🛠️ ความเงียบที่..ดังเกินจะซ่อน ˖◛⁺⑅♡
1679 คำ
คีย์เริ่มเก็บอาการไม่อยู่ และ พริมเริ่ม “รู้ตัว” บางแล้วอย่างเงียบ ๆ ในใจ
“ความเงียบของเขา เริ่มดังเกินจะซ่อน”
เมื่อบังเอิญเกิด “ฝนตก” ..ทำให้ทั้งคู่ต้อง “ใกล้กันกว่าที่ใจพร้อมจะรับ”
และมีบางอย่าง..หลุดปากออกมาโดยไม่ตั้งใจ
ทั้งความอบอุ่น ละมุนใจ มีสายฝนและ “คำพูดหลุด ๆ” ที่จะทำให้ทั้งสองเริ่ม “เผลอรู้ตัว” ว่า..
ความสัมพันธ์นี้..มันไม่ธรรมดาอีกต่อไป
⸻
“ฝนตกไม่ใช่เรื่องใหญ่..แต่มือที่เธอยื่นให้ต่างหาก ที่ทำให้ใจฉันเปียก”
⸻
🌧️ เย็นวันศุกร์ – หน้าอาคารเรียน
เสียงฝนโปรยปลายลงเม็ดลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว
พริมยืนใต้กันสาดหน้าคณะอักษรฯ ถือกระเป๋าใบเล็กพร้อมชีทเรียนเต็มไม้เต็มมือ
“ไม่น่าเชื่อเลย..ดูแดดเมื่อตอนเที่ยงสิ” เธอบ่นกับตัวเอง
ขณะก้มหน้าพิมพ์หาแท็กซี่ในแอป
ฝนเริ่มหนักขึ้นมากขึ้น
เสียงลมพัดแรงมากขึ้น
คนทยอยกลับกันไปหมดแล้ว
เธอกำลังจะยอมลุยฝนเพราะขี้เกียจรอ
แต่ในวินาทีนั้นเอง..!
“จะเปียกแน่ ถ้าเดินไปตอนนี้”
เสียงนิ่ง ๆ เงียบ ๆ แต่คุ้นหูดังขึ้นข้างตัวเธอ
คิรัน กาญจนากุล ยืนอยู่เยืองข้างหลังเธอ พร้อมร่มสีเข้มในมือของเขา
เขายื่นร่มให้เธอ..แต่ไม่ได้ถือให้
แค่ยื่นด้ามมาให้แบบเงียบ ๆ
“รับไปก่อน เดี๋ยวฉันรอฝนซาก่อน”
พริมกะพริบตาเร็ว ๆ ปริบ ๆ
“แต่พี่ไม่ได้เอาร่มมาอีกคันเหรอคะ?”
“ไม่เป็นไร” เขาตอบเรียบ ๆ เธอนะรับไปเถอะ
“แล้วพี่จะกลับยังไง?”
เขายักไหล่น้อย ๆ
“เธอเองนะเปียกไม่ได้ มีชีทเอกสารการเรียนเต็มมือมือไม้เต็มมือ”
“แต่ฉัน..เองแค่ตัวกับเสื้อผ้าเปียกไม่เป็นไร”
พริมยืนเงียบ ไปพักนึง
แล้วค่อย ๆ เอื้อมมือไปจับแขนเสื้อเขาเบา ๆ
“เราถือด้วยกันไหมคะ?”
เธอยิ้มบาง ๆ
“เดินไปทางเดียวกันอยู่แล้วนี่นา”
⸻
🚶 ใต้ร่มหนึ่งคัน..มีคนสองคน
เสียงฝนตกลงบนผ้าใบของร่ม
พวกเขาเดินเคียงข้างกันโดยไม่ได้พูดอะไรนานนับหลายนาที
แขนเสื้อแนบสัมผัสโดนกันเล็กน้อย
แต่ไม่มีใครถอยออกห่างจากกัน
มีเพียงเสียงฝนที่เป็นจังหวะเดียวกับหัวใจอีกฝ่าย
“พี่คิรันคะ…”
“อืม”
“…ถ้าเมื่อกี้หนูไม่ยืนรอ พี่จะเดินผ่านไปเลยไหม?”
