ก๋วยเตี๋ยวหมดชาม ก็เหมือนหมดความสำคัญ มัลดาคงไม่กล้าตื๊ออะไรเธออีก วันนี้คงจะหมดหน้าที่ของเธอ และยอมให้เธอเดินกลับหอแล้วจริงๆ หลังตะเกียบคู่พร้อมช้อนสั้น ถูกกระแทกลงเสียงดังบนชาม ก่อนเจ้าตัวก็ลุกไปไม่พูดอะไรเลย นอกจากคำว่า
" ขอบใจ.."
" อะ อ่าว...ไปเฉยเลย"
ปล่อยให้อีกสามคนนั่งอ้าปากพะงาบๆ
น่องสวยราวกับหัวปลี และขาวราวกับหยวกกล้วย ก้าวเดินไปอย่างสม่ำเสมอบนถนนคอนกรีต ทอดยาวออกไปจรดถึงถนนหลักยางมะตอย ทว่าเธอกลับต้องเลี้ยวขวากลางคัน เพราะหอพักของเธออยู่ตรงนั้น ก่อนคิ้วโค่งสวยเป็นธรรมชาติจะขมวดเข้าหากันเป็นปม เมื่อเห็นรถคันเดิม ซึ่งผ่านร้านก๋วยเตี๋ยวไปไม่นานมานี้จอดอยู่
" เอาจริงดิ รวยขนาดนี้ ไปเรียนหมอเมืองนอกก็ได้มั้ง "
ร่างบางบ่นอุบ พลางขมวดคิ้วมากกว่าเดิม หลังเดินผ่านไป แล้วเห็นเกียรติยศยืนพิงเสาอยู่ เธอมองสลับกับรถซูเปอร์คาร์
" หมอ หมอไม่ได้มากับรถคันนี้ใช่ไหมคะ "
" ครับ?! " ก่อนเอ่
