EP.04 ค้างคืน
3869 คำ
EP.04 ค้างคืน
ไนน์ทำให้วันธรรมดาที่แสนน่าเบื่อของผมกลายเป็นวันที่พิเศษขึ้นมาเพียงเพราะเย็นนี้เราจะได้เจอกัน ไม่รู้ว่าไนน์จะตื่นเต้นไหม แต่ผมตื่นเต้นที่จะได้ไปหาเขา ได้นั่งกินข้าวเย็นกับไนน์ มองรอยยิ้มไนน์ แค่นี้ผมก็แทบอดทนรอให้ถึงเย็นไม่ไหว อยากกะพริบตาทีหนึ่งแล้วเวลาผ่านไปจนถึงตอนเลิกเรียนเลยได้ไหมเนี่ย
“ไอ้พีช พี่ชมรมบาสฝากใบสมัครมาให้”
“เมื่อวานก็มีพี่ชมรมฟุตบอลมาถาม มึงเลือกสักอันเถอะ ไม่งั้นเขาก็ตามตื๊อมึงไม่เลิก”
ผมรับใบสมัครชมรมบาสจาก ‘การันต์’ มาเก็บใส่กระเป๋าไว้เงียบ ๆ ก่อนจะหันไปตอบ ‘ภูมิ’ ที่ทิ้งตัวนั่งบนโต๊ะเรียน
“เขาขอให้กูกลับไปเล่นให้ทีมโรงเรียน แต่ปีนี้กูไม่อยากเล่นกีฬาแล้วว่ะ เหนื่อย อยากพัก”
“ก็เลยเลือกชมรมศิลปะ?”
พวกมันสองคนถึงกับถอนหายใจยาวพรืด เรื่องนี้เราคุยกันทุกวันเพราะในกลุ่มเหลือแค่ผมที่มีชมรมไม่ครบ ทุกคนต้องมีสองชมรมไว้ทำกิจกรรม การันต์ลงดนตรีกับแบตมินตัน ภูมิลงดนตรีกับเกษตร ซึ่งเป็นสิ่งที่พวกมันถนัดทั้งสองคนนั่นแหละ แต่ผมน่ะลงชมรมศิลปะไปแล้วเพราะผมชอบวาดรูป แต่ไม่มีโอกาสได้เรียนรู้และให้เวลามันอย่างจริงจัง ผมเลยอยากทำ
ส่วนอีกชมรมยังไม่ได้คิดเลย พอผมจะเลิกเล่นกีฬาพวกพี่เขาก็มาตื๊อ อาจารย์ก็เหมือนกัน พวกเขาไม่อยากให้ผมออกจากการเตะฟุตบอลเพราะผมพอจะมีฝีมืออยู่บ้าง เคยเป็นตัวจริงของทีมโรงเรียนมาสองปี ช่วงม.3 และ ม.4 แต่ปีนี้ผมตั้งใจไว้ว่าจะไม่เล่นกีฬาเพราะผมเหนื่อยที่ต้องคอยมาซ้อมตอนเย็นและวันหยุด
บาสเกตบอลก็เหมือนกัน ผมเล่นเป็น เคยลงแข่งตอนกีฬาสีมาสามปี และทีมผมก็ชนะทั้งสามปีเลย พี่ชมรมบาสเลยอยากให้ผมไปช่วยเล่นทีมโรงเรียนอย่างจริงจัง แต่ก็นั่นแหละ ผมไม่อยากเล่นด้วยเหตุผลเดียวกัน ผมเหนื่อย ขี้เกียจด้วย
หลังจากนั่งเล่นได้เพียงครู่เดียวอาจารย์ที่สอนวิชาถัดไปก็เข้ามาพอดี พวกเพื่อนผมเลยลงจากโต๊ะมานั่งบนเก้าอี้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย จากนั้นความสนใจทั้งหมดก็มุ่งไปที่เนื้อหาของวิชาดังกล่าวทันที เห็นผมแบบนี้ผมก็เรียนพอใช้ได้นะ ผมหัวไวแต่ติดนิสัยขี้เกียจมากไปหน่อยเท่านั้นเอง
