แผนรักลับวิศวะมาเฟีย(Secret Love of Mafia Engineer)

“เธอขี่รถคนเดียวตอนเช้าเสมอ” 🌻💚 เขาบอกตัวเองแบบนั้น.. ในขณะที่เขายืนอยู่หลังเสาไฟฟ้า..! มือที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อช็อป “วิศวกรรมเครื่องกล” สีเทาอ่อนปักชื่อ “KIRUN” ตัวเล็ก ๆ เขายืนนิ่ง..เฝ้ามองเธอคนนั้นโดยที่ไม่ได้เข้าไปทัก! คิรัน กาญจนากุล - ปีสี่ วิศวกรรมเครื่องกล ผู้ไม่ค่อยพูดและไม่เคยคุยกับใคร แต่กลับ “จำตารางเรียน” ของเด็กอักษรศาสตร์ ปีสามคนนั้นได้แม่นยิ่งกว่าตารางสอบตัวเอง เขาไม่รู้ว่าเธอชื่ออะไรในตอนแรก..? รู้แค่ว่าเธอจะซื้อขนมปังปิ้งที่ร้านป้าหน้าคณะทุกวันพุธ และเคยใส่เสื้อสีน้ำเงินที่มีคำว่า.. “ไม่ใช่คนเก่ง แต่ตั้งใจรักให้เก่ง” แปะไว้ด้านหลัง เขาไม่ได้ตั้งใจจะจำ..แต่มันติดหัวใจมาเฉย ๆ จนกระทั่งเช้าวันนั้น..🌞 เสียง กึง! ดังขึ้นบนถนนหน้าคณะอักษรฯ จักรยานของเธอล้ม - เหมือนโซ่รถจักรยานขาด หรือเบรกหลุด ไม่แน่ใจ..? เด็กอักษรศาสตร์ร่างเล็กคนนั้นยืนงง ก้มดูล้อรถที่บิดผิดรูป เหมือนเลขแปดเลย คีย์เดินเข้าไป โดยไม่พูดและไม่ถามอะไร ก้มลงยอง ๆ หยิบประแจในกระเป๋าเสื้อ และเริ่มจัดการกับล้อหน้าที่หลุดเบ้าอย่างคล่องมือ พริมวรา มองชายแปลกหน้าเงียบ ๆ ที่ไม่มองหน้าเธอเลย แม้สักนิด เขาเพียงก้มหน้าทำงาน จนล้อกลับเข้าที่ได้ “ขอบคุณนะคะ..” เธอพูดเบา ๆ เขาเงยหน้าขึ้นมอง สบตาเธอเพียงวินาทีเดียว ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ขรึม ๆ มากว่า “ระวังลมยางข้างหลังด้วย มันรั่วช้า ๆ” แล้วเขาก็เดินจากไป..! ไม่บอกชื่อ ไม่ขอเบอร์ ไม่ทิ้งอะไรไว้..นอกจาก “ใจเธอ” ที่แอบสั่นเบา ๆ ตั้งแต่คำว่า “ระวัง” ⸻ ในขณะที่เขาเดินจากมา 👨‍🔧 มือของเขาจับซองกระดาษเล็ก ๆ ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อด้านใน เป็นภาพถ่ายจากกล้อง CCTV — มุมสูงของทางเดินมหาวิทยาลัย มีเธอในทุกใบ เขากดลบมันออกอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะพึมพำในใจว่า.. “อย่าเพิ่งรู้จักฉันเลย.. ยังไม่ถึงเวลาที่เธอจะรู้ว่าฉันคือใคร” ⸻ 📍🏁 จุดเริ่มต้นของ “แผนรักลับ” ที่เขาวางไว้แนบเนียน แต่ไม่รู้เลยว่า..