รักครั้งเก่า ขอเริ่มใหม่อีกครั้ง

บทที่ 3 เรียนรู้ที่จะอยู่กับความเจ็บปวด

อมีเลีย :

คืนนั้น เรากลับมาถึงบ้านพร้อมกับลูก ๆ ที่ดูเศร้าสลดจนไม่เหลือรอยยิ้ม ความเศร้าของพวกเขาทำให้ฉันต้องเก็บความเจ็บปวดของตัวเองไว้เบื้องหลัง ฉันต้องเข้มแข็งเพื่อลูก ๆ

"ไปแปรงฟันแล้วเข้านอนนะ แม่รักลูกมากนะจ๊ะ"

ลูก ๆ พยักหน้ารับเงียบ ๆ ฉันรู้ว่าพวกเขาเสียใจมาก แต่เวลาจะช่วยเยียวยาความเจ็บปวดนั้นไปเอง พวกเขายังเป็นเด็ก ยังมีโอกาสได้พบพ่อของพวกเขาอีก เขาไม่ได้หายไปไหน เพียงแค่ไม่ได้อยู่กับเราที่บ้านเท่านั้น ฉันหวังว่าในอนาคต ฮวน หลุยส์จะไม่ละเลยลูก ๆ หากเขามีลูกเพิ่มกับผู้หญิงคนใหม่ เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น ลูก ๆ ของฉันคงต้องเจ็บปวดมากแน่ ๆ

หลังจากที่พวกเขาขึ้นไปยังห้องของตัวเอง ฉันยังคงนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ความคิดมากมายผุดขึ้นในหัวของฉัน เราจะยังอยู่ที่บ้านนี้ต่อไปดีไหม? เพราะความจริงแล้ว การอยู่ที่นี่มันเต็มไปด้วยความทรงจำที่ทำให้ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน บ้านที่ครั้งหนึ่งเราเคยมีความสุขร่วมกัน กลับกลายเป็นเหมือนทรายที่ร่วงหล่นจากมือ ฉันตัดสินใจว่าจะคุยกับลูก ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ในภายหลัง

ชีวิตของฉันต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร? ฉันไม่เคยทำงาน ไม่ได้เรียนอะไรจริงจังมาก่อน เรียกได้ว่าฉันแทบไม่รู้เลยว่าจะเริ่มต้นทำงานอย่างไร ฉันทรุดตัวลงบนโซฟาและถอนหายใจ พ่อแม่เคยบอกให้ฉันเรียนอะไรไว้บ้าง แต่ฉันก็มัวแต่ยึดติดกับการเป็นภรรยาและแม่

แต่ตอนนี้ ฉันไม่สามารถนั่งเสียใจเฉย ๆ ได้อีกต่อไป ไม่มีใครจะมาคอยดูแลฉันอีกแล้ว จากนี้มันขึ้นอยู่กับตัวฉันเองที่จะค้นหาว่าฉันมีความสามารถอะไร แม้ว่าฉันจะอายุแค่ 30 ปี แต่บางคนอาจคิดว่าฉันแก่เกินไปที่จะกลับไปเรียนหนังสือ หรือฉันควรขายของ? แต่ฉันก็ไม่เคยเก่งเรื่องการขายอะไรเลย หรือบางที อาจลองหางานในออฟฟิศเป็นเลขา? ฉันต้องเริ่มพัฒนาทักษะใหม่

จริง ๆ ฉันอยากจะขึ้นไปบนห้อง ร้องไห้อีกครั้งให้มันพอ แต่มันจะช่วยอะไรได้? ฉันต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับความเจ็บปวดนี้ จนกระทั่งวันหนึ่งมันจะไม่ทำให้ฉันรู้สึกอะไรอีกต่อไป ฉันถอนหายใจยาวก่อนจะลุกขึ้น เริ่มเก็บกวาดข้าวของที่ฉันขว้างลงพื้นตอนที่โมโห อย่างน้อยลูก ๆ ก็เศร้าเกินกว่าจะสังเกตเห็น ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงกลัว

ฉันเก็บเศษจานชาม "ล้ำค่า" ที่แตกกระจายบนพื้นอย่างมีความสุขเล็ก ๆ ในใจ ราวกับเป็นการแก้แค้น ฉันนึกอยากเก็บเศษจานพวกนี้ใส่กล่องแล้วส่งไปให้แม่ของฮวน หลุยส์ พร้อมข้อความว่า "นี่คือขยะของคุณ ลูกชายของคุณ และจานชามสุดห่วยของคุณ!" ความคิดเล่น ๆ นี้ทำให้ฉันหลุดยิ้มออกมา แต่ในความจริง ฉันไม่เก่งเรื่องแก้แค้นเลย บางทีฉันควรเรียนรู้จากคอนนี่ เพื่อนของฉันที่เชี่ยวชาญเรื่องเอาคืนแฟนเก่า เธอเคยทำให้พวกเขาสำนึกทุกครั้งที่ทำผิดกับเธอ แม้ตอนนี้เธอแต่งงานแล้วและแกล้งทำตัวหวานแหวว แต่ฉันรู้จักเธอมาทั้งชีวิต ฉันไม่หลงกลหรอก แต่สามีของเธอน่ะหลงรักเธอจนตาบอด เขาคงไม่รู้ว่ากำลังอยู่กับ "แมงมุมแม่ม่ายดำ"