ครืด
No.9 : ส่งรูปภาพถึงคุณ
No.9 : ออกไปตลาดมา ซื้อของไว้ทำมื้อเย็นให้พีชเต็มเลย
ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวสินะที่ตื่นเต้นสำหรับเย็นนี้ ไนน์เองคงตื่นเต้นไม่ต่างจากผม เมื่อคืนที่เราคุยกันอีกครั้งตอนก่อนนอน ไนน์บอกผมว่าไนน์ไม่เคยให้คนคุยคนไหนเข้ามาในห้องเลยสักคน เขาไม่อยากให้ใครเข้ามาเห็นงานอดิเรกของเขาที่เขาชอบประดิษฐ์ของใช้ เขาไม่อยากโดนตั้งคำถามและไม่อยากตอบคำถาม
ผมฟังแล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่าการที่เขาชอบทำโน่นทำนี่มันจะมีปัญหาตรงไหน ผมทึ่งมากกว่าที่ไนน์สามารถทำของใช้ของตัวเองแบบที่ไม่เหมือนใครได้ แล้วเขาทำสวยด้วยนะ ผมเห็นกระเป๋าผ้าที่เขาสะพาย เคสโทรศัพท์ที่เขาใช้ กำไลข้อมือลูกปัดที่เขาใส่ ทุกอย่างมันดูดีออก
ไนน์บอกว่าเขาเคยโดนใครสักคนบอกว่าการทำแบบนี้มันเสียเวลา ไร้สาระ ทั้งที่ซื้อมาใช้ยังจะง่ายกว่า เขาคงเสียความมั่นใจพอสมควรเลยกังวลว่าผมจะชอบไม่เหมือนเขา
ซึ่งผมเน้นย้ำไปแล้วเมื่อคืนว่าไม่ต้องอาย ไม่ต้องพยายามทำอะไรเอาใจผมหรอก ผมมันคนง่าย ๆ อยู่แล้ว ไนน์ชอบอะไรก็ทำไปเลย ผมไม่ก้าวก่าย แล้วผมก็ชอบในสิ่งที่เขาทำด้วย ชื่นชมจากใจเลยเพราะผมใจไม่เย็นพอที่จะมานั่งทำอะไรแบบนี้ได้ และไม่ใช่ทุกคนจะมีความสามารถในการคิด ประดิษฐ์สิ่งของออกมาใช้เองได้อย่างเขา
พอผมพูดไปเท่านั้นแหละ ไนน์เบนกล้องกวาดไปรอบห้องแล้วบอกผมว่าที่ผมเห็นน่ะเขาทำเองเกือบทั้งหมด อวดผมใหญ่ว่าเย็บผ้าปูที่นอนเอง ออกแบบผ้าห่มเอง ไหนจะที่คั่นหนังสือที่ทำจากดอกไม้แห้งของเขาอีกหลายชิ้น อ้อ มีเสื้อยืดด้วยนะ เขาวาดเองหลายลายเลย รวมถึงรองเท้าแตะ รองเท้าผ้าใบอีกที่ไนน์ซื้อมาแล้ววาดลวดลายลงไปเพื่อให้ไม่เหมือนคนอื่น
ว้าว เก่งจังเลยตัวแค่เนี้ย...
ไม่เห็นจะเป็นเรื่องน่าอายตรงไหนเลย สิ่งที่เขาชอบน่ะไม่แปลกหรอก จะแปลกก็คนที่ไนน์เคยคุยแต่ละคนน่ะมีปัญหาอะไรกับความชอบคนอื่นเอ่ย? การใช้ของที่ทำเองมันน่าอายตรงไหน น่าภูมิใจออก มันคือของแรร์ไอเทมที่ไม่ได้มีขายทั่วไปนะเว้ย ผมถือโอกาสขอให้เขาทำเคสโทรศัพท์มือถือให้ผมเลย ผมอยากใช้แบบไม่เหมือนใครบ้าง
15.00 น.