คนอย่างเธออ่านใจเก่งกว่าอ่านหนังสือจีนโบราณซะอีก “เขาช่วยซ่อมจักรยาน..แต่ใจฉันมันเริ่มรวน” “ระวังลมยางข้างหลังด้วย มันรั่วช้า ๆ” คำนั้นดังอยู่ในหัวของพริมจนเธอยืนเหม่ออยู่กับที่ ขณะที่ชายคนนั้น ใส่เสื้อช็อปวิศวะ ปักชื่อ ‘คิรัน’ — เดินหายลับไปแบบไม่เหลียวหลังกลับมา พริมกะพริบตาปริบ ๆ แล้วค่อย ๆ ก้มดูล้อจักรยานของตัวเองที่ตอนนี้ดูปกติดี จะว่าไป..เขารู้ได้ไงว่าลมรั่ว? แค่เห็นแวบเดียว? “หรือเขาเป็นเทวดาประจำถนน?” เธอบ่นเบา ๆ กับตัวเองก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ ⸻ พริมปั่นจักรยานไปจนถึงคณะ ระหว่างทางสมองเธอเต็มไปด้วยคำถามไร้สาระ เช่น – เขาชื่อเล่นว่าอะไรนะ – ปกติเขาอยู่คณะไหน – แล้วทำไมเขาต้องหล่อในจังหวะที่เราดูเหมือนลูกเป็ดเปียก? ⸻ ☕ หน้าร้านกาแฟ (คาเฟ่เล็กหน้าคณะอักษรฯ) “แก ๆ คนที่ช่วยซ่อมจักรยานให้ฉันเมื่อเช้า คือคนคณะไหนอะ?” พริมวางแก้วกาแฟบนโต๊ะ ขณะที่เพื่อนสนิทของเธอถาม “ขิม” — เงยหน้าขึ้นจากโน้ตจีนโบราณ “ไหน? เล่าอีกที” “หล่อ…ขรึม…ไม่ยิ้ม…ใส่เสื้อช็อปสีเทา…ชื่อบนอกเสื้อคือ คิรัน” พริมพูดเร็วเป็นชุด ขิมพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะพูดเสียงนิ่ง ๆ ๆ ว่า.. “คณะวิศวะเครื่องกล ปีสี่…เคยมีข่าวลือว่าเขาเป็นลูกมาเฟียด้วยนะ” “หา?! จริงเหรอ?” เสียงพริมสูงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ขณะที่มือยังถือแก้วกาแฟค้างไว้กลางอากาศ “ลือกันแหละ แต่แกก็รู้ว่าพวกวิศวะชอบทำตัวลึกลับ เงียบ ๆ แล้วเท่…เอาไว้จิ้นเป็นพระเอกนิยายกัน” ขิมยักไหล่ “แสดงว่าเรากำลังตกหลุมกับดักสายคลั่งรักสายเงียบนะสิ…” พริมพึมพำ “หรือไม่ก็แกกำลังจะกลายเป็นนางเอกในนิยายวายร้ายเงียบที่ปลอมตัวมาใช้ชีวิตธรรมดา” ทั้งสองหัวเราะกันเบา ๆ ก่อนที่พริมจะกระซิบเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า “แต่เขาซ่อมจักรยานให้โดยไม่ขออะไรเลยนะ…” “…คนแบบนี้น่ากลัวที่สุดล่ะ เชื่อสิ” ขิมพูดอย่างจริงจัง ⸻ 🌙 ค่ำคืนนั้น บนโต๊ะไม้เล็ก ๆ ในห้องหอหญิง พริมนั่งลงพร้อมสมุดจดรายวัน เธอเปิดหน้าเปล่าหนึ่งหน้า แล้วเขียนด้วยลายมือเรียบง่ายว่า.. “10 มีนาคม