“อย่าไปสนใจมันเลยนะ” เสียงทุ้มอบอุ่นของหมอไรอันดังขึ้นแผ่วเบา คล้ายเสียงปลอบโยนที่พยายามไม่ให้กระทบความรู้สึก แต่ลึกลงไปกลับเต็มไปด้วยความคับข้องที่เขาเก็บงำไว้ไม่ไหว
“ให้มันเห่าไปอย่างนั้นแหละ เราน่ะ…ควรหันกลับมารักตัวเองได้แล้วนะ แค่นี้ก็น่าจะรู้แล้วใช่ไหมว่า หมอนั่นมันชอบแค่ เรือนร่าง ไม่ใช่ จิตใจ” หมอหนุ่มพูดตามความรู้สึกที่ตรงไปตรงมาจนเกินพอดี แม้ใบหน้าจะพยายามนิ่ง แต่ในแววตากลับแฝงทั้งความเจ็บปวดและห่วงใยที่ยากจะปิดบัง ทว่าเมื่อพูดจบ เขากลับพบว่าหญิงสาวตรงหน้าเงียบไปจนน่าผิดสังเกต
หมอหนุ่มชะงักเล็กน้อยหลุบตาลง ลูบต้นคอแก้เก้อคล้ายเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองอาจล้ำเส้นเกินไป
“เอ่อ…พี่ขอโทษนะ” เขาว่าเสียงอ่อนลง “พี่นี่ปากเสียจริงๆ” คนตัวโตไม่รู้ว่าทำไมถึงพูดแบบนั้นออกไป ทั้งที่มันไม่ใช่สิ่งที่แพทย์ผู้ดูแลควรพูดเลยสักนิด โดยเฉพาะกับคนไข้ที่เพิ่งผ่านเหตุการณ์สะเทือนใจมา
น้ำเสียงอ่อนโยนก็ดังข