เมื่อวิชาสุดท้ายสิ้นสุดลง ผมคว้ากระเป๋าขึ้นหลังเลยทันที สมุดกับหนังสือเก็บเรียบร้อยตั้งแต่ยังไม่หมดคาบ พร้อมเลิกเรียนมากเลยวันนี้
“เดี๋ยว ๆ มึงรีบไปไหนเนี่ยไอ้พีช นัดเด็กที่ไหนไว้อีกวะ”
“คนนี้ไม่เด็ก”
ผมตอบไอ้รันต์ไปส่ง ๆ ก่อนจะหันไปร่ำลาไอ้ภูมิอีกสองสามคำ จากนั้นก็เดินไปหยิบรองเท้าหน้าห้องแล้ววิ่งลงไปยังชั้นล่าง ที่รีบขนาดนี้ไม่ใช่อะไรหรอก ผมกดเรียกแกร็บแท็กซี่เอาไว้น่ะแล้วเขาใกล้ถึงเต็มทีผมจึงต้องรีบหน่อย ไม่อยากเสียเวลานั่งรถเมล์ วันนี้อยากเจอไนน์เร็ว ๆ
ไม่กี่อึดใจผมก็พาตัวเองขึ้นรถแท็กซี่ได้สำเร็จ จุดหมายปลายทางคือหอของไนน์ ผมจำได้แม่นแม้จะเคยไปแค่ครั้งเดียว
Peachhhhh : ออกไปแล้ว
No.9 : ใกล้ถึงแล้วทักมาอีกทีนะ
No.9 : ส่งรูปภาพถึงคุณ
ไนน์ส่งรูปตัวเองมาให้ผม เขายิ้มหวานอีกแล้ว โหยยยย จะน่ารักไปถึงไหนวะคนเรา!! รู้ว่าผมชอบก็ส่งยิ้มมาให้บ่อยเลยนะ
ใช้เวลาสักพักใหญ่กว่าผมจะมาถึงหอของไนน์ ค่าแท็กซี่สองร้อยกว่าบาทแน่ะ เยอะกว่าค่าขนมที่พ่อให้แต่ละวันอีก ผมว่าผมคงนั่งแท็กซี่มาหาเขาได้ไม่บ่อยนักหรอก วันไหนไม่มีเงินคงต้องนั่งรถเมล์แทน ประหยัดค่าใช้จ่ายแต่เสียเวลาเป็นบ้า กว่าจะถึงที่นี่ผมต้องนั่งรถเมล์สองสายเลยนะ ต่อด้วยรถตู้เข้ามาอีก
Peachhhhh : ถึงแล้ว อยู่หน้าหอ
ไนน์กดอ่านแต่ไม่ได้ตอบอะไรผมกลับมา และเพียงชั่วอึดใจคนที่ผมอยากเจอก็ปรากฏตัวขึ้น ไนน์เปิดประตูให้ผมด้วยรอยยิ้มสดใสเหมือนเดิม วันนี้เขาแต่งตัวสบาย ๆ เสื้อยืดสีขาวลายยีราฟพร้อมกับกางเกงสามส่วนสีดำ อ่า ถ้าให้ผมเดาเสื้อที่เขาใส่เขาคงจะวาดเองแน่เลย
“นั่งรถเหนื่อยไหมเด็กกกก”
“ไม่เหนื่อย จะขึ้นไปข้างบนได้ยัง?”
“เป็นเด็กใจแตกเหรอ อยากจะเข้าห้องคนอื่นจังเลย”
“ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย หิวข้าวต่างหาก”
“สายตาพีชน่ะนะ แพรวพราวมาก ไอ้เด็กเจ้าเล่ห์”
“โห่ ไม่ทำอะไรหรอกกก สัญญาเลยเอ้า!!”
ผมยื่นนิ้วก้อยของผมไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของเขาไว้เพื่อเชื่อมสัญญา เมื่อคืนผมหยอกไปนิดเดียวเองว่าจะไม่ทำอะไรถ้าไนน์ไม่เผลอ วันนี้เขาระแวงผมเฉยเลย โธ่ เพิ่งรู้จักกันไม่นานเองจะให้ผมทำอะไรล่ะ ในสายตาไนน์มองผมแพรวพราวขนาดนั้นเลยเหรอ แบบนี้ถ้าไนน์รู้ความจริงว่าผมยังสดยังซิงไนน์จะผิดหวังไหม?
