คืนนี้บุญรักษาขึ้นมานอนที่ห้องปริญ แม่ของเขาขึ้นมาส่งบนห้อง
“ถือเสียว่าแม่มาส่งตัวเข้าหอแล้วกันนะ ต่อไปโปรดก็ไม่ต้องย่องเข้าห้องน้องแล้ว” ยังแอบกัดลูกชายที่ย่องเข้าห้องบุญรักษาตั้งแต่เด็กสาวยังไม่จบมอหกดีเลย
“ไม่ย่องนานแล้วแม่” ก็ตั้งแต่ไปอยู่ด้วยกันเขาก็ไม่ย่องอีกแล้ว ช่วงวันหยุดก็พอทนได้ หรือปิดเทอมที่นานหน่อยก็พยายามฝืนให้ได้...แต่ก็แอบพาเธอกลับคอนโดอยู่บ้าง
“รักษาน้องให้ดีๆ นะโปรด แม่ว่าแม่เลือกดีแล้ว แล้วก็มีหลานให้แม่อุ้มไวๆ อืม ช่วงนี้อย่าเพิ่งพากันกลับไปค้างที่คอนโดเลยนะ ตามประเพณีก็เข้าหอสักสามคืนก่อน ไกลหน่อยก็อดทน แม่ยังไปกลับได้เลย”
“ครับแม่”
“โอเค แม่ไม่กวนแล้ว” รุ้งรดาบีบมือให้กำลังใจลูกสะใภ้ก่อนจะออกจากห้อง พออยู่กันสองคนบุญรักษาก็เกิดประหม่าขึ้นมา
“ทำไมทำหน้าเหมือนกลัวฉันแบบนั้นล่ะ ทำเหมือนไม่เคยอยู่ด้วยกัน”
“เอ่อ บุญษาอาจจะไม่ค่อยชินห้องคุณโปรดมั้งคะ” เธอเอาเรื่อง
