EP.05 [คมเขี้ยว]
1060 คำ
แกร๊ก…
เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นหน้าบ้านชั่วครู่ก่อนตามมาด้วยเสียงเปิดประตูบ้าน ฉันหันกลับมามองเขาด้วยรอยยิ้มดีใจ ลืมความหิวไปหมดสิ้น
“กลับมาแล้วเหรอคะพี่ไรม์” ฉันถลาเข้าไปหาร่างสูงราวกับสัตว์เลี้ยงดีใจที่เจ้าของกลับบ้าน “เหนื่อยไหมคะ หิวหรือเปล่า…”
“อย่ามายุ่ง หลบไป” รอยยิ้มของฉันชะงักค้างเมื่อถูกร่างสูงตวัดสายตามองอย่างเย็นชา กลิ่นแอลกอฮอล์แรง ๆ ลอยมาจากตัวเขา ฉันมองตามแผ่นหลังหนาเดินขึ้นบันไดไปอย่างซวนเซเล็กน้อย
นั่นเขาเมามางั้นเหรอ…
ก๊อก ๆ ๆ
เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง ฉันอดไม่ได้ที่จะห่วงเขา หลักสูตรการปรนนิบัติสามียามเมาที่เคยร่ำเรียนมา ฉันได้นำมาใช้จริงแล้ว…
แกร๊ก…
ประตูห้องเปิดเข้าไปเมื่อไร้เสียงตอบรับ ความเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศเรียกเกลียวขนลุกชันทั่วร่าง ฉันไม่ชอบอากาศหนาว หรือพูดง่าย ๆ คือแพ้อากาศเย็น ๆ เวลาอุณหภูมิร่างกายของฉันลดต่ำ จมูกและแก้มจะขึ้นสีเรื่อแดงอย่างเห็นได้ชัด
ฉันวางถาดที่ใส่อ่างน้ำใบเล็กและผ้าเช็ดหน้าลงบนโต๊ะหัวเตียง สายตาจ้องมองร่างสูงที่กำลังนอนคว่ำหน้าบนเตียงด้วยความประหม่าเล็ก ๆ
เขาหลับแล้วงั้นเหรอ…
มือเล็กสั่น ๆ ค่อยเอื้อมสัมผัสไหล่หนาแล้วเขย่าเบา ๆ ฉันเตรียมน้ำมาให้เขาล้างหน้า แต่ดูเหมือนว่าคนเมาจะหลับไปแล้ว
ไม่เป็นไร… ฉันเช็ดหน้าให้เขาเองก็ได้… มันเป็นหน้าที่ของภรรยาอยู่แล้วนี่นะ
ฉันค่อย ๆ พลิกร่างหนาขึ้นนอนหงายอย่างเบามือที่สุด เพราะเกรงว่าจะรบกวนการนอนของเขา แต่โชคดีที่เขาหลับลึกเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์
ฟู่…
ฉันพ่นลมหายใจออกมาด้วยความทั้งลุ้นทั้งเหนื่อย มือบางชุบน้ำบิดผ้าขนหนูหมาด ๆ และนั่งลงบนเตียงข้างร่างหนา ก่อนค่อย ๆ ไล้เช็ดใบหน้าคนเมาช้า ๆ
“…” ฉันจ้องมองดวงหน้าหล่อของพี่ไรม์ด้วยหัวใจเต้นแรง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้มองเขาใกล้ ๆ แบบนี้ ฉันไล้ปลายนิ้วไปตามดวงหน้าหล่อแผ่วเบาราวกับต้องมนต์สะกด
ดวงตาแสนอ่อนโยนยามมองฉันในวัยเด็กบัดนี้กลายเป็นดวงตาคมเข้มแสนเย็นชา ริมฝีปากหนาเคยพร่ำเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยนยามนี้มีเพียงความเย็นชาห่างเหิน
ทำไมกันนะ… ทั้งที่ฉันไม่เคยเปลี่ยนไปเลย แต่ทำไมพี่ไรม์ถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้… ราวกับว่าเขาไม่ใช่พี่ไรม์ของฉัน
หมับ!
“อ๊ะ…” ฉันสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อจู่ ๆ คนเมาที่คิดว่าหลับลืมตาขึ้นมองกัน มือหนาคว้าจับข้อมือฉันที่ยังวางปลายนิ้วค้างอยู่บนริมฝีปากของเขา ดวงตาคมเข้มจ้องตาฉันนิ่ง หัวใจดวงน้อยเต้นระทึกราวกับเด็กน้อยกลัวโดนดุ
“…ทำอะไร”
“เอ่อ ฟองขอโทษค่ะ ฟองแค่… จะเช็ดหน้าให้พี่ไรม์…”
“ออกไป!”
