อีกไม่กี่เดือนบุญรักษาก็จะเรียนจบแล้ว ในความรู้สึกเวลาสี่ปีจะว่านานก็นาน จะว่าเร็วก็เร็ว แต่หากนับตามปฏิทินก็ต้องบอกว่านานทีเดียว...และเธอกับปริญก็ยังอยู่ด้วยกันแบบนี้มาเรื่อยๆ โดยที่เขาก็ยังไม่เบื่อเธอ
พออยู่ด้วยกันตลอดหัวใจก็ยิ่งถลำลึก...เขาใจดีกับเธออยู่แล้ว แต่พอลึกซึ้งกันขนาดนี้ก็ยิ่งรู้สึกถึงความใจดี...แม้เขาจะนิสัยเสียขี้บ่นขี้แกล้งเธอเป็นปกติของเขาก็ตาม
วันนี้เธอกับเขากลับบ้านใหญ่ รุ้งรดาชวนเธอกินข้าวเที่ยงด้วยกันในวันหยุด ตอนแรกมีแค่พวกเธอสามคนเพราะปกติมื้อเที่ยงเจ้านายอาจจะไม่ได้กินข้าวพร้อมกัน แต่สักพักขจรเดชก็มาร่วมโต๊ะกับพวกเธอด้วย
“มาพี่ รุ้งอยากกินส้มตำเลยให้บุญษาไปซื้อ”
“คุณเดชอยากได้อะไรเพิ่มไหมคะ เดี๋ยวบุญษาไปทำให้” ตอนนี้มีแค่ส้มตำ ไก่ย่าง ปลาเผาแล้วก็ของกินเล่น ขจรเดชไม่ค่อยกินอะไรแบบนี้
“ไม่ต้องยุ่งยากหรอก ฉันไม่ค่อยหิว ลองชิมส้มตำดูหน่อย”
“งั้นเดี๋ยวบุญษาไปเอาจา
