“ได้ไหม”
“ได้ค่ะคุณโปรด”
“ต้องจ่ายตังค์ก่อนไหม”
“ไม่ค่ะ ไปจ่ายที่โรงแรมเลย”
“เดี๋ยวใกล้ถึงเธอเปิดจีพีเอสเลยนะ”
“ค่ะ”
ทั้งคู่เข้าเช็กอินที่โรงแรมบ่ายสี่โมงกว่าๆ ปริญพาเธอขึ้นห้องเลย พอถึงห้องก็ไปเปิดม่านให้เห็นท้องทะเลจากมุมนี้ แล้วก็พาเธอขึ้นมานอนบนเตียง
“ถือว่าเปลี่ยนที่นอนในวันหยุดแล้วกัน” พูดจบประโยคนั้นไม่นานปริญก็หลับเลย บุญรักษาถึงเงยหน้ามองเขา ใบหน้าหล่อเหลานั้นยังเหมือนเดิมหากในความรู้สึกเหมือนเห็นร่องรอยความเหนื่อยล้า...จนเธอรู้สึกอยากให้เขาได้พักผ่อนให้หายเหนื่อย
พอเขาหลับก็แอบมองได้นานๆ มองจนตัวเองหลับไปกับเขาในที่สุด
ทั้งคู่นอนหลับไปนานมากๆ ตื่นมาอีกทีในห้องก็มืดแล้ว ปริญเอื้อมไปเปิดโคมไฟหัวเตียง แสงไฟทำให้บุญรักษารู้สึกตื่นด้วยเหมือนกัน
“อ้าว เพิ่งตื่นเหรอ”
ตอนเขาถามก็ต้องใช้เวลาประมวลผลอยู่ชั่วขณะหนึ่งเหมือนกัน
“ค่ะ เอ่อ คุณโปรดตื่นนานหรือยังคะ”
“เพิ่งตื่นเมื่
