🕊️ โลกที่เต็มไปด้วยเงา 𓏴 ꙳◟✿͙ ྀི

2288 คำ

🌸🌼 พริมเริ่มเผชิญหน้ากับความจริงแบบตรง ๆ ขณะเดียวกัน เหตุการณ์ในค่ายก็เริ่มไม่ปกติ และคีย์จำเป็นต้องตัดสินใจว่าความเงียบของเขา จะช่วยปกป้องเธอได้จริงหรือไม่ 🔐 ⸻ ✦ 🍃🎋 “พี่อาจอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยเงา แต่หนูจะไม่ยอมให้เงานั้นกลืนหัวใจของพี่ไป” 🫧 ⸻ 🌤️ เช้าวันต่อมา – ศูนย์กลางค่าย Alek ยืนอยู่หน้าศูนย์เด็กเล็ก ในมือเขามีกล่องของเล่นและชุดเวชภัณฑ์สำหรับชุมชน พร้อมกับสายตาที่จ้องพริมราวกับรู้จักเธอมานาน “คุณคือ พริมวราใช่ไหมครับ” 🌻 “ผมเคยได้ยินชื่อนี้จากใครบางคน” 🍸 เธอยิ้มบาง ๆ ไม่ตอบรับทันที 🍒 “ถ้าเคยได้ยินจาก ‘คีย์’ งั้นก็คงจำผิดค่ะ เขาไม่ค่อยพูดถึงใครหรอก” 🍑 Alek หัวเราะนิด ๆ ยกมือขึ้นลูบกล่องของเล่นช้า ๆ ก่อนกระซิบเบา เหมือนแกล้งให้ได้ยินแค่เธอ 🌷 “แต่เขาเคยพูดชื่อคุณ ตอนที่เลือดเปื้อนมือเขาครั้งแรกน่ะ” 🩸 คำพูดนั้นเหมือนฝุ่นกรวดหล่นใส่หัวใจ เบา แต่กระแทกจนชะงัก 🍁 พริมสบตาเขานิ่ง แล้วพูดเสียงเรียบ ๆ “ไม่ว่าพี่คีย์เคยอยู่ตรงไหน… สิ่งเดียวที่หนูเชื่อคือ เขาเลือกจะเดินออกมา” 🍀 Alekยิ้ม ก่อนพูดช้า ๆ ขณะเดินผ่านเธอไป 📉 “โลกมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกครับ โดยเฉพาะเมื่อพ่อของเขาเป็นใคร” 📝 ⸻ 🌫️ บ่ายวันเดียวกัน – เหตุการณ์ผิดปกติในค่าย เสียงร้องของรุ่นพี่ฝ่ายกิจกรรมทำให้ทุกคนหันควับ “เต๊นท์เวิร์กช็อปพังค่ะ! อุปกรณ์เสียงทั้งหมดพังไปครึ่งเซ็ต!” 🌼 ไม่มีใครรู้ว่าเกิดจากอะไร บางคนบอกว่าเป็นพายุเมื่อคืน แต่พริมที่เดินเข้าไปตรวจด้วย รู้สึกถึง บางอย่างไม่ใช่เรื่องบังเอิญ🪻 เสาของเต๊นท์ถูกตัดด้วยคัตเตอร์ ไฟโดนดึงสายหลุดเรียบร้อยเกินไป🦚 และที่น่ากลัวที่สุดคือ…มีกระดาษโน้ตแผ่นเล็กวางอยู่บนพื้นใต้เต๊นท์🪴 “เงียบไว้ ถ้าอยากให้ค่ายนี้ปลอดภัย” ⸻ 🌙 ค่ำวันนั้น – หน้ากระท่อมไม้ของทีมซ่อม คีย์ยืนนิ่งอยู่ข้างประตู ก่อนจะเอ่ยขึ้นเมื่อพริมเดินเข้ามา 🫙 🌒 “คืนนี้…พี่จะพาเธอออกไปจากค่ายนี้” เธอมองเขา ไม่ตกใจ ไม่ต่อต้าน แต่พูดนิ่ง ๆ เรียบ ๆ ว่า.. “พี่จะหนีอีกแล้วเหรอ” 🔐 คีย์เงียบไป ก่อนจะพูดอย่างตรง ๆ ว่า.. “พี่ไม่กล้าทิ้งเธอไว้ แต่ก็ไม่กล้าให้เธออยู่ใกล้ตอนที่พวกเขาเริ่มขยับ”💛 พริมสูดลมหายใจ ดวงตาแน่วแน่ 📖 “งั้นให้หนูเลือกบ้างนะคะ” เธอเดินเข้าไปใกล้ เอื้อมจับข้อมือเขาแน่น แล้วพูดช้า ๆ 🌻 “หนูเลือกจะอยู่ ไม่ใช่เพราะไม่กลัว แต่เพราะไม่อยากให้พี่ต้องยืนอยู่คนเดียว” 🌼🌸 ⸻ 📌 📧 เสียงข้อความเข้าดังขึ้นในมือถือของคีย์ เขาหยิบมันขึ้นมาอ่านข้อความหนึ่งจากเบอร์แปลก ข้อความสั้น และเลือดเย็น🧊 “เราให้เวลาแค่คืนนี้…เลือกระหว่างเธอ หรือครอบครัว” 🖼️ หน้าจอแนบภาพถ่ายของพริมขณะกำลังยืนคุยกับ Alek ตอนเช้า ถ่ายจากมุมสูงเหมือนโดรน 🪂 เขากำมือถือแน่น ก่อนเงยหน้ามองเธอ 🌒 “คืนนี้…เราจะไม่หนีอีกแล้ว” “ถ้าต้องหลบไปจากทั้งโลก ก็ขอหลบไปกับเธอ” ⸻ 🌒 ตอนค่ำ – หน้ากระท่อมพัก 📝 คีย์ยื่นกระดาษเล็ก ๆ ให้พริม เขียนด้วยลายมือของเขาเอง ข้อความมีเพียงสั้น ๆ ว่า.. “ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น…ให้วิ่งไปที่โกดังเก็บเครื่องมือข้างห้องซ่อม ❷” 📝 “นี่คือแผนหนีเหรอคะ?” พริมถาม พลางพับกระดาษ 📑 คีย์พยักหน้า “ไม่ใช่หนี…แต่ล่อพวกมันให้คิดว่าเราหนี แล้วเราจะย้อนกลับไปหาสิ่งที่พี่อยากให้เธอรู้มาตลอด” 🌼 ⸻ 🌑 เที่ยงคืน – ค่ายถูกบุก 🪞เสียงกระจกแตกดังจากด้านหน้า คนจำนวนหนึ่งในชุดดำบุกเข้ามาอย่างรวดเร็ว พยายามปิดกล้องวงจรปิด และตัดไฟค่าย 🔥 เสียงวิ่ง เสียงตะโกนปะปน แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินกว่าจะอธิบาย 🪴 คีย์คว้ามือพริม กระชากเธอวิ่งลัดเข้าทางด้านหลัง ขณะระเบิดควันถูกปาเข้ามาในเต็นท์ประชุม 🔐 ⸻ 🌲 โกดังเก็บของ – ประตูเปิดออกสู่ช่องลับ เบื้องหลังชั้นวางของ มี “ทางลับ” ที่เชื่อมไปยังลานเรือเก่า ที่ไม่มีใครใช้มานานหลายปี 🍃 คีย์เปิดแผงไม้ 🫧 ดึงเธอเข้าไปอย่างแนบชิด เสียงกระซิบของเขาข้างหูเบามาก แต่หนักแน่นที่สุดในชีวิตเขา “พี่สาบานว่าจะไม่ปล่อยมือเธออีก” ⸻ 🛶 ท่าเรือเก่า – เรือไม้ลำเล็ก ทั้งคู่พายเรือฝ่าหมอกเบา ๆ ไปยังอีกฝั่งของลำคลอง จนมาถึง “บ้านไม้ริมป่า” ที่ซ่อนอยู่ในเครือข่ายตระกูล 🛖 เคยเป็นที่พักของ แม่ของคีย์ ก่อนที่เธอจะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเมื่อสิบปีก่อน ⸻ 🕯️ ภายในบ้านไม้ – กลิ่นอดีตยังลอยอยู่ พริมเดินช้า ๆ ท่ามกลางภาพถ่ายครอบครัวบนผนัง รูปของเด็กชายวัยสิบขวบนั่งตักผู้หญิงคนหนึ่งที่มีแววตาอบอุ่น 🍁 ผู้หญิงคนนั้น—เหมือนพริมอย่างน่าประหลาด “แม่พี่…” 🛖 คีย์พูดเสียงเครือ “เธอชื่อ ‘วรา’ เหมือนชื่อกลางของเธอเลยรู้ไหม” พริมเงยหน้ามองเขา