มนต์ไพรพฤกษ์

ตอนที่ 2: ดวงตาเฝ้ามองจากพงไพร

ความรู้สึกหวาดหวั่นปนสงสัยยังคงเกาะกุมจิตใจของแพรวพรรณหลังจากที่เธอเห็นเงาร่างลึกลับนั้นหายไป แพรวพรรณพยายามปลอบตัวเองว่าอาจจะเป็นแค่สัตว์ป่าตัวใหญ่ หรือคนหาของป่าที่เดินผ่านไป แต่ลึกๆ ในใจ เธอก็รู้ว่ามันไม่ใช่ เธอสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่แตกต่างออกไปจากที่เคยเจอ

เธอตัดสินใจเดินหน้าต่อ มุ่งหน้าไปยังพิกัดที่ระบุไว้ในแผนที่ว่าเป็นลำธารที่เหมาะสำหรับการตั้งแคมป์ ความมืดเริ่มโรยตัวลงมาเร็วกว่าที่คิด แสงแดดยามเย็นเล็ดรอดผ่านเรือนยอดไม้ลงมาเป็นเพียงริ้วๆ บางเบา อากาศในป่าเริ่มเย็นลง แพรวพรรณกระชับเสื้อแจ็กเก็ตให้เข้าที่

ขณะที่กำลังเดินอย่างระมัดระวัง จู่ๆ เท้าของเธอก็พลาดท่าเหยียบเข้ากับก้อนหินที่ถูกปกคลุมด้วยมอสลื่นๆ ร่างกายของแพรวพรรณเสียหลัก ทรงตัวไม่อยู่ เธอพยายามจะยื่นมือออกไปคว้าอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่พบ ราวกับว่าไม่มีอะไรให้ยึดเกาะได้เลย

หมับ!

สัมผัสอบอุ่นและแข็งแรงโอบรัดเข้าที่รอบเอวของเธออย่างรวดเร็ว ก่อนที่ร่างของเธอจะล้มคะมำลงไป สองขาของแพรวพรรณยังคงยืนอยู่บนพื้นได้มั่นคง แพรวพรรณเบิกตากว้างด้วยความตกใจและประหลาดใจ เธอรีบหันขวับไปมองสิ่งที่ช่วยเหลือเธอ

แต่กลับไม่พบอะไรเลยนอกจากความว่างเปล่า!

“เมื่อกี้...เมื่อกี้ใครกัน?” แพรวพรรณพึมพำกับตัวเอง เธอรู้สึกถึงสัมผัสที่ชัดเจนนั้น...มือที่แข็งแกร่ง อบอุ่น และโอบกระชับรอบเอวของเธออย่างมั่นคง มันไม่ใช่แค่จินตนาการแน่ๆ แต่ทำไมถึงไม่มีใครอยู่ตรงนี้?

ความรู้สึกเย็นยะเยือกวิ่งแล่นไปทั่วร่างของเธอ ไม่ใช่ความหนาวเย็นจากอุณหภูมิของป่า แต่เป็นความรู้สึกขนลุกจากความเหนือธรรมชาติ แพรวพรรณหันกลับมามองก้อนหินลื่นๆ ที่เกือบทำให้เธอสะดุด มันยังคงอยู่ที่เดิม แต่รอบๆ บริเวณนั้น กลับมี รอยเท้าขนาดใหญ่ ปรากฏอยู่บนพื้นดินที่ชื้นแฉะอีกครั้ง และคราวนี้มันอยู่ใกล้กับรองเท้าของเธอมาก แพรวพรรณแน่ใจว่ารอยเท้าเหล่านั้นไม่ได้อยู่ที่นี่ก่อนหน้านี้

เธอรีบเดินถอยหลังออกมาเล็กน้อย หัวใจเต้นระรัว แพรวพรรณเป็นพยาบาลผู้ยึดมั่นในเหตุผลและวิทยาศาสตร์ แต่สิ่งที่เธอเผชิญอยู่ในป่าแห่งนี้ มันอยู่นอกเหนือความเข้าใจใดๆ

เธอพยายามตั้งสติ สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ และเดินหน้าต่อไปอย่างระมัดระวังมากขึ้น แสงสุดท้ายของวันเริ่มลับหายไปทีละน้อย แพรวพรรณต้องใช้ไฟฉายส่องนำทาง แม้จะเป็นช่วงหัวค่ำ แต่เสียงของป่าก็เริ่มมีชีวิตชีวาขึ้นมา เสียงแมลงกลางคืนเรไร แสงหิ่งห้อยริบหรี่อยู่ตามพุ่มไม้ไกลๆ สร้างบรรยากาศที่ทั้งสงบและน่ากลัวไปพร้อมกัน

