📗 บททดสอบใหม่ ⸝⸝ ✿ 𓈈

2089 คำ

🧡💛 “ความรักที่หลอมรวม” “ไม่ใช่เพราะไม่รัก…แต่เพราะใครบางคนเริ่มทำให้ใจเธอสั่นอีกครั้ง” ⸻ 🌤️ มหาวิทยาลัยในช่วงเปิดโปรเจกต์กลุ่ม พริมกับคีย์ไม่ได้นั่งเรียนด้วยกัน ช่วงนี้แต่ละคนต่างมีงานในกลุ่มของตัวเอง และนั่นทำให้ “เวลาเจอกัน” กลายเป็นเรื่องพิเศษ…แต่เริ่มหายากขึ้นเรื่อย ๆ “พี่คิรันขา~” เสียงผู้หญิงเรียกเขาหน้าลิฟต์ — เสียงสูง หวาน และดึงดูดสายตา ชื่อเธอคือ “มินตรา” นักศึกษาหญิงปีสี่จากคณะเดียวกัน เคยอยู่ทีมออกแบบกับคีย์ และเคยชอบเขา…มาก่อน 📚 ด้านพริม – ทำงานกลุ่มกับ “จิน” นักศึกษาหนุ่มจากต่างคณะ จิน: อารมณ์ดี หล่อเข้ม ขี้แหย่ แอบชอบพริมตั้งแต่ปีหนึ่ง และเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มกลับมาสดใสขึ้น จึงเข้าหาอีกครั้ง “พริม~ เธอยังจำได้ไหมว่าสมัยเรานั่งข้างกันแล้วเธอเผลอหลับซบไหล่ฉันอะ?” “พูดอะไรเนี่ยจิน อย่าล้อ” “แค่พูดเฉย ๆ ไม่ได้แปลว่าฉันไม่ดีใจนะ” คำพูดธรรมดา…แต่สายตาของเขาไม่ได้ล้อเล่น ⸻ 💬 บทสนทนาที่ไม่เหมือนเดิม เย็นวันนั้น พริมเดินผ่านกลุ่มรุ่นพี่หน้าตึก เห็นมินตรานั่งข้างคีย์ ยื่นขนมให้ มือของเธอแตะไหล่เขาขณะหัวเราะเบา ๆ คีย์ไม่ได้ขยับออก แม้พริมจะบอกตัวเองว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่บางอย่างในอก…กลับหน่วง เย็นวันเดียวกัน คีย์เห็นจินยืนรอพริมหน้าตึกอักษร พร้อมถือขวดน้ำกับชีท “วันนี้เธอเหนื่อยแน่เลย ฉันซื้อให้แล้วนะ” จินยื่นให้พร้อมรอยยิ้ม “ไว้ใจได้เลย ฉันยังจำได้ว่าเธอชอบรสนมแบบไหน” ⸻ 🌧️ ค่ำวันนั้น – ทั้งคู่อยู่ในห้องเดียวกัน แต่ไม่เหมือนเดิม ไม่มีคำพูด ไม่มีมือจับมือกัน มีแต่เสียงฝนตก…และความเงียบแปลก ๆ “วันนี้เหนื่อยเหรอคะ?” พริมถาม ขณะพับผ้า “ก็เรื่อย ๆ” เขาตอบโดยไม่หันมามอง “หนูเห็นพี่อยู่กับมินตรา” เธอพูดตรง ๆ แบบที่เคยพูดได้ทุกเรื่อง “แล้ว?” คำตอบนั้นสั้น และเย็นกว่าที่เธอคุ้น “แล้วพี่ล่ะ” เขาถามกลับ “ยังต้องให้จินคอยมาส่งอยู่ไหม?” คำถามที่ฟังดูเหมือนล้อเล่น แต่ในน้ำเสียงนั้น…เต็มไปด้วยสิ่งที่ไม่ได้พูด ⸻ 📌 ความห่างไกลไม่จำเป็นต้องใช้ระยะทาง