น้ำตาคลอโดยไม่รู้ตัว 💦 “พ่อพี่บอกว่าแม่หนี…แต่พี่จำได้ ว่าเธอถูกพาออกไปในคืนที่พี่ยังร้องไห้ไม่หยุด” 🍸 ⸻ 🌌 และในค่ำคืนนั้น – ไม่มีคำสัญญา มีแต่ “การอยู่ตรงนี้” พวกเขาไม่พูดอีก 🌸 เมื่ออ้อมแขนของคีย์ดึงเธอเข้ามาแนบอก พริมกดริมฝีปากแนบกับปลายคางเขาเบา ๆ เสียงลมหายใจดังเพียงพอจะกลบเสียงคลื่นเบา ๆ ข้างนอก 📝 เขาวางหน้าผากกับหน้าผากเธอ 💛🌻 ก่อนจะพูดเสียงแหบเบา “อย่าบอกว่าเราหนีมารักกันเลยนะ…” “เพราะพี่รู้ว่า…หนูคือที่ที่พี่จะกลับมาเสมอ ต่อให้เลือดในตัวมันพาไปที่อื่น” พริมยิ้มทั้งน้ำตา💦 แล้วกระซิบตอบแผ่วเบา “หนูจะเป็นบ้านของพี่…เสมอ” 🛖💛 ⸻ 💫 ในโลกที่ไม่มีใครเชื่อว่าความรักจะรอดพ้นจากสงคราม เขาและเธอกลับเริ่มรักกันได้…ในคืนที่เงียบที่สุด และในสถานที่ที่เต็มไปด้วยอดีตที่ถูกกลบฝังด้วยความกลัว 🫣 แต่ความรัก เมื่อไม่ถูกพูดด้วยคำสัญญา กลับยิ่งจริงกว่าทุกอย่างที่โลกพยายามทำลาย 🌍 โลกที่เหมือนไม่มีใครตามมาได้ แต่ลมหายใจนั้นก็พาไปสู่การ “เริ่มเปิดกล่องอดีต” ที่ทั้งคู่ไม่เคยแตะมาก่อน และความจริงบางอย่าง…ก็กำลังรอจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างที่พวกเขาเคยเข้าใจ ⸻ ✦🍁🌻 “บางความสุข…อาจอยู่ในวันธรรมดาที่ไม่มีใครตามเจอ” ⸻ ☀️ เช้าวันใหม่ – บ้านไม้กลางป่า 🦅 เสียงนกเจื้อยแจ้วลอดเข้ามาจากหน้าต่างไม้ คีย์นอนหงาย มือข้างหนึ่งกุมมือพริมที่หลับอยู่ข้างเขา ไม่มีเสียงโทรศัพท์ ไม่มีเสียงเรียกจากโลกใบเดิม มีเพียงเสียงหัวใจเงียบ ๆ ของสองคนที่ยังอยู่ตรงนี้ 💛🧡 ⸻ 🥘 บนเตาไฟกลางบ้าน 🍳พริมกำลังทำไข่ดาวด้วยกระทะใบเก่า คีย์นั่งเหลาดินสอไม้เงียบ ๆ ข้าง ๆ บนโต๊ะมีสมุดบันทึกปกหนังที่เขาเจอใต้เตียงแม่เมื่อคืน 📖 ในนั้นเต็มไปด้วยลายมือของ “วรา” แม่ของเขา “แม่เคยเขียนว่า…” คีย์อ่านช้า ๆ 📑 “ถ้าฉันหายไป แปลว่าฉันไม่อยากให้คีย์เห็นความอ่อนแอของแม่ในวันที่แม่ต้องเลือก…ระหว่างลูกกับการเอาตัวรอด” 🍃 พริมชะงัก หันมามองเขาช้า ๆ “แปลว่าเธอไม่ได้หนี…แต่ถูกบังคับให้หายไป?” คีย์พยักหน้าเบา ๆ 🍀 ดวงตาเขาไม่ได้สั่นไหวเหมือนเมื่อก่อน มีแต่ความแน่วแน่ — ว่าเขาจะไม่ยอมให้พริมหายไปเหมือนแม่ 🍸 ⸻ 🧺 ตอนบ่าย – ตากผ้า ซักเสื้อด้วยกัน ผ้าสีอ่อนพริ้วอยู่บนราวไม้ 🧣 พริมโยนเสื้อช็อปของคีย์ให้เขา แล้วพูดขำ ๆ “พี่มีเสื้อโทนเทาอยู่สามตัวใช่ไหมคะ หนูซักไม่เคยผิดเลย” 👔👔👔 คีย์รับไว้ ยิ้มมุมปาก “เคยซื้อสีอื่น…แต่มีคนบอกว่าพี่ดูเย็นเกินไปแล้ว ไม่ควรใส่น้ำเงินด้วย” “ใครบอกคะ?” 