พันธะร้ายพ่ายรักวิศวะ

แสงแดดในช่วงสายของวันสาดส่องผ่านม่านขาวสะอาดตา กระทบเข้าร่างอันเปลือยเปล่าของสาวสวยเจ้าของห้องที่กำลังหลับใหลอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา เนื่องจากถูกความเหนื่อยล้าจากกิจกรรมอันเร่าร้อนมาตลอดทั้งคืนเล่นงาน จนเธอไม่สามารถฝืนลืมตาตื่นขึ้นมาดูแสงแรกของตะวันในยามเช้าได้ แต่แล้วเสียงทุ้มของหนุ่มหล่อกลับมีผลต่อหัวใจปลุกให้เธอต้องรีบเปิดเปลือกตาอัตโนมัติ ก่อนจะมองไปยังหุ่นอันสมส่วนอุดมไปด้วยมัดกล้าม ซึ่งเจ้าของมันกำลังคว้าเสื้อผ้าที่กองอยู่พื้นขึ้นมาสวมใส่เพื่อปกปิดร่างกำยำอันเปลือยเปล่า “ถ้าแหกขาแล้วมันเสียการเรียนคราวหน้าก็ไม่ต้อง” “เปล่านะ หนูก็กำลังลุกนี่ไง” เพราะไม่อยากโดนเขาดุกึ่งประชดไปมากกว่านี้ เธอจึงฝืนดันตัวลุกขึ้นแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวที่กองอยู่พื้นข้างเตียงขึ้นมาพัน รอบอกไว้หลวม ๆ จากนั้นจึงสาวเท้าเข้าหาหนุ่มหล่อที่สวมเสื้อผ้าเสร็จพอดิบพอดี ก่อนจะถือวิสาสะสวมกอดเอวสอบจากด้านหลังพร้อมกับแอบสูดดมกลิ่นหอมประจำตัวของเขาอย่างที่ชอบทำเหมือนทุกครั้ง “จะกลับแล้วหรอคะ” “อืม เงินพอใช้ไหม” “ที่พี่ให้มารอบที่แล้วยังพอเหลืออยู่ค่ะ” “เดี๋ยวโอนให้เพิ่ม” “ขอบคุณนะคะ รักพี่ที่สุดเลย” แขนกลมกลึงกระชับกอดแน่นขึ้นพร้อมกับถูไถใบหน้าลงแผ่นหลังแกร่งอย่างเอาอกเอาใจ ก่อนจะเอ่ยความต้องการที่รู้อยู่เต็มอกว่าร้องขอไปก็ไร้ประโยชน์ “วันนี้หนูอยากให้พี่ไปส่งจัง” “ไม่ว่าง” “ยังไงก็ไปมออยู่แล้วหนิ หนูขอติดรถไปด้วยไม่ได้หรอ” “อย่าดื้อ” น้ำเสียงออดอ้อนอันแสนหวานหูไม่มีผลต่อคนเย็นชาที่กำลังแกะมือเล็กออกจากเอวตัวเอง พร้อมกับเอ่ยปรามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะออกจากห้องปล่อยให้เธอได้แต่ยืนหน้ามุ่ยอยู่ลำพัง “ชิ แต่ยังไงหนูก็รักพี่เหมือนเดิมแหละ คิกคิก” เสียงหัวเราะคิกคักบวกกับแววตาสุกใสบนใบหน้าซุกซนบ่งบอกถึงความสุขอย่างปิดไม่มิด ในยามที่เขาไม่ดุหรือทำโมโหใส่มันช่างดูน่ารักเสียจนหัวใจดวงน้อย ๆ เต้นไม่เป็นส่ำ ทันใดนั้นเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์เครื่องหรูก็ดังขึ้นเรียกให้มือบางต้องรีบหยิบขึ้นมาปลดล็อกหน้าจอ ถึงได้เห็นว่าเป็นแจ้งเตือนเงินเข้าจากหนุ่มหล่อที่เพิ่งย่างกรายออกไปจากห้องเมื่อครู่ ‘สามแสน’