เราเดินเกี่ยวก้อยกันแบบนั้นจนกระทั่งมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องห้องหนึ่งของชั้นสอง ดีจังเลยเนอะได้ห้องชั้นสองจะได้ไม่ต้องลำบากขึ้นบันไดหลายชั้น หอไนน์ไม่มีลิฟต์ด้วย
ประตูห้องถูกเปิดเข้าไป ไนน์ดันหลังผมให้เดินเข้าห้องก่อนที่เขาจะตามเข้ามา เราจัดการถอดรองเท้าไว้บนชั้นรองเท้าให้เรียบร้อย จากนั้นผมก็ทิ้งกระเป๋านักเรียนแล้วตรงดิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าของไนน์ทันที
“เห้ย พีช! ทำอะไร?!”
เสื้อของไนน์ที่แขวนอยู่ถูกผมหยิบออกมาดูทีละตัว ไนน์วาดเสื้อยืดเองทุกตัวเลย! บางลายน่ารัก บางลายเท่มาก ผมชอบงานศิลปะแบบนี้
“เสื้อมัดย้อมนี่ไนน์ทำเองไหม? สีหวานมาก สวยดี”
“ทำเองหมดเลย พีชชอบเหรอ เอาไปสิเราให้”
ไนน์เดินเข้ามาประชิดตัวผมแล้วหยิบข้าวของในตู้เสื้อผ้าอวดผมใหญ่เลย อวดตรงนี้เสร็จก็พาไปดูสีที่เขาใช้วาด อุปกรณ์ต่าง ๆ ที่เขาต้องใช้ ผมนี่ฟังเพลินเลย เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่เราอยู่ใกล้ชิดกันแล้วไนน์ดูเป็นกันเองขนาดนี้
ตอนนี้ไนน์น่ารักมากเลย ไม่รู้ว่าเขาจะรู้ตัวไหม เขาพูดเก่งมาก พูดจาน่าฟังไปหมด
“วันนี้ไนน์ยิ้มเก่งจัง ดีใจที่เรามาเหรอ?”
“เปล่า ดีใจที่พีชชอบอะไรแบบนี้เหมือนเรา”
“ชอบสิ ไนน์ทำสวยออก”
“มันไม่ดูติงต๊องใช่ไหม? เราอยากภูมิใจกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เรามีน่ะ เราเลยใส่ใจที่จะออกแบบทุกอย่าง ชีวิตเราได้อะไรมาง่ายเกินไป บางอย่างมันง่ายจนไร้ค่า”
“ไม่เอาไม่พูดเรื่องนี้แล้ว กินข้าวกันเถอะ เราหิว”
ผมรีบตัดบทเมื่อไนน์มีท่าทีนึกคิดถึงเรื่องที่อยู่ในใจของเขา ไนน์เล่าให้ผมฟังว่าที่เขาชอบทำของทุกอย่างรอบตัวให้มันยุ่งยากเพราะอยากมีส่วนร่วมไปกับทุกสิ่งรอบตัว อยากภูมิใจกับตัวเอง มันมีเรื่องลึกกว่านั้นอีกน่าจะเกี่ยวกับเรื่องพ่อของเขา ไนน์ไม่เล่าให้ผมฟังละเอียดหรอก
เขาบอกแค่ว่าพ่อเขาซื้อทุกอย่างที่มีราคาแพงให้เขา แบรนด์เนมทุกอย่าง แต่ไนน์กลับไม่ดีใจเลย ไม่เคยหยิบมาใช้ เพราะคนให้นั้นให้มาส่ง ๆ จนของเหล่านั้นมันไร้ค่าในสายตาไนน์ เขาเลือกที่จะใช้ของที่ตัวเองทำเองเพื่อเป็นเครื่องยืนยันว่าเขาก็มีความสามารถพอ เขาทำแล้วภูมิใจ ต่อให้ของจะมีราคาถูกแต่มันไม่ไร้ค่าเพราะไนน์ตั้งใจทำทุกชิ้นด้วยใจ
ส่วนเรื่องพ่อของเขานั้นผมขอไม่ถามต่อแล้วกัน ไนน์เองก็ไม่ได้สะดวกที่จะพูดถึง...