เขาหยุดเดินท่ามกลางสายฝน
สายฝนยังตก
ลมยังเย็น
แต่เสียงเขาเบากว่าปกติ…และจริงจังกว่้ากว่าทุกครั้ง
“ไม่…”
“ฉันตั้งใจจะรอเธออยู่แล้ว”
พริมชะงัก
เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย
สบตาเธอในเงาร่มแคบ ๆ ที่พวกเขาแบ่งกันถือ
“ฉันไม่เคยบังเอิญเจอเธอเลยนะ พริมวรา”
“มันไม่เคย ‘บังเอิญ’ เลยสักครั้ง”
⸻
🌙 เงียบ…
พริมมองเขานิ่ง
ความเงียบช่วงนั้นไม่ใช่เพราะอึ้ง
แต่เพราะใจเธอกำลังตั้งหลัก
“…แล้วที่พี่ช่วยหนูซ่อมจักรยานวันแรก…”
“แผน”
เขาพูดขึ้น
“ฉันวางแผนเจอเธอ…ทุกครั้ง”
⸻
🚦 ถึงหน้าหอพัก
ร่มปิดลง
ฝนเริ่มซา
เธอเดินขึ้นขั้นบันได 2–3 ขั้น
แต่ยังไม่หันกลับ
“งั้นพรุ่งนี้ไม่ต้องวางแผนก็ได้นะคะ”
“แค่เจอ…เพราะอยากเจอ ไม่ใช่เพราะต้องวางไว้”
เขานิ่ง
ก่อนพยักหน้าเบา ๆ
“โอเค…”
“พรุ่งนี้ฉันจะบังเอิญให้จริง”
⸻
📌
คีย์กลับมาที่ห้อง
เขาเปิดสมุดบันทึก “แผนรักลับ” ที่เคยเขียนไว้ทุกวัน
แต่วันนี้ เขาฉีกหน้าท้ายสุดทิ้ง
แล้วเขียนบรรทัดใหม่ไว้แทน:
❝วันนี้ไม่ได้ตามแผน
…แต่มันดีกว่าทุกแผนที่เคยวาง❞
คีย์เคยพูดไว้ว่า “ไม่มีอะไรที่เคยบังเอิญ” และพริมตอบกลับด้วยความเข้าใจ
เป็นวันเสาร์ที่ธรรมดา ๆ ที่ไม่ได้มีการวางแผน ไม่มีคนกลาง ไม่มีความลับ…
แต่กลับกลายเป็นวันเรียบง่ายที่ทำให้ “เขายิ่งอยากรักษาความรู้สึกนี้ไว้มากกว่าวางแผนใด ๆ”
“ถ้าไม่มีแผนอะไรเลย…ยังอยากอยู่ด้วยกันไหม?”
⸻
🏠 เช้าวันเสาร์ — ที่หอของพริม
พริมวราตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกแปลก ๆ
มันไม่ใช่ความตื่นเต้นแบบหัวใจวิ่ง แต่เป็นอะไรบางอย่างที่…นิ่ง อบอุ่น ลึกซึ้ง
เธอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์แชท
👤 พริม: ตื่นยังคะ?
