สถานการณ์ความรู้สึกของหญิงสาวในเวลานี้ มันเต็มไปด้วยแรงกดดันที่แทบจะทำให้หายใจไม่ออก หัวใจเต้นกระหน่ำอยู่กลางอก ราวกับจะตะโกนบอกศัตรูให้รู้ว่าเธอกำลังหลบอยู่ตรงนี้ ใบหน้าสวยแนบแน่นไปกับอกแกร่งของเวสเปอร์ แต่สายตากลับไม่วางจากช่องเล็กๆ ริมขอบกำแพงอิฐที่พอจะมองลอดออกไปได้
ภาพของชายฉกรรจ์ชุดดำในชุดแจ็กเกตหนัง สวมหน้ากากครึ่งหน้าและอาวุธหนักครบมือ เดินกวาดตามองซ้ายขวาเหมือนหมาป่าล่าเหยื่อ ทำเอาเรนเดียร์ถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง เสียงกระซิบของเธอดังแผ่วเบาแต่สั่นไหวจนแทบฟังไม่ได้ศัพท์
“คุณ…มันเดินมานี่แล้ว…เราจะรอดจริงๆใช่ไหม!?”
ประโยคนั้นแทบจะกลายเป็นเชื้อเพลิงเติมในกองเพลิงความตึงเครียดของชายหนุ่ม เวสเปอร์เบนสายตามองเธอแวบหนึ่ง เห็นเพียงแววตาตื่นกลัวของหญิงสาว เพียงแต่ใช้มือลูบแขนเธอเบาๆอย่างปลอบขวัญ
'ให้ตายสิ ถ้าฉันอยู่คนเดียว ป่านนี้มันลงไปกองกับพื้นกันหมดแล้ว!!!' แต่ตอนนี้เ