ทันใดนั้น แพรวพรรณก็ได้ยิน เสียงกรอบแกรบ ดังมาจากพุ่มไม้ข้างทาง ไม่ไกลจากเธอมากนัก เธอหยุดเดิน กุมไฟฉายแน่นขึ้น และส่องแสงไปยังที่มาของเสียง

ไม่มีอะไร แพรวพรรณถอนหายใจโล่งอก อาจจะเป็นแค่สัตว์เล็กๆ

แต่แล้ว สายตาของเธอก็พลันจับจ้องไปที่ กิ่งไม้ใบหญ้าที่ถูกเปิดออก ตรงบริเวณที่เธอได้ยินเสียง มันดูเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างเพิ่งเดินผ่านไป แพรวพรรณค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปใกล้ขึ้นอย่างช้าๆ

ในพุ่มไม้นั้น เธอเห็น ใบไม้สมุนไพรสีเขียวเข้ม ใบหนึ่งวางอยู่บนก้อนหิน มันเป็นสมุนไพรที่เธอคุ้นตาดีจากการศึกษาคู่มือเดินป่า นั่นคือ ใบบัวบกป่า ซึ่งมีสรรพคุณช่วยสมานแผล และมันก็วางอยู่ใกล้กับบริเวณที่เธอถูกกิ่งไม้ขีดข่วนเมื่อตอนกลางวันอย่างน่าประหลาด

แพรวพรรณหยิบใบบัวบกนั้นขึ้นมาอย่างงงๆ ใครเป็นคนเอามาวางไว้ตรงนี้? หรือมันเป็นเรื่องบังเอิญ?

“เป็นไปไม่ได้...” เธอพึมพำ

แต่ก่อนที่เธอจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น แสงจากไฟฉายของเธอก็สาดไปกระทบเข้ากับ ดวงตาคู่หนึ่ง ที่กำลังจ้องมองเธอจากความมืดมิดเบื้องหลังต้นไม้ใหญ่

ดวงตาคู่นั้น คมกริบราวกับพญาอินทรี เปล่งประกายสีเขียวอมฟ้าจางๆ ในความมืด มันดูทั้งดุดัน ลึกลับ และในขณะเดียวกันก็มีบางอย่างที่อ่อนโยนแฝงอยู่ แพรวพรรณยืนนิ่งราวกับถูกสาป ดวงตาของเธอจ้องตอบดวงตาคู่นั้นอย่างไม่กระพริบ เธอรู้สึกถึงแรงดึงดูดประหลาดที่ทำให้เธอไม่สามารถละสายตาไปได้

ดวงตาคู่นั้นไม่ได้แสดงความหวาดกลัวหรือความก้าวร้าวเลยแม้แต่น้อย มันเพียงแต่มองมาที่เธออย่างสงบนิ่ง ราวกับกำลังสำรวจ หรือกำลังพิจารณาอะไรบางอย่าง แพรวพรรณรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ แล่นไปทั่วร่าง สัญชาตญาณบางอย่างบอกเธอว่าเจ้าของดวงตาคู่นั้นไม่ใช่สัตว์ป่าทั่วไป

วินาทีนั้น ความรู้สึกถูกจับจ้องที่เธอรับรู้มาตลอดทั้งวัน ก็ชัดเจนขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เธอไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เธอยืนจ้องดวงตาคู่นั้น ในที่สุด ดวงตาคมกริบคู่นั้นก็ค่อยๆ หายลับไปในความมืด พร้อมกับ เสียงกรอบแกรบ ที่จางหายไปในพริบตา ราวกับว่าเจ้าของดวงตาคู่นั้นไม่เคยมีตัวตนอยู่ตรงนั้นเลย

แพรวพรรณยืนตัวแข็งทื่ออยู่พักหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ ถอนหายใจออกมาอย่างช้าๆ เธอเอามือกุมหน้าอกที่เต้นระรัว

“นี่มันอะไรกันแน่เนี่ย...” เธอพึมพำกับตัวเอง ป่าแห่งนี้ไม่ได้มีแค่ความสงบงดงามเท่านั้น แต่มันยังมีความลึกลับที่ยากจะหยั่งถึงซ่อนอยู่ และเธอก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังเดินเข้าไปใกล้ความลับนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