เมื่อบทสนทนาเกี่ยวกับงานศิลปะจบลง ไนน์เดินไปเอาโต๊ะญี่ปุ่นขนาดกำลังดีมากางไว้หน้าโซฟา คิดว่าคงเป็นที่กินข้าวประจำของเขา จากนั้นผมก็โดนกดไหล่ลงให้นั่งกับพื้น ไม่นานเมนูอาหารที่ไนน์ทำให้ก็ยกมาเสิร์ฟจนครบ
“กะเพราเต้าหู้หมูสับ ไข่เจียวแหนม ปีกไก่ทอด สามอย่างนี้ของพีชนะ ส่วนต้มจืดห้ามกิน เราทำครั้งแรกมันไม่อร่อยอะ เดี๋ยวเรากินเอง”
ได้ยินแบบนี้แล้วต่อมอยากรู้อยากลองของผมมันกระตุกยิก ๆ เลย ฉะนั้นอาหารอย่างแรกที่ผมจะตักเข้าปากก็คือต้มจืดนี่แหละ ผมใช้จังหวะที่ไนน์ตักไก่ทอดใส่จานให้ผมนั่นแหละเอื้อมมือใช้ช้อนตักน้ำต้มจืดมาชิม
อ่า เค็มจริงด้วย...
“ไม่เท่าไหร่หรอก กินได้”
“ไม่เอาดิพีช เราไม่มั่นใจอะ พีชอย่ากินเลยนะ”
“กินได้จริง ๆ ไนน์อุตส่าห์ทำให้ เราไม่กินได้ไง”
ผมรู้ว่าเขาตั้งใจทำอาหารมื้อนี้ให้ผมแค่ไหน จึงไม่อยากให้เขารู้สึกเสียน้ำใจ ต่อให้มันจะไม่ได้อร่อยมากแต่ผมกินได้จริง ๆ นะ แค่หันมองหน้าเขาแล้วเขายิ้มให้ผมน่ะ อาหารตรงหน้ามันก็อร่อยขึ้นมาทุกอย่างแหละ
“พีช...”
ไนน์มองผมอย่างไม่เชื่อสายตาว่าผมสามารถกินต้มจืดรสเค็มของเขาได้
“ไนน์ป้อนเราดิ เดี๋ยวก็หวานขึ้น”
“แน๊ พีชจีบเราอีกแล้วน้า”
“จีบตอนนี้ก็คิดว่าติดนะ”
“ก็คิดว่าติดเหมือนกัน”
ผมไม่ชอบตัวเองตอนปากไวเลยว่ะ พอผมพลั้งปากพูดอะไรแบบนี้ออกไปแล้วชอบเขินทีหลัง มือไม้มันเกะกะไปหมด หยิบจับอะไรก็ไม่ถนัดเลยเนี่ย เกือบใช้ส้อมตักต้มจืดมาซดน้ำแล้วเรา
ไนน์เองก็เขินหน้าแดงไปหมด เพิ่งเคยเห็นเขาเขินจนไม่เป็นตัวเองครั้งแรกเหมือนกัน ถึงขั้นมือไม้พันกันจะหยิบปีกไก่ทิ้งแล้วหยิบกระดูกมาแทะ
มื้ออาหารมื้อนี้ก็ผ่านไปด้วยความวุ่นวายมือไม้ชนกันไม่หยุดหย่อน...
20.00 น.
