นี่ดูเย็นสบายดีจังเลยนะคะ ''

ฉันยกยิ้มมองท้องทะเลที่กว้างใหญ่เบื้องหน้าอีกทั้งยังสายลมหนาวที่พัดเย็นยะเยือก การได้สัมผัสกับความรู้สึกแบบนี้มันดีจริงๆ

''คุณชอบที่นี่รึเปล่า''

ผมเอ่ยถามเธอเมื่อเห็นใบหน้าขาวนวล ยกยิ้มแววตาแลดูมีความสุข

"ชอบสิค่ะ ไม่ว่าคุณจะพาฉันไปที่ไหนฉันก็ชอบทั้งนั้น ''

ฉันเอ่ยจบ เค้าก็สวมกอดฉันเบาๆ จากทางเบื้องหลัง

"คุณชื่ออะไรคุณบอกผมได้ไหม "

"ฉันชื่อ น้ำฟ้า ค่ะ''

ฉันตัดสินใจบอกชื่อตนเองกับเค้า เพราะรู้สึกว่าเวลาที่อยู่กับเค้ามันปลอดภัย ดังนั้น ฉันจึงไม่จำเป็นที่จะต้องปกปิดชื่อและตัวตนอีก

"คุณเรียกผมว่าเซ็นก็ได้นะ นั้นคือชื่อของผม''

ผมเอ่ยเบาๆ แล้วกระชับอ้อมกอดแน่น ขึ้น

"เซ็นคะ คุณจะรักฉันได้ไหม ''

ฉันตัดสินใจเอ่ยถามคำถามที่น่ากลัวที่สุดหากผลตอบกลับมามันไม่เป็นแบบที่คิด เมื่อเซ็นได้ยินเค้านิ่งเงียบไปชั่วขณะก่อนจะค่อยๆ ปล่อยอ้อมแขนที่สวมกอดฉันอยู่ แล้วเดินไปยืนเบื้องหน้า ในตอนนั้นฉันรู้สึกใจชาอย่างบอกไม่ถูก เพราะไม่เคยถามหาความรักจากใครมาก่อน

"ก่อนหน้านี้ผมเคยเสียใจกับความรักมาครั้งนึงทว่าเมื่อเจอคุณผมก็อยากที่จะลองเสี่ยงกับมันอีกครั้ง ...ผมรักน้ำฟ้านะ"

เสียงตะโกนของเซ็นทำให้แก้มขาวนวลแดงระเรื่อ

"ฉันก็จะรักเซ็นและสัญญาว่าจะรักตลอดไป ''

ฉันเดินไปยืนข้างๆ เค้าแล้วส่งเสียงตะโกนไปที่ทะเลเบื้องหน้า ก่อนจะหันมามองเซ็นแล้วสวมกอดเค้าแน่นๆ ด้วยความรัก ในที่สุดสิ่งที่ฉันกลัวก็จางหายไป เค้าจะเป็นรักแรกและรักเดียวของฉัน

"น้ำ ผมสัญญานะ ต่อจากนี้ไป ผมจะดูแลคุณให้ดีที่สุด หากคุณยอมเปิดใจที่จะคบหากับผม ''

ผมพูดในสิ่งที่ผมอยากจะทำกับเธอเมื่อเธอได้ยินดวงตาของเธอก็หลั่งน้ำสีใสไหลออกมามันทำให้ใจของผมรู้สึกเย็นวูบอย่างบอกไม่ถูก

"ผมขอโทษนะ ผมทำคุณไม่สบายใจหรอ''

"ปล่าวค่ะ ฉันก็แค่ดีใจมากไปหน่อยเท่านั้นเอง ''ฉันยิ้มมองเซ็น ก่อนจะจับมือเค้าแล้วหันใบหน้าไปมองพระอาทิตย์ด้วยกัน บรรยากาศที่เริ่มจะบ่ายคล้อย แสงอาทิตย์จะกลายเป็นมีส้มแล้วตกลงสู่ทะเล หลังจากนั้นพวกเราทั้งคู่ ก็พากันขับรถ แล่นออกไป

"ห้างสรรพสินค้า"

"คุณพาฉันมาทำอะไรที่นี่หรอคะ มีอะไรที่คุณอยากจะซื้อหรอ "