ฉันสะดุ้งตกใจหลับตาแน่น เกิดมาไม่เคยโดนตวาดแบบนี้มาก่อน ทำไมเขาถึงใจร้ายกับฉันนักนะ ฉันพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาต่อหน้าเขา ความรู้สึกเจ็บร้าวข้อมือแล่นวาบจนต้องเม้มปากแน่น
เขาไล่ฉันออกไปแล้วทำไมไม่ยอมปล่อยมือฉันล่ะ….
“…” ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองคนใจร้าย พี่ไรม์กำลังจ้องฉันอยู่เช่นกัน มันเป็นสายตาอ่านยากที่คาดเดาความรู้สึกไม่ถูก ฉันหลุบตาหนีและยื้อข้อมือเล็กน้อยเพื่อเตือนให้เขาปล่อยมือ แต่แทนที่พี่ไรม์จะปล่อยเขากลับกระชากฉันแรง ๆ จนร่างฉันถลาเข้าหาเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว รู้ตัวอีกทีก็คือร่างกายส่วนบนของฉันทาบทับอยู่บนตัวของเขาแล้ว “พะ… พี่ไรม์คะ… คือ…”
“หาเรื่องใส่ตัวเองนะ อย่ามาโทษฉัน”
“เอ๊ะ… อ๊ะ!” ฉันขมวดคิ้วไม่เข้าใจในคำพูดพึมพำของเขา แต่ความสงสัยก็ถูกแทนที่ด้วยความตื่นตกใจอีกครั้งเมื่อร่างกายถูกพลิกลงนอนหงายบนเตียงโดยมีร่างสูงคร่อมทับแทน ฉันเบิกตากว้างเผยอริมฝีปากจะถาม ทว่าดวงหน้าหล่อเหลาคมคายของคนเหนือกว่าฉกวูบลงมาแย่งชิงเสียงของฉันไปจนหมด “อื้อ…”
หัวใจฉันเต้นรัวแรงราวกับมันจะระเบิดออกมา สัมผัสกรุ่นร้อนแสนดุดันต่างไปจากสัมผัสเบา ๆ ตอนจูบสาบานอย่างสิ้นเชิง เขาลากไล้ปลายลิ้นร้อนบดคลึงริมฝีปากฉันก่อนจะสอดแทรกเข้ามา ฉันสะดุ้งฮือกับความรู้สึกแปลกใหม่ หัวสมองพร่าเบลอไปหมด
ดวงตาคมเข้มจ้องมองฉันราวกับนักล่า และฉันคือเหยื่อที่กำลังถูกเขาขย้ำ เขาจูบกระชากสติฉันนานเท่าไหร่ไม่รู้ สมองฉันพร่าเบลอขาดการรับรู้ไปชั่วขณะ กระทั่งริมฝีปากหนาไล้ต่ำลงมาที่ลำคอขาวและขบเม้มสร้างร่องรอย ฉันถึงได้สติจากความเจ็บแปล๊บบริเวณนั้น
“จะ เจ็บ” ฉันกัดริมฝีปากล่างด้วยความอดกลั้น หยาดน้ำตาใสเอ่อคลอรอบดวงตา ฉันรู้ว่านี่คือหน้าที่ของภรรยา หลักสูตรเจ้าสาวสอนเรื่องการปรนนิบัติสามีบนเตียงเบื้องต้นมาบ้าง แม้ฉันจะเขินอายแต่ก็เต็มใจที่จะเป็นของผู้ชายคนนี้อยู่แล้ว แต่พี่ไรม์ไม่อ่อนโยนกับฉันเลย… เขาสัมผัสฉันด้วยความรุนแรงและดุดันราวกับต้องการกัดกระชากกันให้ตายคามือ
มันเกิน… กว่าฉันจะทนรับไหว
“พี่ไรม์… อึก… ฟองเจ็บ”
กึก
ร่างสูงหยุดชะงักแทบจะทันที คมเขี้ยวของเขาค่อย ๆ ผละออกจากผิวเนื้อบอบบางของฉัน มันคงเป็นรอยช้ำจนน่ากลัวแน่ ๆ และเหมือนเขาจะมองเห็นผลงานการกระทำแสนป่าเถื่อนของตัวเองอย่างเต็มตา
ดวงตาคมปิดแน่นชั่วครู่ก่อนจะลืมขึ้นใหม่ แววตาเย็นชาดั่งปีศาจไร้หัวใจเลื่อนสบตาฉัน ก่อนร่างสูงผละตัวออกไปนั่งข้างเตียงแล้วพูดคำใจร้ายแสนไร้หัวใจออกมา
“ฉันเบื่อเธอแล้ว ออกไปให้พ้นหน้าฉันซะ!”
- ผู้เขียน