เพราะผมขอให้ไนน์วาดเสื้อให้ผมตัวหนึ่ง เขาเลยจำใจนั่งออกแบบโดยกำชับให้ผมนั่งรอเงียบ ๆ ห้ามเดินมาแอบดู ตัวผมนั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา จากนั่งก็กลายเป็นนอนแล้วเพราะไนน์ใช้เวลาของเขาอยู่และผมไม่อยากกวน
เขาเลือกที่จะออกแบบใส่กระดาษก่อน ทำมาสามแบบแล้วให้ผมเลือกว่าชอบลายไหน จากนั้นจึงค่อยวาดลงบนเสื้อ ซึ่งเขาพิถีพิถันมาก ผมได้แต่นั่งมองเขาอยู่มุมนี้แล้วยกโทรศัพท์แอบถ่ายรูปเขาได้ตั้งหลายรูป ตอนที่ไนน์ตั้งใจทำอะไรเขาดูจริงจังมาก ไม่มีความสดใสร่าเริงอยู่บนใบหน้าเลย ยกเว้นตอนหันมาหาผมแล้วพบว่าผมนั่งมองเขาอยู่ เขาจะส่งยิ้มหวานมาให้ จากนั้นก็หันไปทำหน้าเคร่งขรึมต่อ
เฮ้อ...ทำไมกันนะ ทำไมผมถึงมองเขาได้ไม่เบื่อเลย
และเพราะไม่รู้ว่าไนน์ต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนกว่าเสื้อที่เขาทำให้ผมมันจะเสร็จ ผมเลยตั้งใจจะเอาหนังสือออกมาอ่านฆ่าเวลา เผื่อไนน์จะมองผมเป็นเด็กดีบ้าง ทั้งที่ปกติผมก็ไม่ค่อยอ่านหนังสือหลังเลิกเรียนหรอก อ่านทีเดียวตอนใกล้สอบเลย
ทว่าเมื่อเปิดกระเป๋าก็เจอกับใบสมัครเข้าชมรมบาสเกตบอล อ่า ลองถามไนน์ดีกว่าว่าชอบอะไร ถ้าเขาชอบอันไหนผมจะเข้าชมรมนั้นแหละ
“ไนน์ครับ”
“หืม พีชพูดเพราะจัง เราตกใจนะเนี่ย”
“บอลกับบาสไนน์ชอบอะไร?”
“ไม่ชอบเลย เราไม่ชอบเล่นกีฬา เราชอบวาดรูป”
“แล้วคิดว่าเราเตะบอลหรือเล่นบาสจะเท่กว่ากัน เอาที่ไนน์ชอบ”
“ถ้าเป็นพีชเหรอ อืม...บาสไหม? เราว่าพีชเล่นบาสต้องเท่มากแน่ ๆ”
“แต่ถ้าเล่นกีฬาจะมีเวลามาหาไนน์น้อยลงนะ”
“ไม่เห็นเป็นไร เราไปหาพีชบ้างก็ได้นี่”
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
ดูสายตา น้ำเสียง ท่าทีของไนน์ตอนนี้สิ เขาไม่ได้พูดเพื่อเอาใจผมหรอก แต่เขาคิดจะไปหาผมอย่างที่เขาพูดจริง ๆ ใจผมเต้นแรงจนผมต้องยกมือขึ้นลูบอกอยู่หลายที แบบนี้หมายความว่าต่อไปเราก็ยังจะได้เจอกันอีกน่ะสิ การได้อยู่ด้วยกันวันนี้ครั้งแรกมันดีใช่ไหม ไนน์ถึงเปิดใจให้ผมอีกหน่อยแล้ว ดีจัง ผมเองก็อยากได้รับโอกาสจากเขา
“ไนน์ พรุ่งนี้ก็หยุดใช่ไหม?”
“หยุดถึงวันมะรืนเลย ทำไมเหรอ?”
“ขอค้างคืนด้วยดิ ข้างนอกฝนตกหนักอะ คงกลับบ้านไม่ได้”
“เราเรียกแท็กซี่ให้ก็ได้”
“ไม่เอา อยากนอนนี่”
“พีชหมายถึงจะนอนเตียงเดียวกับเราเนี่ยนะ พีชชชช มันไวไปไหมเนี่ย”
“ก็ไม่อยากกลับบ้านอะ อยากอยู่กับไนน์นานกว่านี้”
ไนน์ถึงกับลุกขึ้นยืนพลางกอดอก แววตาเขาหรี่ลงมองผมราวกับกำลังจับผิด แต่ผมไม่มีอะไรให้จับผิดหรอกเพราะผมไม่ได้คิดจะทำอะไรไม่ดี ผมแค่อยากรู้จักเขามากขึ้น อยากอยู่ด้วยเฉย ๆ จะให้ผมนอนพื้นแล้วเขานอนเตียงก็ได้ผมไม่มีปัญหา ผมแค่อยากอยู่กับเขาข้ามวันบ้าง ได้เห็นเขานอน เห็นเขาตื่นในเช้าอีกวัน ผมคิดแค่นั้นจริง ๆ
“พ่อพีชจะว่าเอานะ ไม่ดีหรอกมานอนค้างอ้างแรมกับคนอื่น”
ถ้าไนน์ติดที่เรื่องพ่อ กลัวพ่อผมเป็นห่วงเหรอ ได้เลย ผมจะโทรหาพ่อเดี๋ยวนี้
[ว่าไงลูกชาย อยู่ไหนลูก พ่อกลับมาบ้านไม่เจอพีชเลย]
“ผมขอนอนบ้านเพื่อนนะพ่อ”
[โอเค แล้วจะกลับวันไหน?]