รอไม่นาน
👤 คีย์: อืม
👤 คีย์: มีอะไรหรือเปล่า
👤 พริม: หนูอยากกินขนมปังชีสยืดในตลาดเช้าน่ะค่ะ
👤 พริม: ไปเดินเป็นเพื่อนหน่อยได้ไหมคะ ไม่ต้องวางแผนก็ได้ 😄
…
👤 คีย์: เจอกันหน้าหอ 09.30
⸻
☀️ 09.30 น. — ตลาดเช้า
วันนี้คีย์ใส่เสื้อยืดธรรมดากับกางเกงสแลคสีเข้ม
ไม่มีเสื้อช็อป ไม่มีป้ายชื่อ ไม่มีบทบาทของ “พี่วิศวะ” หรือ “ผู้ชายที่มีเงาในอดีต”
มีเพียงเขา…ในเวอร์ชันที่เดินข้างเธอในตลาดเช้า
“ชิมไหมคะ?” พริมยื่นไม้ขนมปังชีสให้
เขามองแล้วส่ายหน้าเบา ๆ
“ไม่หิว”
“งั้นเอาไปถือให้หนูค่ะ” เธอยิ้ม
เขารับไปอย่างเงียบ ๆ
ไม่ได้พูดอะไร แต่ถือไม้ขนมปังไว้เหมือนของสำคัญ
⸻
🍊 ร้านผลไม้
พริมกำลังเลือกส้ม
คีย์ยืนข้าง ๆ มองใบหน้าเธอขณะเธอเงยหน้าพูดกับแม่ค้า
“คุณน้องเลือกเก่งจังเลยค่ะ” แม่ค้าชม
“แฟนก็หล่อ ใจเย็นอีกต่างหาก”
พริมอ้าปากจะปฏิเสธ แต่ก็ชะงัก
แล้วหันไปมองคีย์ชั่ววินาที
เขาไม่ได้พูดอะไร
เพียงแค่…ยกคิ้วเล็กน้อย ก่อนพูดเรียบ ๆ
“เอาเพิ่มอีกสองโลครับ เผื่อคุณแฟนจะอยากกินวันอื่นด้วย”
พริมหน้าแดงจัด
“พี่!”
“แม่ค้าเขาชมขนาดนั้น ไม่ตอบกลับเสียมารยาทนะครับ”
⸻
🌿 เดินกลับผ่านซอยเงียบ ๆ
มือพริมเต็มไปด้วยถุงผัก ผลไม้ และขนม
มือคีย์ถือของอีกฝั่งให้เธอเงียบ ๆ
“หนูชอบวันแบบนี้จังค่ะ” พริมพูดขึ้น
เขาหันมามองเธอ
“เพราะได้กินของอร่อย?”
“ไม่ค่ะ…เพราะมันไม่มีอะไรเลย แต่เราก็ยังเดินด้วยกันได้”
เธอพูดอย่างจริงใจ
“มันสบายใจแบบที่ไม่ต้องพยายามอะไรเลย”
เขานิ่งไปนิดหนึ่ง
แล้วพูดเบา ๆ
“มันไม่ใช่เพราะไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก”
“มันเป็นเพราะเราอยู่ด้วยกันต่างหาก”
⸻
📌
คีย์กลับถึงห้อง
วางของไว้เงียบ ๆ ก่อนเปิดโน้ตในมือถือ เขียนบรรทัดเดียว:
❝ฉันเริ่มอยากหยุดวางแผนแล้ว…
แค่อยากใช้ชีวิตร่วมกับเธอแบบนี้ — ทีละวัน❞
พริมเริ่ม “รู้สึกบางอย่าง” ว่าคีย์ไม่ใช่แค่พี่วิศวะธรรมดา
คีย์เอง…ก็เริ่ม “กลัวความสุขนี้จะอยู่ไม่นาน”
“อยู่ด้วยใจ ไม่ได้วางแผน…แต่ในใจยังมีบางอย่างที่ซ่อนไว้”
⸻
🏠 เย็นวันเสาร์ — ที่ห้องของพริม
พริมชวนคีย์ขึ้นมาช่วยเรียงของจากตลาด
กล่องผลไม้ ถุงขนม และสมุดโน้ตการเรียนวางเต็มโต๊ะ
“เดี๋ยวหนูจัดผลไม้เองก็ได้ค่ะ พี่นั่งพักเถอะ”
เธอพูด ขณะหยิบส้มออกมาวางเรียง
คีย์นั่งเงียบ ๆ มองเธอ
ดวงตาเขาอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเธอขมวดคิ้วกับเปลือกส้มที่ลอกยาก
“เอานี่”
เขายื่นมีดปอกผลไม้ให้เธอ พร้อมบอกเบา ๆ
“มือเธอช้ำง่าย”
พริมมองหน้าเขา
“…พี่รู้ได้ไงคะ?”
