ตอนที่ 1 บทนำ
468 คำ
แสงแดดในช่วงสายของวันสาดส่องผ่านม่านขาวสะอาดตา กระทบเข้าร่างอันเปลือยเปล่าของสาวสวยเจ้าของห้องที่กำลังหลับใหลอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา
เนื่องจากถูกความเหนื่อยล้าจากกิจกรรมอันเร่าร้อนมาตลอดทั้งคืนเล่นงาน จนเธอไม่สามารถฝืนลืมตาตื่นขึ้นมาดูแสงแรกของตะวันในยามเช้าได้
แต่แล้วเสียงทุ้มของหนุ่มหล่อกลับมีผลต่อหัวใจปลุกให้เธอต้องรีบเปิดเปลือกตาอัตโนมัติ ก่อนจะมองไปยังหุ่นอันสมส่วนอุดมไปด้วยมัดกล้าม ซึ่งเจ้าของมันกำลังคว้าเสื้อผ้าที่กองอยู่พื้นขึ้นมาสวมใส่เพื่อปกปิดร่างกำยำอันเปลือยเปล่า
“ถ้าแหกขาแล้วมันเสียการเรียนคราวหน้าก็ไม่ต้อง”
“เปล่านะ หนูก็กำลังลุกนี่ไง”
เพราะไม่อยากโดนเขาดุกึ่งประชดไปมากกว่านี้ เธอจึงฝืนดันตัวลุกขึ้นแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวที่กองอยู่พื้นข้างเตียงขึ้นมาพัน
รอบอกไว้หลวม ๆ
จากนั้นจึงสาวเท้าเข้าหาหนุ่มหล่อที่สวมเสื้อผ้าเสร็จพอดิบพอดี ก่อนจะถือวิสาสะสวมกอดเอวสอบจากด้านหลังพร้อมกับแอบสูดดมกลิ่นหอมประจำตัวของเขาอย่างที่ชอบทำเหมือนทุกครั้ง
“จะกลับแล้วหรอคะ”
“อืม เงินพอใช้ไหม”
“ที่พี่ให้มารอบที่แล้วยังพอเหลืออยู่ค่ะ”
“เดี๋ยวโอนให้เพิ่ม”
“ขอบคุณนะคะ รักพี่ที่สุดเลย”
แขนกลมกลึงกระชับกอดแน่นขึ้นพร้อมกับถูไถใบหน้าลงแผ่นหลังแกร่งอย่างเอาอกเอาใจ ก่อนจะเอ่ยความต้องการที่รู้อยู่เต็มอกว่าร้องขอไปก็ไร้ประโยชน์
“วันนี้หนูอยากให้พี่ไปส่งจัง”
“ไม่ว่าง”
“ยังไงก็ไปมออยู่แล้วหนิ หนูขอติดรถไปด้วยไม่ได้หรอ”
“อย่าดื้อ”
น้ำเสียงออดอ้อนอันแสนหวานหูไม่มีผลต่อคนเย็นชาที่กำลังแกะมือเล็กออกจากเอวตัวเอง พร้อมกับเอ่ยปรามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะออกจากห้องปล่อยให้เธอได้แต่ยืนหน้ามุ่ยอยู่ลำพัง
“ชิ แต่ยังไงหนูก็รักพี่เหมือนเดิมแหละ คิกคิก”
เสียงหัวเราะคิกคักบวกกับแววตาสุกใสบนใบหน้าซุกซนบ่งบอกถึงความสุขอย่างปิดไม่มิด ในยามที่เขาไม่ดุหรือทำโมโหใส่มันช่างดูน่ารักเสียจนหัวใจดวงน้อย ๆ เต้นไม่เป็นส่ำ
ทันใดนั้นเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์เครื่องหรูก็ดังขึ้นเรียกให้มือบางต้องรีบหยิบขึ้นมาปลดล็อกหน้าจอ ถึงได้เห็นว่าเป็นแจ้งเตือนเงินเข้าจากหนุ่มหล่อที่เพิ่งย่างกรายออกไปจากห้องเมื่อครู่
‘สามแสน’
- ผู้เขียน