เมื่อฉันทำความสะอาดเสร็จ ฉันเดินผ่านห้องของลิลลี่ เสียงสะอื้นแผ่วเบาดังลอดออกมาจากประตู ความเศร้าของลูกสาวคนเล็กทำให้หัวใจฉันเหมือนถูกบีบ ฉันอยากเข้าไปปลอบโยนเธอ แต่ฉันยังไม่พร้อม... ฉันไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ในตอนที่ตัวเองยังอ่อนแอเกินกว่าจะมอบความมั่นใจให้เธอ ฉันเลือกที่จะเดินผ่านไป ปล่อยให้เธอได้ระบายความผิดหวังออกมาให้หมด เพื่อที่ในอนาคต เธอจะได้เข้มแข็งและมั่นคง ฉันไม่อยากให้ลิลลี่เห็นฉันในสภาพที่พ่ายแพ้ เพราะนั่นอาจเป็นภาพที่เธอจดจำไปตลอด ฉันอยากให้เธอเข้าใจว่า ในโลกนี้ ความเจ็บปวดเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่เราต้องไม่ปล่อยให้มันทำลายเรา ฉันมั่นใจว่าเธอจะผ่านมันไปได้

ฉันแอบมองเข้าไปในห้องของอันโตนิโอ แม้ในความมืด แต่แสงไฟจากถนนช่วยให้ฉันเห็นเขานอนนิ่งอยู่บนเตียง ฉันรู้ว่าเขากำลังพยายามทำความเข้าใจกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ฉันเชื่อว่าเขาจะเป็นกำลังใจให้ฉันและลิลลี่ ฉันตั้งใจแน่วแน่ว่าจะเลี้ยงดูเขาให้เติบโตเป็นผู้ชายที่ยอดเยี่ยมในอนาคต เป็นคนที่ซื่อสัตย์และจริงใจ ต่างจากพ่อของเขาที่ขาดคุณสมบัติเหล่านี้ เพราะแม่ของเขาเลือกที่จะยอมรับการกระทำที่ผิดของลูกชาย

ไม่... ฉันจะไม่มีวันเป็นเหมือนแม่สามีของฉันเด็ดขาด

เมื่อฉันกลับมาถึงห้องนอนของตัวเอง สิ่งแรกที่ฉันทำคือการเริ่มต้นจัดการความรู้สึกของตัวเอง ห้องนี้คือพื้นที่ที่ฉันเคยใช้ร่วมกับเขามานานหลายปี ความทรงจำต่าง ๆ ที่หล่อหลอมขึ้นมาที่นี่เริ่มย้อนกลับมา ภาพในอดีตปรากฏชัดราวกับมันเพิ่งเกิดขึ้น

ตอนแรกที่เราอยู่ด้วยกัน เราเริ่มต้นจากบ้านเล็ก ๆ ที่เรียบง่าย เรายังเป็นเหมือนเด็กสองคนที่เล่น "บ้าน" กันอยู่ หลังจากความพยายามและความเสียสละมากมาย ฮวน หลุยส์เริ่มต้นทำงาน เขาเป็นคนที่ฉลาดมาก และเมื่อบริษัทที่เขาร่วมพัฒนาแอปพลิเคชันเปิดโอกาสให้เขา มันก็เหมือนกับการเปิดโลกใบใหม่ และเขาก็จูงมือฉันไปด้วยในทุกก้าวของความสำเร็จ

นั่นจึงทำให้เราสามารถซื้อบ้านหลังนี้ได้ ห้องนอนนี้ตกแต่งขึ้นตามแบบที่เขาชอบ ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องสะท้อนความเป็นตัวเขา ฉันเดินไปรอบ ๆ ห้อง มองดูทุกสิ่งทุกอย่างอย่างละเอียด เตียงตัวแรกถูกแทนที่ด้วยเตียงขนาดใหญ่นี้ เตียงที่เราเคยนอนด้วยกันในคืนที่เต็มไปด้วยความรัก โคมไฟสไตล์โมเดิร์น กระจกเงาแสนสวย และตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่

และนี่คือสิ่งที่ทำให้ฉันเจ็บปวดที่สุด ตอนนี้ ห้องนี้จะกลายเป็นพื้นที่ที่ดูใหญ่และว่างเปล่าเมื่อไม่มีเขาอยู่ ฉันจะอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ในเมื่อมันเต็มไปด้วยความทรงจำที่ย้ำเตือนว่าฉันจะไม่มีวันได้เขากลับคืนมาอีก และที่แย่กว่านั้นคือ การรู้ว่าเขาจะไปแบ่งปันเตียงอีกหลังในที่อีกแห่งกับผู้หญิงที่ไม่ใช่ฉัน

