หลังจากแยกกันกับหมอเกียรติ เธอก็จัดแจงตัวเองทันที แม้ลึกๆ ในใจจะไม่ชิน อยากร้องไห้อยู่หลายครั้ง ยามนึกถึงบ้านที่เกาะ กระนั้นเธอก็ต้องเก็บของเข้าที่ ทำมันให้เสร็จในวันนี้ เพื่อเอาเวลาที่เหลือก่อนจะถึงรัตติกาล ทำความคุ้นเคยกับห้อง และชีวิตใหม่ที่จะเริ่มต้นขึ้นของวันพรุ่ง
ใช่ ปะการัง พืชที่จมอยู่ใต้ทะเลลึก ถึงคราวที่จะต้องลอยตัวขึ้นมาเหนือพื้นน้ำแล้ว
" ห้องก็ดูสวยดี น่าจะอยู่สบาย แต่ทำไมไม่สบายใจเลยนะ "
เธอบ่นอุบอิบกับตัวเอง พร้อมมือลูบวนอยู่บริเวณทรวงอก ราวกำลังให้กำลังใจก้อนเนื้อที่อยู่ภายในนั้น ก่อนจะเหลือบมองเพดาน ขัดขวางก้อนน้ำตา ซึ่งเกิดจากความอัดอั้นมานาน ไม่ให้ไหลลง แม้การอยู่คนเดียวในตอนนี้จะทำได้ก็เถอะ แต่เธอก็ใช่จะอยากปล่อยให้ตัวเองอ่อนแอไปนานๆ
"เหงาชะมัด..
เช้าวันต่อมา
ผกามาศสะดุ้งตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตะวันยังไม่โด่ เพราะความเคยชิน และจะข่มตาหลับต่อก็ทำไม่ได้ เธอจึงจัดการอาบน้ำต