ฉันยืนแหงนใบหน้ามอง ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ ก่อนที่เซ็นจะจับมือฉันเดินเข้าไปภายใน เราทั้งคู่เดินเลือกซื้อของมากมาย เซ็น เป็นคนเลือกส่วนฉันก็คือคนใส่ เค้าพาฉันมาหาซื้อเสื้อผ้า หากบอกตั้งแต่แรกจะเตรียมตัวมาให้ดีกว่านี้ ฉันแอบขบขันมองเค้า

''คุณชอบไหม''

ผมชูเสื้อตัวนึงให้เธอดูเมื่อเธอเห็นก็ยิ้มร่า แล้วพยักหน้า การรักษาน้ำใจของน้ำฟ้ามันทำให้ผมหลงรักเธอมากขึ้นไปอีกไม่ว่าผมจะถามว่าเธอชอบอะไรที่ผมเลือกให้ไหม เธอก็จะตอบว่าชอบอยู่เสมอ

''พอแล้วล่ะค่ะเซ็น ซื้อเยอะขนาดนี้น้ำใส่ไม่ไหวหรอก''

ฉันเอ่ยกับเค้าแล้วรีบจับมือเซ็นเดินออกมาเพื่อขึ้นรถกลับบ้านเพราะวันนี้ก็เริ่มมืดค่ำเต็มที

".........."

บ้านเช่า

"คุณให้น้ำช่วยถือเถอะนะคะ ''ฉันเอ่ยเพราะเห็นเซ็นถือถุงมากมายคนเดียวแต่เค้าก็ไม่ยอมซ้ำยังบอกให้ฉันเดินสบายๆ ก็พอ ก่อนที่พวกเราทั้งคู่จะพากันเดินขนของเข้าไปไว้ภายในบ้านจู่ๆ เสียงมือถือของเซ็นก็ดังขึ้น

"เดี๋ยวผมมานะ ''

ผมบอกกับน้ำก่อนจะรีบเดินออกไปกดรับโทรศัพท์

''เซ็นมาเจอฉันหน่อยฉันมีเรื่องสำคัญ ''

น้ำเสียงหนาเอ่ยปลายสายเซ็นจึงหันดวงตาไปมองน้ำฟ้าที่ยืนมองอยู่ในบ้านอย่างห่วงๆ แล้วตอบรับพี่ใหญ่

''ครับผมจะรีบไป"

"ใครโทรมาหรอคะเซ็น ''

น้ำฟ้าเอ่ยถามเมื่อเห็นเซ็น วางสาย

"ไม่มีอะไรหรอกจ้าน้ำคุณรอผมอยู่ที่นี่น่ะผมจะรีบกลับมา ''

ผมเอ่ยบอกต่อเธอก่อนจะรีบเดินไปขึ้นรถแล้วขับเล่นออกไป ผมรู้สึกว่าวันนี้ผมมีความรู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก

@บ้านพี่ใหญ่

มอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันใหญ่ขับเล่นเข้ามาจอดหน้าประตูทางขึ้น

''พี่ใหญ่รออยู่ด้านในรีบเข้าไปเถอะพี่เซ็น ''

ลูกน้องในชุดสูทสีดำซึ่งยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูเอ่ยปากเมื่อเห็นผมขับรถมาจอด จากนั้นผมก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้าน ก่อนจะได้ยินเสียงปืนดังขึ้น 3 นัด เมื่อผมวิ่งไปถึงก็เห็นลูกน้องของพี่ใหญ่ สามคนนอนจมกองเลือด

"มาแล้วหรอวะเซ็น ''

ผมมองดูน้องชายที่ผมเพิ่งจะโทรตามให้มาหา ก่อนจะเดินออกมาจากห้องๆ นั้นแล้วปล่อยให้ลูกน้องเข้าไปจัดการกับศพที่นอนอยู่

"พี่มีอะไรหรอคับ ''

ผมเอ่ยถามพี่ใหญ่ขณะเดินตามหลังเค้าออกมาตรงไปที่ห้องทำงาน

"กูมีงานสำคัญให้มึงทำวะคราวนี้คงต้องพึ่งมึงแล้วไอ้น้องชาย ''

