เพ่ยเจินต้องเจรจากับซ่งเว่ยหยางอยู่นาน กว่าเจ้าหมียักษ์นี่จะปล่อยนางให้เป็นอิสระได้เสียที
“เหตุใดเจ้าถึงได้ชอบอุ้มข้านัก?” เพ่ยเจินแสร้งถามน้ำเสียงเคร่งขรึมพร้อมกับทำสีหน้าจริงจังขึ้นมามากถึงแปดส่วนด้วยกัน
“อาจเป็นเพราะว่า ข้ากลัวเจ้าเหนื่อย”
ซ่งเว่ยหยางตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่สายตาที่ทอดลงมามองเพ่ยเจินนั้นช่างดูอบอุ่นละมุนยิ่ง “ผู้คนมากมาย เหตุใดจึงต้องกลัวข้าเหนื่อยคนเดียวด้วยเล่า?”
เพ่ยเจินยังคงซักไซ้ไม่ยอมหยุด
“เช่นนั้นก็อาจจะเป็นเพราะว่าเจ้าขาสั้นกว่าใคร ข้าเลยต้องรู้สึกห่วงใยเจ้ามากเป็นพิเศษ”
หลังซ่งเว่ยหยางกล่าวจบ เพ่ยเจินก็สะบัดหน้าเชิ่ดขึ้นและก้าวขา
ยาวๆ เดินเข้าคฤหาสน์สกุลฮั่วไปในทันที
“หึ!! ข้าโกรธเจ้าแล้วนะ เจ้าหมียักษ์บ้า กล้ามาล้อเลียนเรื่อง
ความสูงของข้าด้วยเช่นนั้นหรือ สักวันเจ้าจะไม่ได้นอนหลับดีแน่”
เพ่ยเจินพูดขึ้นด้วยความโมโหพร้อมทั้งเดิน
