“อวี้เอ๋อร์ยังไม่ได้สติอีกหรือ”
“ยังเจ้าค่ะฮูหยิน”
“นี่มันเรื่องอะไรกัน ลูกข้าป่วยเป็นโรคใดกันแน่ แม้แต่หมอหลวงก็ยังรักษาไม่ได้ หรือว่าข้าต้องไปตามหาหมอเทวดา ใช่ ข้าต้องไปตามหาหมอเทวดาเสียแล้ว ไป รีบไปเตรียมรถม้า ข้าจะกลับจวนสกุลหรูเดี๋ยวนี้”
เสียงฝีเท้าค่อย ๆ ห่างจากหน้าประตูเรือนไป ร่างบางบนเตียงที่เพิ่งฟื้นคืนสติยันตัวลุกขึ้นนั่ง เสียงเคลื่อนไหวจากภายในห้องทำให้ไป๋เยารีบร้อนเข้ามา เมื่อเห็นว่าคุณหนูของตนฟื้นแล้วนางก็ถลาเข้ามาคุกเข่าร้องห่มร้องไห้ข้างเตียงทันที
“คุณหนู ฮือ คุณหนูของบ่าวฟื้นแล้ว”
หลี่อวี้หลันเพิ่งได้สติจึงรู้สึกเวียนหัวอยู่บ้าง นางดื่มน้ำชาดับกระหายพลางนั่งพิงหลังกับหัวเตียง “เจ้าจะร้องไห้ไปไย ข้ายังไม่ตายสักหน่อย”
“คุณหนูอย่าพูดเช่นนี้สิเจ้าคะ ฮือ รู้หรือไม่ว่าคุณหนูหลับไปสองวันสองคืนเลยนะเจ้าคะ”
หลี่อวี้หลันตกใจ “ข้าหลับไปสองวันเชียวรึ?”
“ก็ใช่น่ะสิเจ้าคะ หมอหลว