พี่ใหญ่เอ่ยจบก็ใช้มือหนาตบลงที่ไหล่ของผมเบาๆ ก่อนที่พวกเราสองคนจะเดินเข้าไปในห้องทำงานประตูทางเข้าคือลวดลายมังกร บ่งบอกถึงกลิ่นอายของความเป็นจีน ผมทำได้เพียงเดินตามแผ่นหลังหนาของพี่ใหญ่เข้าไปแบบเงียบๆ แล้วหยุดลง ตรงหน้าโต๊ะทำงาน

"กูอยากให้มึงช่วยตามหาคนคนนึง เธอคือคนที่กูอยากจะพามาไว้ข้างกาย เพราะเธอคือคนที่กูรอมา15ปี ''

พี่ใหญ่พูดจบก็ยื่นซองขนาดเล็กมาให้ผม ๆ ยังไม่ทันจะเปิดดูก็เอ่ยตอบรับเพราะสำหรับพี่ใหญ่ผมสามารถทำให้ได้ทุกอย่าง

''ฝากด้วยนะไอ้น้องชาย''

มือหนาจับไหล่เซ็นอย่างฝากฝัง ดวงตามองจ้อง เซ็นจึงโค้งใบหน้าลง

"ครับผมจะพาตัวเธอมาให้ได้''

ผมเอ่ยจบก็เดินถือซองใบนั้นออกมาจากห้อง ก่อนจะรู้สึกอยากเห็นหน้าผู้หญิงที่พี่ใหญ่คลั่งไคล้นักหนา

''หน้าตาเธอจะเป็นแบบไหนนะ ''

ผมค่อยๆ เปิดซองแล้วหยิบภาพออกมาดู เมื่อดวงตาของผมได้เห็นก็รู้สึกชะงักพลันร้อนรุ่มหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่จริงใช่ไหม!!ผมถามตัวเองซ้ำๆ แล้วรีบขับรถออกมา

ตลอดทางผมแทบจะไร้สติ เมื่อนึกถึงภาพของผู้หญิงที่พี่ใหญ่ให้ตามหา ผมไม่คิดเลยว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้ ผู้หญิงที่ผมกำลังจะเปิดใจรักกับเธอดันกลายมาเป็น หญิงสาวที่เจ้านายผมหลงรักจนถึงขั้นฆ่าลูกน้องตนเอง หากพี่ใหญ่รู้ถึงความสัมพันธ์ของผม และผู้หญิงคนนั้น จุดจบของผมก็จะไม่ต่างจากสามคนนั้นแน่ๆ

''.............''

''เหมยในที่สุดคุณก็กลับมาหาผม''

น้ำเสียงหนาเอ่ยในขณะที่ดวงตาคู่คมมองจดจ้องฉากรูปหญิงสาว ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน ทุกครั้งที่เห็นใบหน้านี้ เฉินมักจะรู้สึกผิดและโทษตัวเองอยู่เสมอที่ปกป้องเหมยคนรักไว้ไม่ได้ ร่างหนากำมือแน่นดวงตาร้อนผาวหลังน้ำสีใสก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้

แล้วเดินตรงไปเปิดตู้ไม้หลังโต๊ะทำงานที่ปิดตายเอาไว้ ภายในคือชุดเจ้าสาวเปื้อนเลือดที่แขวนอยู่ ทุกครั้ง ที่คะนึงหาเธอ ชายหนุ่มก็มักจะนำมันออกมาสวมกอดแน่น และครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน

''เหมยผมคิดถึงคุณ''

ผมอดไม่ได้ที่จะแอบร้องไห้คนเดียวแบบนี้ ทุกครั้งที่ผม คิดถึงเธอผมเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก

หากผมได้ตัวผู้หญิงคนนั้นมาใบหน้าของเธออาจจะทำให้ผมเบาใจลงได้บ้าง มือหนาขย้ำชุดเเต่งงานพลันสะอื้น ร้องไห้ ระบายความโศกเศร้าอาดูล ในจิตใจปลดปล่อยออกมา

พร้อมจะดราม่ากันรึยังคะ ทุกคนนนนน คอมเม้นท์ให้ไรท์หน่อยะคะ คนละเม้นท์ก็ยังดี ><