สวนดอกไม้นานาพันธุ์ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วจวนกั๋วกงแสนกว้างใหญ่ บ่าวรับใช้หน้าตางามหมดจดถือถาดน้ำชาเข้ามาในศาลาริมน้ำ ตรงกลางศาลาปรากฏร่างสูงอาภรณ์สีขาวนวลพระจันทร์กำลังเอนกายอย่างสบายใจอยู่บนตั่งไม้ฮวาหลี ผ้าม่านโปร่งสีขาวพลิ้วไหวตามสายลม เสียงน้ำไหลจากภูเขาจำลองดังเอื่อยเฉื่อยแข่งกับเสียงขับขานของนกตัวน้อย
“นางฟื้นแล้วหรือ” น้ำเสียงเกียจคร้านเอ่ยถามขณะดื่มน้ำชารสเลิศไปด้วย
องครักษ์รูปงามยืนก้มหน้านิ่งอยู่ด้านหลัง เพียงส่งเสียงตอบรับแผ่วเบา “ขอรับท่านกั๋วกง คุณหนูรองหลี่เพิ่งได้สติเมื่อช่วงสายที่ผ่านมาขอรับ”
“นางดื่มโสมเลือดแล้วหรือไม่”
“ดื่มแล้วขอรับ ฮูหยินผู้เฒ่าหลี่ส่งหมัวมัวคนสนิทไปดูแลนางอย่างดีขอรับ”
“ดี” ริมฝีปากบางเฉียบแย้มยิ้มพึงพอใจ เพียงแค่นึกถึงดวงหน้างามยามต้องฝืนทนดื่มโสมเลือดที่แสนเหม็นคาวนั่นแล้ว เขาก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาฉับพลัน
แน่นอนว่าเขาห่วงใยนางจากใจจริง ตลอดสองว