บางครั้ง…ความเงียบก็เป็นกำแพงที่สูงที่สุด และบางครั้ง…คนที่เรารักที่สุด ก็กลายเป็นคนที่เราพูดด้วยยากที่สุดไปเสียแล้ว ความสัมพันธ์ของพริมและคีย์เริ่มมี รอยร้าวเล็ก ๆ จากความเงียบ ความเข้าใจผิด และ “ใครบางคนที่เริ่มเข้ามาใกล้เกินไป” “บางครั้งที่ไม่พูดอะไร…กลับทำให้ทุกอย่างเสียงดังในใจ” 🌙 ค่ำวันหนึ่ง – หน้าอพาร์ตเมนต์ พริมลงจากวินมอเตอร์ไซค์ ในมือถือชีทกับกาแฟเย็นสองแก้ว แต่เมื่อเธอเดินขึ้นบันไดไปถึงหน้าห้องของคีย์ เสียงหัวเราะผู้หญิงก็ดังลอดออกมาเบา ๆ มินตรา. เสียงของเธออยู่ในห้อง และพริมก็ไม่รู้ว่าควรเคาะประตู…หรือหันหลังกลับไปเงียบ ๆ แต่สุดท้าย เธอก็แค่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู ถือแก้วกาแฟในมือไว้แน่น ⸻ 🍂 พริมกลับมาห้องตัวเองคนเดียว บนโต๊ะมีกาแฟเย็นอีกแก้วที่ไม่ได้ให้เขา วางอยู่ข้างชีทที่ยังไม่เปิดอ่าน โทรศัพท์ของเธอสั่น จิน ส่งข้อความมา : อย่าลืมโปรเจกต์เรานะ ห้ามป่วยเด็ดขาด :) : พรุ่งนี้ 10 โมง ชั้นใต้ดินอักษรนะ เธอมองข้อความอยู่นาน ก่อนจะวางลงโดยไม่ตอบ ⸻ 🌧️ ค่ำคืนที่ห้องคีย์ – เขานั่งอยู่คนเดียว หลังจากมินตรากลับ คีย์นั่งอยู่หน้ากระจกเงา ในมือลูกรูปถ่ายใบเก่า — พริมยิ้มในภาพงานอาสาเมื่อปีก่อน เขาลูบภาพนั้นเบา ๆ และถอนหายใจ “ขอโทษนะ…” “แต่พี่ก็แค่กลัวจะเสียหนูไปอีกครั้ง…เหมือนที่เคยเสียแม่” ⸻ 📚 เช้าวันถัดมา – ในห้องเรียน พริมเข้าห้องสาย คีย์นั่งอยู่แถวหลังสุด สายตาของเขามองเธอเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะก้มหน้ากลับไป และมันเจ็บ…ตรงนั้นเอง ตรงที่สายตาเขา “เคยเป็นที่พัก” แต่ตอนนี้…เหมือนกลายเป็นทางผ่าน ⸻ 💥 ในค่ำคืนถัดมา “พี่คิรัน” พริมเปิดประตูห้องเขาเข้ามา “หนูอยากคุยค่ะ” เขาหันมามอง แต่ไม่พูด “วันนี้…หนูเห็นมินตราโพสต์รูปพี่ลงสตอรี่ค่ะ” “แล้วเขียนว่า ‘คนที่อยู่กับฉันทุกครั้งที่ฉันต้องการ’” เธอไม่ตะโกน ไม่ร้องไห้ แต่สีหน้าเหมือนคนที่กำลังจะหมดแรงยืน “พี่อยากอธิบายอะไรไหมคะ?” คีย์นิ่ง นานมาก ก่อนพูดเสียงเบา “แล้วหนูล่ะ…อยากอธิบายเรื่องจินไหม?” เธอขมวดคิ้ว “จินไม่ใช่แบบนั้นค่ะ พี่ก็รู้ดี” “มินตราก็ไม่ใช่แบบนั้นเหมือนกัน” ประโยคนั้นจบลงโดยไม่มีใครพูดต่อ แต่สิ่งที่ตกค้างคือ ความเงียบที่ไม่มีใครขยับไปข้างหน้าได้อีก ⸻ 📌 ความรักไม่ใช่แค่การอยู่ข้างกันในวันดี ๆ แต่มันคือการเลือกจะไม่เดินออกไป ในวันที่เราสับสน…และเหนื่อยใจที่สุด แล้วครั้งนี้…ใครจะเป็นคนยื่นมือก่อน? ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ “เข้าใจผิดเริ่มลึกขึ้น” และ มีบางอย่างทำให้ใจของทั้งคู่เริ่ม ‘แกว่ง’ แม้จะยังรักอยู่เต็มหัวใจ พริมถอยห่างเงียบ ๆ ไปกับจิน และคีย์เริ่มรู้สึกถึง “ช่องว่างที่เขาเป็นคนสร้าง…แต่กลับไม่แน่ใจว่าจะเดินกลับไปทันไหม” ⸻ ✦ “บางครั้งคนที่เราผลักออก…อาจไม่มีวันเดินกลับมาอีก” 🌤️ หน้ามหาวิทยาลัย พริมเดินลงจากวิน วันนี้เธอไม่ได้ถือแก้วกาแฟมาให้ใคร แต่มีคนถือมาให้เธอแทน “จิน…” เธอยิ้มน้อย ๆ “ไม่ต้องหรอก…” “รู้ว่าชอบนมสดคาราเมลเค็ม ไม่ซื้อถือว่าผิดมารยาท” เขาหัวเราะ “ไม่ต้องเกรงใจนะ ถือซะว่าชดเชยที่ฉันทำชีทไม่ทันเมื่อคืน” คีย์ยืนมองอยู่ไกล ๆ ไม่ได้เข้าไปหา แค่ยืนพิงรถยนต์ที่จอดข้างถนน แล้วมองเธอเดินไปพร้อมคนอื่น…ที่ไม่ใช่เขา 🍂 เย็นวันนั้น – ที่ห้องของคีย์ มินตรา มายืนหน้าห้องอีกครั้ง คราวนี้เธอเอาเสื้อกันฝนมาคืน “วันก่อนลืมไว้ค่ะ ขอบคุณที่ให้ยืม” “อืม…” คีย์รับไว้แต่ไม่ชวนเข้าห้อง มินตราเงียบไปสักครู่ ก่อนพูดช้า ๆ “คิรัน…รู้ไหม ฉันดีใจที่ยังได้อยู่ใกล้คุณบ้าง แม้จะไม่ใช่ในฐานะเดิม” เขานิ่ง ก่อนจะตอบอย่างเยือกเย็น “มิน…ตอนนี้ฉันไม่มีที่ว่างให้ใครเลยจริง ๆ” “และฉันไม่อยากให้ใครคิดเข้าข้างตัวเอง” เธอยิ้มจาง ๆ ก่อนพยักหน้าและเดินจากไป ⸻ 🌧️ ด้านพริม – ช่วงเย็นในห้องสมุด จินนั่งตรงข้ามเธอ บรรยากาศระหว่างสองคนเงียบ…แต่ไม่อึดอัด เขาไม่ได้พยายามเข้าใกล้เกินไป แต่ก็ไม่ได้ถอยห่าง “พริม” เขาพูดเบา ๆ “ถ้าเธอเคยมีใครที่เธอรู้สึกว่าเขาเป็นทั้งบ้าน ทั้งที่พักใจ… แต่วันนึง เขาทำให้เธอเจ็บจนไม่อยากกลับไปอีก…เธอจะทำยังไง?” พริมเงยหน้ามองเขา แววตาเธอเหมือนคนที่เพิ่งโดนถามในสิ่งที่หลบเลี่ยงมาตลอด “หนูยังตอบไม่ได้ค่ะ…” “บางบ้าน…อาจซ่อมได้ แต่บางบ้าน…อาจไม่ควรกลับไปแล้วก็ได้” ⸻ 📌 เราไม่เคยรู้ว่า “ใจคน” เปลี่ยนไปตอนไหน เพราะมันไม่ส่งเสียง มันแค่ค่อย ๆ ถอย… จนเรามารู้ตัวอีกที เมื่อคนคนนั้นยืนอยู่ไกลเกินจะเดินไปคว้าได้ทัน “มินตรา” เริ่มจงใจบิดเบือนความสัมพันธ์ กับคีย์ เพื่อแทรกกลางระหว่างเขากับพริม โดยใช้ “ข่าวลือ–สตอรี่–คอนเทนต์” เป็นเครื่องมือ ในขณะที่ความสัมพันธ์ของพริมและคีย์ยังอยู่ในจังหวะที่เปราะบาง ⸻ ✦ “ความจริงบางอย่างไม่ต้องพูด…ก็ถูกบิดเบือนได้เพียงแค่โพสต์เดียว” 🧃 คาเฟ่ในมหาวิทยาลัย วันเสาร์ พริมมานั่งทำงานกับจินตามปกติ โต๊ะริมกระจกมีเธอ จิน และเพื่อนอีกสองคนจากคณะ เสียงหัวเราะผสมเสียงเครื่องชงกาแฟ เธอเหมือนกลับมายิ้มได้เล็กน้อย แต่ทันใดนั้น… เสียงโทรศัพท์ของเพื่อนข้าง ๆ ก็ดังขึ้น — พร้อมเสียงตื่นเต้น “เฮ้ย พริม! ดูสตอรี่มินตรายัง?” “อะไรเหรอ?” “ก็รูปนี้ไง…ดูดี ๆ ตรงเสื้อนอน…” 📱 สตอรี่ของมินตรา ภาพถ่ายมุมเบลอในห้องผู้ชาย แขนของผู้ชายใส่เสื้อนอนแขนยาวลายเฉพาะ บนโต๊ะมีโน้ตบุ๊กของคีย์ชัดเจน ข้อความใต้ภาพเขียนว่า: ยังอยู่เหมือนเดิมเสมอ ขอบคุณที่ไม่เคยเปลี่ยน ตามด้วยอิโมจิรูปหัวใจสีเทา ⸻ 🕯️ พริมไม่พูดอะไร — แต่สีหน้าเงียบกว่าทุกที จินมองเธออยู่นาน ก่อนจะถาม “เธอเชื่อไหม?” “หนูไม่รู้ว่าอะไรจริง…แต่รู้ว่าพี่คิรันไม่เคยพูดอะไรเลย” “เวลาหนูถาม เขาเงียบ…” “และบางครั้ง ความเงียบก็บอกทุกอย่างมากกว่าคำพูด” ⸻ 📍 ด้านคีย์ – ที่ห้องของเขา มินตราไม่ได้อยู่ที่นั่นในภาพนั้น เธอแอบถ่ายตอนเขาออกไป และโพสต์เหมือนเพิ่งจากกัน โทรศัพท์เขาสั่น ข้อความจากรุ่นน้องคนหนึ่งส่งมาถามว่า: พี่กับมินรีเทิร์นกันจริงเหรอครับ? เขานิ่ง ไม่ได้ตอบ แต่สายตาเย็นจัด “พี่ไม่เคยให้ความหวังเธอเลย…” เขาพึมพำกับตัวเอง “แต่นี่มันมากไปแล้ว” ⸻ 📌 ความจริง…ไม่มีเสียง แต่คำโกหกสามารถดังกว่าความเงียบ โดยเฉพาะเมื่อคนฟัง…กำลังเปราะบาง พริมเริ่ม “หันหลังให้ความเงียบ” อย่างชัดเจน ไม่ใช่เพราะเธอหมดรัก…แต่เพราะเธอเริ่มไม่มั่นใจว่าควรรักษาความสัมพันธ์ที่ไม่มีคำอธิบาย ไว้เพื่ออะไรอีก ในขณะเดียวกัน คีย์คนที่เคย “เลือกเงียบเพื่อปกป้อง” เริ่มรู้สึกถึง “ความกลัวเสียเธอจริง ๆ” จนเริ่มสั่นไหว ⸻ ✦ “ฉันไม่ได้ถอยเพราะไม่รัก…แต่ถ้าพี่ไม่พูดอะไรเลย ฉันก็ไม่รู้จะยืนรอตรงไหนอีก” 🌤️ บ่ายวันธรรมดา หน้าอาคารเรียน พริมเดินสวนกับคีย์ที่กำลังจะขึ้นตึก เขาชะงักไปเสี้ยววินาทีเมื่อเห็นเธอ แต่เธอแค่ยิ้มบาง ๆ แล้วเดินผ่านเขาไปโดยไม่หยุด ครั้งหนึ่ง เธอเคยยิ้มแบบนั้นให้เขาพร้อมกาแฟในมือ แต่วันนี้ มือของเธอว่าง และเขารู้…มัน “โล่ง” ในใจเขาด้วย ⸻ 🗓️ 3 วันผ่านไป – ไม่มีข้อความ ไม่มีเสียงเรียกชื่อ คีย์พิมพ์ข้อความสั้น ๆ หลายรอบแต่ไม่เคยกดส่ง “เหนื่อยไหมวันนี้” “เราคุยกันได้ไหม” “พี่ขอโทษ…” แต่ทุกข้อความลงท้ายด้วยการลบ 🌙 หอพักหญิง – คืนหนึ่งที่ฝนตกอีกครั้ง พริมยืนอยู่หลังม่าน มองฝนตกพรำ ๆ ผ่านกระจก ในมือเธอมีผ้าเช็ดหน้าเก่า ๆ ของเขา เธอไม่ได้ร้องไห้ แต่หัวใจมันเงียบ…จนหนาว “หนูรอเขาพูดอะไรสักอย่างมาตลอด” เธอบ่นกับตัวเองในห้องว่าง “แต่ถ้าเขาไม่พูด หนูควรจะรอไปถึงเมื่อไหร่?” ⸻ 🌧️ วันรุ่งขึ้น – หน้าอาคารเรียนอีกครั้ง คีย์ยืนรอที่มุมประตู เขารอให้พริมเลิกเรียน แต่เธอเดินออกมากับ จิน และเพื่อนอีกสองคน “ไปกินข้าวที่คาเฟ่ใหม่กันไหมพริม?” “ได้ค่ะ” เธอยิ้มเบา ๆ ให้จิน แล้วเดินผ่านคีย์ไปเหมือนไม่เห็น เขาอยากจะเอ่ยชื่อเธอ แต่เสียงในอกมันหนักเกินกว่าจะกลั้นผ่านลำคอออกมา 🔥 ภายในใจคีย์ – การแตกหักที่ไม่ใช่เพราะเธอเลือกใคร เขาขับมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน ตลอดทางมีแต่เสียงของตัวเองในหัว “เธอไม่ได้โกรธ” “เธอไม่ได้ร้องไห้” “แต่เธอกำลังหายไปแบบที่เขาไม่มีโอกาสดึงไว้ได้อีก…” เขาจอดรถใต้ตึก นั่งอยู่นานโดยไม่ดับเครื่อง แล้วแค่พูดกับตัวเองเบา ๆ… “ฉันผลักเธอออก…” “แต่ไม่รู้ว่าเธอจะเดินกลับมาอีกไหม” ⸻ 📌 ความกลัวที่แท้จริง… ไม่ใช่แค่กลัวว่าจะเสียเธอ แต่คือการรู้ว่าเราเป็นคนผลักเธอออกไปเอง แล้วปล่อยให้เธอหายไปในวันที่เราเงียบ 𓂃⟢ ◌◞✿ 𓂋𓈒 𓏔 ⊹ ♡ 𐬹𓏸 ◌יִ 𓂂𓏸 ꔣ ˖ ⌨︎ ༘

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more