📝 พริมแกล้งถาม ทั้งที่รู้คำตอบ “เด็กผู้หญิงที่พูดตรงแต่ไม่เคยทำร้ายใคร” พริมหลุดหัวเราะ เสียงหัวเราะของเธอเบา แต่วิ่งไกลไปถึงใจเขา 💦 ⸻ 📘 เย็น – เปิดหน้าสุดท้ายของสมุดบันทึกแม่ คีย์เปิดหน้าสุดท้ายของสมุด 📖 ที่มีแค่กระดาษเรียบ ๆ ไม่มีตัวอักษร แต่พริมพลิกด้านหลัง…แล้วพบตัวเลขรหัสชุดหนึ่งซ่อนอยู่ใต้แถบผ้าเย็บ 🪡 “เลขนี้…มันเหมือนรหัสคลังเอกสาร” พริมพูดเสียงเบา “ของตระกูลคุณ มีศูนย์เก็บข้อมูลที่พนักงานเข้าไม่ได้ใช่ไหม?” 🌼 คีย์พยักหน้า ดวงตาเริ่มเปลี่ยนไป 〽️ “หมายเลขนี้…คือกุญแจที่แม่ทิ้งไว้ แปลว่าเธอรู้อยู่แล้วว่าสักวัน ‘ลูกของเธอจะกลับมาหาเธอ’” 🔑 ⸻ 🌑 ค่ำ – เมื่อโลกภายนอกเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง คีย์กำลังหุงข้าวด้วยหม้อดิน พริมเดินไปเก็บผ้าที่ตากไว้ตอนกลางวัน 🧺 บนพื้นดิน เธอพบเศษกระดาษเล็ก ๆ ปลิวมาติดไม้ 🍃 พอคลี่ออกอ่าน ตัวอักษรเป็นลายมือปลอมแบบที่มักใช้ใน “เครือข่ายใต้ดิน” 🛖 ข้อความเดียว…ที่ทำให้เธอสะอึก “ถ้าเธอไม่กลับไป คีย์จะไม่ได้กลับไปอีกตลอดชีวิต” ⸻ 📌 🪴 ความสงบเหมือนฝัน…เริ่มสั่นไหว 🪇 และอดีตที่เธอเพิ่งเปิดอ่านได้ไม่ถึงครึ่งเล่ม 📝 กำลังจะกลายเป็นเส้นทางใหม่ที่ทั้งคู่ต้อง “เลือกเดิน” ด้วยกัน “ภารกิจเปิดเผยอดีต” อย่างจริงจัง โดยที่ทั้งคีย์และพริม ไม่อาจอยู่ในโลกเงียบ ๆ ได้อีกต่อไป 📊 แผนจึงเริ่ม การแทรกเข้าไปยัง คลังเอกสารของตระกูล จะเป็นหัวใจ พร้อมกับการที่พริมเริ่มเห็นด้านที่อ่อนแอที่สุดในตัวคีย์และด้านที่ “กลัวจะสูญเสียเธอที่สุด” 🧡 ระหว่างนั้นเครือข่ายของวิโรจน์ก็เริ่มแตกร้าวเงียบๆ และ “Alek” จะปรากฏอีกครั้ง…ด้วยข้อเสนอที่ไม่ควรเชื่อ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ง่าย ๆ 🍁 ⸻ ✦🌼🍀 “เราต้องกลับเข้าไป…เพื่อหาความจริงที่ไม่มีใครกล้าพูดถึง” ⸻ 🌫️ ค่ำคืนที่เงียบผิดปกติ “พี่…” พริมกระซิบ 🌻 “กระดาษเมื่อเย็น หนูว่ามันหมายถึงว่าเขาจับใครไว้ หรือกำลังจะลงมืออะไรบางอย่างกับคนในฝั่งเรา”🍸 คีย์นิ่ง〽️ เขายังไม่พูดอะไร แต่ดวงตานั้น…เหมือนคนที่กำลังนับถอยหลังในใจ💛 “พี่คิดไว้แล้วใช่ไหมคะ ว่าต้องกลับเข้าไป” เขาพยักหน้า🫧 ก่อนพูดช้า ๆ “เราไม่มีเวลาแล้ว⏳ 🆘 รหัสในสมุดแม่…มันไม่ได้แค่เปิดคลังเอกสาร