ได้เจอผู้ชายที่เงียบที่สุด…แต่ทำให้ใจเราเต้นเสียงดังได้เฉยเลย” เธอวางปากกา หัวเราะเบา ๆ แล้วหยิบมือถือมาเสิร์ช “คิรัน วิศวะ มหาวิทยาลัย + กาแฟ” …ไม่มีข้อมูล มีแต่แฟนเพจเครื่องกลที่ดูไม่มีคนใช้งานเพจนี้แล้ว และมีแต่โพสต์เก่า ๆ ปี 2022 “นายปกปิดตัวตนเก่งจังนะ…” เธอพูดกับหน้าจอ แล้วเธอก็เงียบไป ก่อนจะยิ้มบาง ๆ เหมือนรู้ทันตัวเอง “แต่ไม่เป็นไรหรอก…ฉันก็ไม่ได้อยากรู้จักทันทีเหมือนกัน” “แค่ตอนหน้า…ขอให้ได้เจออีกก็พอ” 📌 ในมุมหนึ่งของห้องเงียบ ๆ ชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งกอดเข่าบนเก้าอี้ไม้ โต๊ะเบื้องหน้ามีสมุดบันทึกสีน้ำตาลเก่า ๆ และไฟหัวเตียงสลัว ๆ เขาเขียนบรรทัดเดียวลงในหน้าว่างของสมุดนั้น: ❝พริมวรา — 07.30 น. ขี่จักรยานคันเดิม หน้าเบเกอรี่ ครั้งแรกที่พูดกับเธอ: “ระวังลมยางข้างหลัง” แผนเริ่มต้นแล้ว❞ “บังเอิญอีกครั้ง…ที่เธอไม่รู้เลยว่ามันไม่เคยบังเอิญ” คาบเรียนภาษาจีนเบื้องต้นเต็มไปด้วยเสียงพึมพำเบา ๆ พริมวรานั่งก้มหน้ากับชีทตัวอักษรจีนขนาดสิบพอยต์อย่างคร่ำเคร่ง ขณะที่ขิมนั่งข้าง ๆ ทำหน้าเอือม “แกตั้งใจอะไรนักหนา ฉันเห็นอาจารย์ยังง่วงเลย” ขิมบ่น “อาจารย์เพิ่งขอให้เราท่องคำว่า ***(yùjiàn) หมายถึง ‘บังเอิญเจอ’ นะเว้ย ฉันอิน” “แกนี่…” ขิมถอนหายใจ “อินจนจะเปิดแผนที่หาคนชื่อคิรันได้อยู่แล้ว” พริมเงียบ ไม่ตอบอะไร แต่ในหัวมีภาพตอนเขาหันมาสบตาครั้งนั้น…นิ่ง เรียบ แต่บางอย่างในดวงตาเขาทำให้เธอรู้สึกว่า มันไม่ใช่แค่คนผ่านมา ⸻ 🍃 ระหว่างเดินไปห้องสมุด พริมก้มหน้าพิมพ์แชทในกลุ่มโปรเจกต์ ขณะเดียวกัน เงาร่างสูงคนหนึ่งเดินสวนทางมาแบบเงียบ ๆ พร้อมถือแฟ้มเอกสารในมือ และ… ฟึ่บ! แฟ้มใบนั้นหลุดจากมือชายหนุ่มพอดีกับที่พริมเดินผ่าน กระดาษปลิวตกกระจายบนพื้นหน้าห้องสมุด “อุ้ย! ขอโทษค่ะ!” เธอก้มลงช่วยเก็บอัตโนมัติ ชายคนนั้นก้มลงเก็บด้วย มือเขาแตะปลายกระดาษแผ่นเดียวกันในวินาทีเดียวกับเธอ พริมเงยหน้า แล้วนิ่ง “คุณ…” “…ขอบคุณ” เขาพูดสั้น ๆ ก่อนยิ้มบางแทบมองไม่ทัน ป้ายชื่อที่คล้องคอเขาเขียนว่า “คิรัน กาญจนากุล | วท.