ดวงตางามจับจ้องเจ้าลูกแมวตัวสีขาวที่กำลังนอนหมอบอยู่บนกิ่งไม้ นางคาดคะเนระยะห่างของกิ่งไม้กับระเบียงจากทางสายตา ถึงจะไม่ห่างกันมาก แต่กิ่งไม้ก็ยื่นออกไปนอกระเบียงค่อนข้างมาก เช่นนี้อันตรายเกินไป หากนางทะเล่อทะล่าเข้าไปช่วยโดยไม่ระมัดระวังอาจพลาดพลั้งพลัดตกลงไปเป็นแน่
“เจ้าไปหาผ้ามาสักผืน” นางหันมาสั่งไป๋เยา ไป๋เยาทำสีหน้าลังเลเพราะไม่อยากปล่อยคุณหนูเอาไว้คนเดียว หลี่อวี้หลันถอนหายใจเบา ๆ “ข้าจะยืนรอเจ้าจนกว่าเจ้าจะนำผ้ากลับมา”
ไป๋เยาพรูลมหายใจ หัวใจที่ลอยขึ้นสูงค่อยวางลงได้ “เช่นนั้นบ่าวจะรีบกลับมานะเจ้าคะ คุณหนูจะต้องยืนรอบ่าวตรงนี้จริง ๆ นะเจ้าคะ ห้ามเข้าไปใกล้ระเบียงนั่นเด็ดขาดเลยนะเจ้าคะ”
“ข้ารู้แล้ว”
นางชักจะสงสัยเสียแล้วว่าใครเป็นนายใครเป็นบ่าวกันแน่
แต่เอาเถอะ นางเข้าใจในความวิตกกังวลของไป๋เยาดี เพราะหากเกิดอะไรขึ้นกับนางจริง ไป๋เยาจะเป็นคนแรกที่ต้องรับโทษหนัก
“เหมี๊ยว~”
“อ
