ปักษ์เปิดดูรูปดังกล่าวก่อนหน้าที่พิงค์ลานนาจะเคาะประตูไม่ถึงนาที และเมื่อได้ยินเสียงเคาะ เขาก็รีบปิดหน้าจอนั้นเสีย แล้วลุกขึ้นเพื่อต้อนรับเธอ
“สวัสดีครับคุณปิ๊ง มาคนเดียวเหรอครับ” เขาส่งยิ้มอบอุ่นผ่านดวงตาไปให้เธอ ซึ่งเห็นแล้ว พิงค์ลานนาก็อยากร้องไห้ อยากวิ่งเข้าไปซบอกกว้างของเขา ให้เขากอดปลอบจากเหตุการณ์เมื่อครู่ อีกทั้งเธอก็อยากกอดปลอบเขาเรื่องของขวัญระมิงค์ด้วย
“ค่ะ พอดีพี่ทิพกับอ้อนไปรับบรีฟงานอีกที่น่ะค่ะ” เธอตอบเสียงสั่น ๆ ทั้งจากเหนื่อยจากการเดินท่ามกลางแดดร้อน ทั้งยังใจสั่นด้วยความโกรธภัทรพลนั่นละ
“โอเคครับ งั้นเชิญนั่ง อีกเดี๋ยวปุ๊จะเข้ามา” เขาผายมือไปทางโซฟายาวมุมห้อง
“ค่ะ” เธอรับคำแล้วทำตามคำของเขา แต่เดินได้ไม่กี่ก้าว ร่างของเธอก็เซน้อย ๆ ทำท่าจะล้มลงไป แต่ปักษ์ที่จับตาดูเธอตลอดเวลาก้าวพรวดเดียวก็ถึงตัวเธอ เขารับร่างเธอไว้ได้ทัน
“คุณปิ๊ง!”
ชายหนุ่มอุ้มเธอไปวางบนโซฟา จั