“ไม่พรุ่งนี้ก็มะรืนแหละ”
[ได้ ๆ ดูแลตัวเองด้วยลูก]
เพราะผมรู้ว่าพ่อผมต้องไม่ว่าอะไร ผมจึงกล้าที่จะเปิดลำโพงตอนคุยกับพ่อให้ไนน์ได้ยินด้วย แล้วทีนี้เขาจะหาข้ออ้างอะไรมาไล่ผมกลับอีกนะ
“เราไม่เคยนอนค้างคืนกับใครเลย มีคนคุยกี่คนก็ไม่เคยนะ”
“ไนน์กลัวอะไร คิดว่าเราจะทำอะไร?”
“เรากลัวความใกล้ชิดอะพีช พูดแบบผู้ใหญ่เลยนะ เรากลัวมันจะเกิดเรื่องอย่างว่านั่นแหละ ซึ่งถ้ามันเกิดขึ้นจริงคงไม่ดี พีชกับเราเพิ่งรู้จักกัน ยังไม่ได้คบกันด้วยซ้ำ แล้วพีชจะเบื่อหรือทิ้งเราไปวันไหนก็ไม่รู้ เราไม่อยากมีประสบการณ์แบบว่าเผลอไผลมีอะไรกับคนที่ไม่ใช่แฟน แล้วโดนเขาทิ้งน่ะ ไม่ชอบเลยแบบนั้น”
“คิดมากไปแล้ว เรานอนพื้นก็ได้นะ ที่อยากนอนด้วยก็แค่อยากรู้จักไนน์มากขึ้น อยากเห็นว่าไนน์ทำอะไรบ้าง อยากเห็นไนน์นอนหลับ ตื่นเช้ามาเจอกัน กินข้าวด้วยกัน เราต้องการแค่นี้จริง ๆ เราก็ไม่เคยนอนค้างกับใครปะ ขอค้างกับไนน์คนแรกเหมือนกันแหละ”
“ไม่ต้องมาทำหน้าอ้อนเลย เด็กใจแตกชัด ๆ บ้านช่องไม่ยอมกลับ อ้อนขอนอนกับคนอื่น”
“อีกหน่อยไนน์ก็ไม่ใช่คนอื่นแล้วปะ รีบศึกษากันไว้ไม่ดีเหรอ?”
“ทำมาเป็นพูด พีชยังไม่กล้าบอกเลยว่าจีบเรา ที่ทำอยู่นี่คืออะไร จีบก็บอกจีบดิเราจะได้ทำตัวถูก”
“ใช่ จีบอยู่ ที่ไม่พูดเพราะรู้อยู่แล้วว่าไนน์รู้ แล้วเราก็ทำตัวไม่ถูกว่าต้องเริ่มต้นยังไง เราไม่เคยจีบใครมาก่อนอะ ที่ผ่านมามีแต่คนมาจีบ”
ผมก็ไม่รู้ว่าเราเข้าสู่ช่วงเปิดใจและปะทะฝีปากกันแบบนี้ได้ยังไง ไนน์เริ่มประเด็นมาก่อนซึ่งผมตอบกลับได้หมด เขาเป็นคนตรงผมเองก็เหมือนกัน พูดตรงทุกคำไม่มีโกหก
“ตกลงจีบนะ จะได้เปิดใจให้พีชคนเดียว ที่จริงก็หวังไว้สูงอยู่ อย่าทำให้เราผิดหวังก็แล้วกัน”
“ไนน์หวังเพราะไนน์ชอบเราใช่ปะ? ชอบเด็กเหรอ?”