คิรันนิ่งไปนิดหนึ่ง
ก่อนตอบเรียบ ๆ
“ก็เห็นเวลาจับจักรยานวันก่อน…มันมีรอยแดง”
พริมไม่ได้พูดอะไร
แต่แววตาเธอเริ่มเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างเงียบ ๆ
⸻
🌙 ช่วงค่ำ — ขณะนั่งกินผลไม้ด้วยกัน
“พี่คิรัน…”
เธอถามขึ้นเบา ๆ ขณะปอกแอปเปิล
“อืม”
“…พี่เป็นคนไม่เปิดเผยแบบนี้กับทุกคนเหรอคะ?”
“หมายถึง?”
“หมายถึง…เวลาพี่ทำดี มันดีแบบที่ดูเหมือนคิดล่วงหน้าไว้แล้ว”
เธอยิ้มนิด ๆ
“แต่พี่ก็พูดน้อยมาก จนหนูไม่แน่ใจว่ากำลังคิดอะไรอยู่เลย”
เขาเงียบ
วางชิ้นแอปเปิลลง แล้วพูดช้า ๆ
“ฉันเคยอยู่ในโลกที่…พูดมากไปอาจเป็นภัยกับคนที่เราห่วง”
“เลยติดเป็นนิสัยว่า…เงียบไว้ดีกว่า ถ้ามันปลอดภัยกว่า”
พริมมองเขานิ่ง
ครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่า “คำพูดของเขามีน้ำหนักบางอย่าง”
ที่มากกว่าคนในรั้วมหาวิทยาลัย
⸻
🔦 ขณะเดินไปส่งเขาที่หน้าหอ
อากาศค่ำคืนนั้นเย็นกว่าปกติ
พริมดึงเสื้อคลุมขึ้นนิด ๆ ขณะเดินข้างคีย์
จู่ ๆ เขาก็หยุดเดิน
มองขึ้นไปบนฟ้าเงียบ ๆ
“ถ้าวันหนึ่งฉันไม่ได้มาเจอเธอที่นี่อีก…”
“เธอจะคิดว่าฉันหายไป…หรือแค่กลับไปอยู่ในที่ที่ควรอยู่?”
พริมชะงัก
คำถามนั้นไม่ใช่คำพูดของคนที่คิดเล่น ๆ
“…พี่ถามแบบนี้ทำไมคะ?”
คีย์ไม่ตอบทันที
แต่หันกลับมาสบตาเธอ
“เพราะฉันกลัว…ว่าความสุขพวกนี้ อาจไม่อยู่ได้นานเท่าที่ใจอยากให้มันอยู่”
เธอเงียบ
แล้วยิ้มออกมาเบา ๆ
“งั้น…เราก็แค่ใช้มันให้ดีที่สุดในทุกวันที่มันยังอยู่สิคะ”
เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ
“เธอพูดเหมือนคนที่อยู่ในใจฉันนานแล้ว”
⸻
📌
ในคืนนั้น
คีย์กลับถึงห้องพร้อมกับโทรศัพท์เครื่องเก่าอีกเครื่องที่ถูกเก็บไว้ในลิ้นชัก
เขาเปิดมัน
มีข้อความที่ขึ้นมาในแอปเข้ารหัส:
🛑 “เธอคือคนเดียวที่ยังไม่ควรเข้าใกล้โลกของเรา”
🛑 “อย่าทำให้แผนมันพัง เพราะเรื่องของหัวใจ”
คีย์มองข้อความนั้น
ก่อนปิดโทรศัพท์ และพึมพำเบา ๆ
“ช้าไปแล้ว…”
⸝⸝ 𖥧 ⋆*◞˚❀ ⊹𓈒 ✿ ⊹ ⟢
- ผู้เขียน
