บทที่ 4 เพื่อนแท้
1057 คำ
อมีเลีย :
เช้าวันต่อมา ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดศีรษะราวกับว่าความเจ็บปวดทางอารมณ์นั้นทำให้ฉันล้าและทรมาน ฉันไม่อยากลุกจากเตียง แต่ก็ต้องฝืนตัวเองอย่างสุดความสามารถ ฉันต้องเตรียมอาหารเช้าให้ลูก ๆ เพราะตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันต้องเริ่มสร้างกิจวัตรใหม่ ฮวน หลุยส์เคยเป็นคนพาพวกเขาไปโรงเรียน แต่ตอนนี้หน้าที่นั้นตกเป็นของฉัน
ฉันรีบลุกขึ้นแต่งตัว แล้วออกจากห้องนอน เมื่อคืนฉันนอนดึกมาก ความว่างเปล่าข้างกายทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองไม่สมบูรณ์ ฉันนอนไม่หลับเลยกว่าจะข่มตาหลับได้ก็เกือบเช้า
ฉันเดินไปที่ห้องของอันโตนิโอเป็นที่แรก เขาเป็นคนที่ใช้เวลานานที่สุดในการเตรียมตัว
"ตื่นได้แล้วจ้ะ โทนี่" ฉันเรียกเบา ๆ ลูกชายลืมตาขึ้นแล้วมองมาที่ฉัน ก่อนจะลุกขึ้นกระโจนเข้ามากอดแน่น
"แม่ครับ ผมจะรักแม่เสมอ ผมจะไม่มีวันทิ้งแม่" น้ำเสียงของเขาเหมือนเด็กน้อยที่หัวใจบอบช้ำ ฉันเข้าใจดีว่าความรู้สึกถูกทอดทิ้งเริ่มเข้ามาในใจเขาแล้ว โดยเฉพาะในวัยที่เต็มไปด้วยความสับสนแบบนี้
"แม่ก็จะรักลูกเสมอเหมือนกันนะ คนเก่งของแม่" ฉันก้มลงจูบหน้าผากเขา ขณะที่เขากอดฉันไว้แน่น ในจังหวะนั้น ประตูเปิดออก ลิลลี่เดินเข้ามา
"หนูก็จะรักแม่กับพี่โทนี่เสมอนะคะ สามคนของเราต้องอยู่ด้วยกันตลอดไป เหมือนสามทหารเสือไง"
ฉันอดไม่ได้ที่จะโล่งใจ เพราะลึก ๆ ฉันกลัวว่าลิลลี่จะเข้าข้างพ่อและโทษฉันในบางเรื่อง แต่เธอเข้าใจดีว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของฉัน ลูกทั้งสองรู้ว่าฉันพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวมีความสุข และนั่นทำให้ฉันโล่งใจอย่างที่สุด
"เอาล่ะลูก ๆ อย่างที่เขาว่าไว้ในวงการบันเทิง ‘โชว์ต้องดำเนินต่อไป’ นะ" ฉันพยายามฝืนยิ้มให้พวกเขา และพวกเขาก็พยายามยิ้มกลับมา
ระหว่างทางไปโรงเรียน เราเดินกันเงียบ ๆ ฉันไม่อยากบังคับให้พวกเขาทำเหมือนว่าทุกอย่างปกติ เพราะรู้ดีว่าพวกเขายังปรับตัวกับสถานการณ์ใหม่นี้ไม่ได้
"แม่จะมารับตอนเลิกเรียน ตั้งใจเรียนนะลูก อย่าให้มีครูบ่นล่ะ"
พวกเขาลงจากรถและเดินเข้าไปในโรงเรียน ฉันมองตามจนลับสายตาและถอนหายใจ แม้ทุกอย่างจะจบลง แต่การที่เราเคยมีความสุขร่วมกันมา 12 ปีก็ทำให้ฉันรู้สึกอิ่มใจในบางส่วน
เมื่อกลับมาถึงบ้าน สิ่งแรกที่ฉันทำคือยกของของฮวน หลุยส์ลงไปเก็บไว้ที่ห้องซักรีด ฉันไม่ต้องการให้เขาเดินขึ้นมาบนห้องนอนอีกต่อไป ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะอยู่ที่นี่ต่อดีไหม บ้านพ่อแม่ฉันก็อยู่ไม่ไกล ลูก ๆ จะได้ไม่ต้องเปลี่ยนโรงเรียน มันเป็นทางเลือกที่ดี เพราะฉันจะต้องเริ่มมองหางานทำในเร็ว ๆ นี้ แต่คำว่า "หางาน" ทำให้ฉันปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง
หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย เสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น ฉันสะดุ้ง ใจคิดว่าอาจเป็นฮวน หลุยส์ แต่ฉันยังไม่พร้อมจะเจอเขา เสียงกริ่งดังขึ้นอีก ฉันรวบรวมความกล้าแล้วไปเปิดประตู โชคดีที่ไม่ใช่เขา
"ที่รัก เราเสียใจมากเลยนะ" คอนนี่พุ่งเข้ามากอดฉันแน่นจนแทบหายใจไม่ออก ฉันพยายามดันเธอออกแต่ก็ทำไม่ได้
"ปล่อยฉันเถอะ!" ฉันพยายามพูดจนเธอยอมปล่อย และมองฉันด้วยสายตากลมโตหลังคอนแทคเลนส์สีน้ำตาล ใครจะคิดว่าเธออยากปิดบังดวงตาสีฟ้าสดใสของตัวเองด้วยคอนแทคเลนส์ล่ะ? มีแค่เธอเท่านั้นแหละ
"ขอโทษนะที่รัก ฉันแค่อยากกอดเธอไว้แน่น ๆ เพื่อแบ่งเบาความเจ็บปวดของเธอ แม่ของเธอโทรมาบอกฉัน ฉันเลยโทรหาแองจี้ พวกเราเลยรีบมาหาเธอทันที"
ฉันพยักหน้าแล้วเปิดทางให้พวกเธอเข้ามา ฉันรู้ว่าสิ่งที่กำลังจะตามมาคือบทสนทนาที่ยาวนานและเต็มไปด้วยคำปลอบโยน แต่นั่นคือสิ่งที่เพื่อนแท้ทำ
พวกเธอนั่งลงที่ห้องนั่งเล่น เปิดห่ออาหารที่นำมาด้วย มีอาหารมากพอที่จะเลี้ยงกองทัพได้เลย แต่ส่วนใหญ่คงเหลือ เพราะพวกเธอกินน้อยเพราะไดเอท และฉันเองก็ไม่ได้รู้สึกหิว
พวกเธอเริ่มสาปแช่งฮวน หลุยส์ ฉันมั่นใจว่าตอนนี้หูเขาคงร้อนจนแทบไหม้ ฉันไม่ห้ามพวกเธอ ปล่อยให้พูดไป เพราะถึงอย่างไรเขาก็ไม่ใช่คู่ของฉันอีกต่อไปแล้ว
"ฉันไม่อยากจะโกหกนะ แต่ฉันเคยรู้สึกว่ามันต้องเกิดขึ้นสักวัน" คอนนี่พูดด้วยความหงุดหงิด "ครั้งหนึ่งฉันเคยเห็นเขาจ้องผู้หญิงบางคนอยู่นานเกินไป เขาคงคิดว่าไม่มีใครเห็น แต่ฉันน่ะสังเกตอยู่ เขามันโง่ที่จะเสียคนดี ๆ อย่างเธอไป เธอไม่ต้องห่วงนะ เธอมีพวกเราอยู่เสมอ"
แองจี้ ซึ่งนั่งเงียบมานาน จู่ ๆ ก็ลุกขึ้นมานั่งข้างฉัน เธอจับมือฉันและลูบเบา ๆ ราวกับเธอรู้ว่าฉันต้องการแค่กำลังใจเงียบ ๆ
"ร้องออกมาเถอะ เอมี่ ร้องให้พอ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น "ถ้าเธอไม่ระบายความเจ็บปวดออกมา มันจะค้างอยู่ในใจและทำร้ายเธอมากขึ้น ฉันบอกไม่ได้หรอกว่ามันจะหายเจ็บเมื่อไหร่ แต่ฉันมั่นใจว่าวันหนึ่งมันจะจางหายไป เธอจะตื่นขึ้นมาและรู้สึกว่ามันเป็นเพียงฝันร้ายเท่านั้น"
คำพูดของแองจี้กระทบใจฉันจนลึกสุด ฉันร้องไห้อีกครั้งโดยไม่รู้ตัว แต่พวกเธอพูดถูก ความเจ็บปวดนี้จะผ่านพ้นไปในที่สุด
เวลาอยู่กับพวกเธอช่วยเยียวยาฉันอย่างประหลาด ฉันเริ่มเชื่อว่าสิ่งดี ๆ กำลังรออยู่ข้างหน้า
- ผู้เขียน