บ. วิศวกรรมเครื่องกล” พริมยื่นกระดาษคืนให้ “คุณอยู่ปีสี่เหรอคะ?” “อืม” เขาตอบสั้นอีกแล้ว “วันนี้ไม่ซ่อมอะไรเหรอ?” เธอถามติดขำเล็กน้อย เขาเงยหน้ามอง ก่อนตอบเรียบ ๆ “ซ่อมอยู่ครับ…แต่คราวนี้ไม่ใช่ล้อจักรยาน” “เป็นเรื่องเล็ก ๆ ของเครื่องคอมในห้องสมุด” “โอ้ - ” พริมพยักหน้าเหมือนเข้าใจทุกอย่าง ทั้งที่ไม่เข้าใจเลยสักนิด ⸻ ☕ คาเฟ่ช่วงเย็น (อีกครั้ง…) “แกมันบ้า! บังเอิญแบบนี้ได้ไงวะ?” ขิมแทบสะบัดแก้วชานม “ก็เขาทำแฟ้มหล่นจริง ๆ นี่นา…” พริมเสียงเบา แต่อมยิ้ม “แกแน่ใจเหรอว่า ‘บังเอิญ’?” ขิมเลิกคิ้ว “คนเงียบ ๆ แบบนั้น ถ้าเขาคิดจะเดินมาชน แกไม่มีทางรู้หรอกนะว่าเขาวางแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว” พริมชะงักนิดหน่อย ใช่…มันก็แปลกดี ทำไมเขาต้องมาทางนี้ ทำไมต้องหล่นแฟ้มตรงหน้าเธอ ทำไมทุกอย่างต้องเป๊ะขนาดนั้น? “เขาดูมีจังหวะที่พอดี…เกินไปนิดอะ” เธอพึมพำเบา ๆ “ก็บอกแล้ว…พวกวิศวะเงียบ ๆ น่ะอันตรายที่สุด” ⸻ 🌙 ค่ำคืนนั้น คิรันนั่งอยู่ในห้องเก่า ๆ ที่มีกลิ่นน้ำมันเครื่อง ตรงหน้าคือแผนผังระบบคอมพิวเตอร์ของห้องสมุด วางข้างซองเบเกอรี่ร้านเดียวกับที่พริมชอบไป เขาเขียนบันทึกต่อท้ายในสมุดเล่มเดิม: ❝บังเอิญที่เธอคิดว่าไม่ตั้งใจ = Step 2 สำเร็จ เธอเริ่มจำชื่อฉันได้แล้ว พรุ่งนี้ 12.40 น. ร้านกาแฟ - เธอจะอยู่ตรงโต๊ะขวาสุดริมกระจก ฉันจะเดินผ่านแค่สามวินาที แผนรักลับยังต้องเงียบต่อไป…จนกว่าเธอจะใจสั่นก่อนฉัน❞ ——— พริม ที่เริ่ม “ใจสั่นแบบไม่รู้ตัว” ⸻ “ความรู้สึกที่ไม่ได้อยู่ในแผนการเรียน” “อาจารย์บอกว่าเราจะมีพี่วิศวะมาช่วยสอนโปรเจกต์ข้ามคณะช่วงสัปดาห์นี้นะคะ” เสียงอาจารย์สาวในคลาสภาษาจีนเบื้องต้นทำให้นักศึกษาปีสามจำนวนหนึ่งหันมองหน้ากันด้วยความงุนงง “เขาจะมาช่วยดูการนำเสนอด้วยในฐานะทีมเทคนิค หวังว่าทุกกลุ่มจะได้แลกเปลี่ยนกันสนุก ๆ ค่ะ” พริมคิดในใจ — ก็ดีสิ มีคนใหม่ ๆ มาช่วยดูเนื้อหาเทคโนโลยี เธอไม่ได้คิดอะไร จนกระทั่ง… ประตูห้องเปิดออก เสียงรองเท้าผ้าใบเบา ๆ ก้าวเข้ามา แล้วเขาก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะอาจารย์ คิรัน กาญจนากุล คนเดียวกับที่ซ่อมจักรยาน คนเดียวกับที่แฟ้มหล่นต่อหน้าเธอ และคนเดียวกับที่เดินผ่านร้านกาแฟเมื่อวานในระยะสามวินาทีเป๊ะ ๆ ⸻ “นี่คือพี่คิรันจากวิศวกรรมเครื่องกลค่ะ จะมาช่วยเป็นที่ปรึกษาเทคนิคระหว่างทำโปรเจกต์” พริมเงียบ ขิมที่นั่งข้าง ๆ ถลึงตาใส่เธออย่างแรง “แก!!! จะบังเอิญอะไรขนาดนี้อีกวะ!!” พริมก้มหน้า — พยายามไม่ยิ้ม…แต่หูร้อนจนเหมือนอบไอน้ำในหม้อชาบู ⸻ 🧊 เวลาผ่านไป — เวิร์กช็อปกลุ่มย่อย โต๊ะของพริมกำลังสรุปหัวข้อเสนอเกี่ยวกับการแปลสารทางเทคนิค ขณะที่คิรันนั่งตรงข้ามเธอ เงียบ ๆ จดอะไรบางอย่างลงกระดาษอย่างเป็นระเบียบ “เอ่อ…ตรงนี้ค่ะ ถ้าเราจะแปลคำว่า ‘ระบบเฝ้าระวัง’ ให้คนทั่วไปเข้าใจง่าย ๆ ในโปสเตอร์ ควรใช้คำว่า การเฝ้าระวังไหมคะ?” พริมถามตรง ๆ คิรันเงยหน้าช้า ๆ “การเฝ้าระวัง เหมาะครับ…แต่ถ้าอยากให้ฟังไม่ขู่เกินไป อาจใช้คำว่า การติดตาม” “ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้มให้แบบยิ้มจริง เขาเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนพูดต่อเบา ๆ “พูดเก่งนะ” “คะ?” เธอกะพริบตา “เวลาเธออธิบายอะไร…ฟังแล้วเข้าใจง่าย” “ฉันฟังอยู่ตลอดนั่นแหละ” พริมชะงัก ใจเต้น ตึก ตักโดยไม่มีคำเตือนล่วงหน้า “…ก็เพราะฉันชินกับการอธิบายให้แมวเข้าใจน่ะค่ะ” เธอรีบแถ แล้วก็หันหน้าไปอีกทาง ขิมที่นั่งข้าง ๆ กลั้นหัวเราะแทบตาย ⸻ 🌇 เย็นวันนั้น ขณะเดินกลับ “พี่คิรัน!” เสียงจากนักศึกษาหญิงกลุ่มหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้หน้าคณะ เขาพยักหน้าให้เงียบ ๆ เดินตรงไปเรื่อย ๆ จนถึงจักรยานของใครบางคนที่จอดไว้หน้าตึก เขาหยุด ย่อตัวลงนิดหนึ่ง ตรวจลมยางหลัง “ยังรั่วอยู่…” เขาพึมพำ แล้วหยิบที่สูบลมเล็ก ๆ จากกระเป๋าเสื้อช็อป จัดการสูบให้เบา ๆ แบบที่เจ้าของจักรยานไม่รู้ตัว ⸻ พริมเดินออกมาจากห้องเรียน แล้วหยุดกึกเมื่อเห็นจักรยานเธอยางแน่นเป๊ะ เธอหันมองไปรอบ ๆ ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น แต่ในใจรู้ดีว่า… นี่ไม่ใช่ลมยางที่ปาฏิหาริย์จัดให้ เธอยิ้มออกมาทั้งที่ไม่ได้เห็นเขา แล้วพูดเบา ๆ กับจักรยานว่า “ตกลง…ฉันต้องซ่อมหัวใจตัวเองทุกวันไหมนะ ถ้ามันสั่นทุกทีที่เจอเขาแบบนี้” “แผน” ที่เขาวางไว้ กำลังสั่นคลอนเพราะความรู้สึกจริง ๆ ที่ควบคุมไม่ได้อีกต่อไป ﾟ𓇥 " 𖥧 𖧧 ˒˒ 𖦹꙳࡛࣪⋕