“อืม ชอบ เด็กแถวนี้มันแสบ อยู่ด้วยแล้วสนุกดี”
“เราก็ชอบ รุ่นพี่แถวนี้มันน่ารัก ยิ้มหวานดี นิสัยก็ดี อยู่ด้วยแล้วสนุกเหมือนกัน”
จากนั้นเราก็หลุดหัวเราะเสียงดังออกมาทั้งคู่ ถามว่าเขินไหม ผมเขินนะแต่ก็ต้องทำหน้าตึงรักษามาดเอาไว้บ้าง กลัวรุ่นพี่แถวนี้จะได้ใจไปว่าเขาเป็นสาเหตุที่ทำให้ใจผมเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก
ที่ผมพูดออกไปว่าชอบเขาน่ะ ใจผมมันบอกแบบนั้นจริง ๆ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมพูดความรู้สึกของตัวเองออกไปโดยไม่เสแสร้ง ถ้าเทียบกับแฟนเก่าผมยอมรับว่าผมพูดไปตามบริบท คำพูดมันประดิษฐ์กันได้ทั้งนั้นถ้าจะให้ชัดเจนที่สุดคงต้องมองการกระทำ ซึ่งมันเป็นสาเหตุที่ทุกคนบอกเลิกผมไง ผมไม่เคยเสียเวลาชีวิตไปกับการตามใจแฟนเลย รู้ตัวว่านิสัยไม่ดีแต่นั่นอาจเป็นเพราะผมยังไม่เจอใครที่ทำให้ผมรู้สึกชอบจากใจจริง
ทุกคนที่ผมเคยคบผมคาดหวังเหมือนกันว่าหากคบกันไปผมอาจจะรู้สึกชอบขึ้นมาบ้างก็ได้ แต่ก็ไม่เคยเกิดขึ้นเลย นอกจากพี่ไทม์ที่ทำให้ผมใจเต้นได้ในตอนนั้น ก็มาเจอไนน์นี่แหละที่พอจะแทนพี่ไทม์ได้
ผมชอบไนน์ว่ะ ชอบมากขึ้นทุกวัน อยากมีเขายิ้มให้ผมแบบนี้ไปอีกนาน ๆ เขาคือคนที่ต่อให้รู้จักกันได้ไม่นานแต่ผมสามารถเป็นตัวเองเมื่ออยู่กับเขาได้ เราไม่ต้องวางท่าให้กัน ไม่ต้องเก๊ก เขาก็เป็นเขา ผมก็เป็นผม แล้วความโชคดีคือเราเข้ากันได้มากกว่าที่ผมคาดคิดไว้อีก
“พีชก็น่ารักดีออก ไม่เห็นน่าเบื่อเลย แฟนเก่าเลิกกับพีชเพราะพีชน่าเบื่อได้ไง”
“ไม่งั้นของดีอย่างเราคงไม่ตกมาถึงไนน์หรอก คนพวกนั้นคงตาไม่ถึง”
“กล้ามาก ยกให้ตัวเองเป็นของดีเลยเหรอ ฮ่า ๆ แต่ก็ดีแล้วที่ตกถึงเรา เพราะถ้าไม่มีพีชเข้ามาเราก็ไม่รู้ว่ามีคนที่เข้ากับเราได้ทุกอย่างอยู่บนโลกนี้ด้วย”
“ไนน์เจ๋งจะตาย ทำเป็นทุกอย่าง ออกแบบอะไรก็สวย”
“ก็มีแค่เด็กแถวนี้แหละที่ชม เฮ้อ ดีใจจัง”
“ปกติไม่ชอบให้เรียกว่าเด็กนะ แต่ถ้าเป็นเด็กไนน์คนเดียวจะยอมให้เรียกก็ได้”
“พีช พอยอมให้จีบแล้วเอาใหญ่เลยนะ”
“เอาใหญ่ไม่ใหญ่เดี๋ยวคืนนี้ก็รู้ โดนแน่!”
“กลับบ้านไปเลยไอ้เด็กบ้า!”
“ล้อเล่น!!”
การได้แกล้งหยอกไนน์นี่มันสนุกจังโว๊ยยยยย ผมไม่ได้หัวเราะสุดเสียงแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ ดีจังที่ผมก็ทำให้เขายิ้มได้ เขาก็ทำให้ผมหัวเราะออกมาได้เหมือนกัน
END TALK
- ผู้เขียน
