34
ถอยหนึ่งก้าว
คนเป็นแม่เดินออกไปจากห้องพักฟื้นของโรงพยาบาลอย่างเหลืออด ก่อนจะเดินออกมาหันไปมองคนบนเตียงด้วยแววตาห่วงใย และวินาทีที่กำลังจะก้าวออกจากห้องไม่แม้แต่จะปรายตามองคนอีกสองคนที่ยืนนิ่งไม่ตอบโต้อะไรกลับมาแม้แต่คำเดียว
ก็จะตอบโต้ได้ยังไงในเมื่อผู้หญิงคนนั้นไม่มีวันอ้าแขนรับบุตรชายของท่านในสภาพที่ตาอัทธ์ ไม่มีอะไรติดตัวแน่นอน อย่าให้ต้องสาวความยาวว่าเป้าหมายของณิชาคืออะไร คนเป็นแม่ไม่ได้คิดจะรังเกียจคนที่ลูกรักอยู่แล้วหากคนทั้งคู่รักกันด้วยความจริงใจจริงๆ
ณิชามองตามคนที่เดินออกไปจากห้องพร้อมกับกำหมัดแน่น แต่วินาทีที่หันหน้ากลับมาหาอัทธ์ แววตาก็เปลี่ยนไปราวคนละคน
“ณิชาทำอะไรให้แม่คุณเกลียดนักเหรอคะ ทำไมณิชาไม่เคยมีตัวตนในสายตาท่านเลย หรือท่านไม่รู้คะว่าความรักที่ณิชามีให้คุณมันมากแค่ไหน” คนถามบีบน้ำตาออกมาอีกจนได้ ผู้ชายคนนี้แพ้น้ำตาของเธอ แพ้คำว่ารักของเธอเสมอ
“ให้เวลาท่านหน่อ