ฉันปล่อยตัวเองล้มลงบนพรม ความเศร้าโศกที่กัดกินหัวใจยังคงถาโถมเข้ามา ฉันเริ่มตั้งคำถามกับตัวเอง ฉันพลาดตรงไหน? แต่ฉันก็รู้ว่า คำตอบมีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ และฉันจะไม่ไปถามเขา

ฉันบังคับตัวเองให้ลุกขึ้นจากพื้น เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบเสื้อผ้า แต่เมื่อเห็นฝั่งของเขาที่ยังคงเต็มไปด้วยข้าวของ หัวใจของฉันเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ ฉันเอื้อมมือไปสัมผัสเสื้อผ้าของเขา ราวกับว่าการทำเช่นนั้นจะช่วยลบล้างความจริงที่เจ็บปวดนี้ไปได้

แต่ฉันก็รู้ว่ามันไม่ได้ผล เสื้อผ้าก็ยังเหมือนเดิม และเราสองคนก็เช่นกัน ฮวน หลุยส์ทิ้งฉันไปเพื่อผู้หญิงคนอื่น และนั่นคือความจริงที่ฉันต้องยอมรับ

ก่อนที่จะไปอาบน้ำ ฉันหยิบกระเป๋าเดินทางของเขาออกมาเริ่มเก็บข้าวของ ฉันบรรจุสิ่งของทุกชิ้นของเขาอย่างระมัดระวัง ราวกับว่าเขาเพียงแค่กำลังจะไปทำงาน ไม่ใช่จากฉันไปตลอดกาล หลายครั้ง ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังทรมานตัวเอง แต่ความผิดหวังที่ถาโถมเข้ามาทำให้ฉันพยายามนึกถึงช่วงเวลาดี ๆ เพื่อไม่ให้ตัวเองล้มลง

เมื่อฉันเก็บเสร็จ พื้นที่ในตู้เสื้อผ้าที่เคยเต็มแน่นตอนนี้ว่างเปล่า ว่างเปล่าเหมือนกับชีวิตและหัวใจของฉันในตอนนี้ ฉันปิดตู้เสื้อผ้าอย่างระมัดระวัง ก่อนจะเดินไปที่เตียงฝั่งของเขา

ฉันหยิบของเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขาทิ้งไว้ในลิ้นชักออกมา รวมถึงรูปแต่งงานของเราที่เขาเก็บไว้บนโต๊ะข้างเตียง รูปนั้นไม่มีความหมายอะไรกับฉันอีกแล้ว

มันเจ็บปวดเหลือเกินที่ต้องคิดถึงมัน "ฝั่งของเขาบนเตียง" ตอนนี้มันจะกลายเป็นเพียง "เตียงของฉัน" ฉันนอนลงบนพื้นที่นั้น กลิ่นของเขายังอบอวลอยู่บนหมอนใบเดิม ฉันลูบไล้หมอนใบนี้ หมอนที่เขาจะไม่มีวันกลับมาใช้มันอีก

ในที่สุด ฉันตัดสินใจลุกขึ้นและถอดหมอนใบนี้ออก ฉันลอกผ้าปูที่นอนและปลอกหมอนออกทั้งหมด แล้วเปลี่ยนชุดเครื่องนอนใหม่ ชุดเครื่องนอนที่ไม่มีกลิ่นของเขาหลงเหลืออยู่อีกต่อไป

ฉันใช้เวลานานพอสมควร ค้นหาสิ่งของทุกชิ้นที่อาจทำให้ฉันนึกถึงเขาในอนาคต ฉันเก็บกวาดจนทุกอย่างเรียบร้อย ในใจลึก ๆ ฉันหวังว่าความรักที่ฉันเคยมีให้เขาจะสามารถถูกเก็บใส่กระเป๋า และถูกส่งออกไปพร้อมกับสิ่งของเหล่านั้น สิ่งของที่เขาจะมารับเอง หรือที่ฉันจะส่งไปให้

แต่ฉันก็รู้ดีว่า มันเป็นไปไม่ได้ ความรู้สึกนี้คงต้องใช้เวลาเป็นตัวช่วยลบเลือน หรือบางที...มันอาจจะไม่มีวันจางหายไปเลยก็ได้ ใครจะรู้?

ฉันเข้าไปอาบน้ำ และใช้โอกาสนี้ปลดปล่อยน้ำตาที่ฉันยังเก็บไว้ น้ำอุ่นไหลรดกาย แต่กลับช่วยเยียวยาใจได้เพียงเล็กน้อย เมื่อร่างกายเริ่มเหนื่อยล้าจากการร้องไห้ ฉันจึงออกจากห้องน้ำ พยายามจะเข้านอน แม้ว่าฉันจะรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย

แต่ฉันก็จะผ่านมันไปให้ได้ เพราะฉันต้องเข้มแข็ง และฉันจะทำได้