แต่มันคือห้องที่แม่ซ่อน ข้อมูลการแตกสายของเครือข่ายพ่อ ไว้” “แตกสาย?” พริมทวน คีย์พยักหน้า “คือคนที่อยู่ข้างใน…เริ่มไม่เห็นด้วยกับวิธีของพ่อ และพวกเขา…ส่งรหัสบางอย่างให้แม่ไว้ก่อนที่เธอจะถูกพาออกไป” 🪇 ⸻ 🕯️ แผนเริ่มขึ้น — “เราจะกลับเข้าไปในฐานะคนของพ่อ” พริมมองเขานิ่ง ๆ “แล้วจะกลับเข้าไปยังไงคะ…” 🍃 คีย์สูดลมหายใจ ก่อนหยิบบางอย่างจากกระเป๋าเป้ 🎒 เป็นเข็มกลัดโลหะทรงกลม — สัญลักษณ์ของสายปฏิบัติการภาคสนาม ของตระกูลกาญจนากุล 🧷 “พี่เคยใช้ตอนเข้าเทรนช่วงสั้น ๆ ตอนอายุ 15 และนามรหัสของพี่…ยังอยู่ในระบบของเขา” 🧣 เขามองเธอ🌼🧡 “แต่เราจะเข้าไปในฐานะ ‘คนของพ่อ’ เพื่อเปิดห้องที่แม่ทิ้งไว้ให้ และออกมาก่อนที่เขาจะรู้ว่าเราไม่ใช่พวกเดียวกันอีกแล้ว”🍀🍁 ⸻ 💬 ความเงียบสงบทางอารมณ์ – คีย์สารภาพสิ่งที่ไม่เคยพูด 🌒 ในคืนก่อนออกเดินทาง พริมกำลังม้วนเสื้อผ้าใส่กระเป๋า 🎒 เมื่อเงาของคีย์เข้ามานั่งข้าง ๆ เขาเอ่ยขึ้นโดยไม่มองหน้าเธอ🧡 “ถ้าวันหนึ่ง…พี่กลับมาในสภาพที่ไม่เหมือนเดิม” “หนูจะยังอยู่ตรงนี้ไหม” พริมวางมือลง เงยหน้ามองเขา 🍀 “พี่หมายความว่าอะไรคะ” “หมายถึง…ถ้าพี่ต้องเลือกระหว่างการ ‘ฆ่า’ กับการ ‘ถูกฆ่า’” “หนูยังจะจับมือพี่ไหม”🌼 พริมไม่ตอบทันที แต่ค่อย ๆ ยื่นมือไปแตะหลังมือเขาแน่น ๆ “หนูไม่เคยหวังว่าพี่จะ ‘ดี’ หรือ ‘ขาวสะอาด’ หนูแค่ขอให้พี่อย่าลืมว่า… ไม่ว่าพี่จะเป็นใคร หนูคือคนที่อยากรอดกลับมาด้วยกันกับพี่ที่สุด”🫧🧣 ⸻ 📍 เช้าถัดมา – เงาของ Alek ปรากฏอีกครั้ง เมื่อทั้งคู่เดินออกจากบ้านไม้🛖 บนก้อนหินริมลำธารมี กล่องเหล็กสีดำวางอยู่ คีย์เปิดมันออก 👨‍💻 ข้างในมีชุดวิทยุสื่อสาร USB ขนาดเล็ก และกระดาษโน้ตเขียนด้วยลายมือที่เขารู้จักดี “ข้อมูลนี้อาจช่วยคุณ แต่ต้องแลกกับบางอย่างที่คุณยังไม่กล้าตัดสินใจ” – A 🧷 คีย์กำ USB ในนั้นไว้🍃 ก่อนพูดเสียงเรียบ “Alekไม่ได้แค่เป็นมือซ้ายของพ่อ… เขาคือคนที่แม่พี่เคยไว้ใจที่สุด”🍸 ⸻ 🌓 🍃 การกลับเข้าไปในเครือข่ายของพ่อ…ไม่ใช่การกลับบ้าน แต่มันคือการพังประตูเก่า เพื่อค้นความจริงที่คนในบ้านพยายามกลบมาทั้งชีวิต และครั้งนี้…คีย์ไม่ได้เดินเข้าไปคนเดียว 🪇 พริมก้าวเคียงข้างเขา ไม่ใช่ในฐานะผู้หญิงของใคร แต่ในฐานะ “คนที่กล้าเผชิญอดีต เพื่อเลือกอนาคตไปกับเขา” 💛🧡 🏹 ꔛ 🚏﹆• ✧.* ✧˖🧺˚ ༘ ꊞ 🧸

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more