สองวันต่อมาฉันออกจากโรงพยาบาลด้วยการมารับของพี่ร๊อคและแรมพ์ ส่วนพี่ไรม์นั้น... หลังจากเมื่อคืนก่อนฉันก็ไม่เห็นเขาอีกเลย พี่ร๊อคกับแรมพ์ก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเขาเช่นกัน
“โชคดีที่สามวันมานี้แม่ติดประชุมที่จีน แม่เลยยุ่ง ๆ ไม่ได้ตามติดชีวิตพวกเราเท่าไหร่ ไม่อย่างนั้นเรื่องฟองเข้าโรงพยาบาลคงปิดแม่ไม่มิดแน่ ๆ” พี่ร๊อคทำหน้าที่ขับรถพูดขึ้นด้วยสีหน้าอารมณ์ดี ฉันมองแรมพ์ที่นั่งอยู่เบาะหน้าข้างคนขับเพื่อถามถึงเรื่องเรียน
“หวานช่วยเลคเชอร์ให้แล้ว ส่วนเรื่องอื่น ๆ ฟองไม่ต้องห่วง กลับบ้านไปพักผ่อนให้เต็มที่จนกว่าจะหายดีแล้วค่อยไปเรียนก็ได้”
“ไม่เอาหรอก ฟองพักแค่วันนี้ก็พอ พรุ่งนี้คงไปเรียนตามปกติแล้วล่ะ”
“ทำไมดื้อแบบนี้นะ ก็บอกให้พักผ่อนเยอะ ๆ ไงเล่า” แรมพ์หันมาทำหน้าดุใส่ เขามักจะทำเหมือนฉันเป็นเด็กทุกทีทั้งที่เราอายุเท่ากันแท้ ๆ
“ก็ฟองไม่อยากอยู่บ้านนี่นา บ้านหลังใหญ่แบบนั้นใครจะอยากอยู่คนเดี
