วันต่อมา...
ฉันใช้เวลานอนทั้งหมดไปเกือบสิบชั่วโมง แต่ก็ยังรู้สึกว่าฉันนอนไม่พอ ฉันอยากนอนอีก กว่าฉันจะหยุดความสาระแนของตัวเองไว้ได้ก็ตั้งตีห้า ตื่นมาก็เย็นมากแล้ว แต่เพราะวันนี้ไม่มีเรียน ฉันเลยสามารถชิลๆ นอนเหมือนตายได้โดยไม่สนโลก
ฉันหยิบกระเป๋าสตางค์สีชมพูแหวว คีบรองเท้าอีแตะ พร้อมชุดนอนสีชมพูลายหมีหน้าตาตอแหลที่ถ้าไม่ใช่ฉันก็คงไม่กล้าซื้อมันแน่ๆ สภาพฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่ค่อยสามัคคีกับสายตาชาวบ้านสักเท่าไหร่ คือปกติออกไปจากหอนี่หน้าเป๊ะ ผมเป๊ะ คิ้วเข้าทรง เหมือนนางฟ้า แต่ว่าวันนี้ออกไปสภาพพร้อมเผาอ่ะ
แล้วก็ไม่รู้มันเป็นอาถรรพ์หรืออะไรนะ วันไหนที่ฉันออกไปในสภาพน่าอนาถ คนรู้จักทุกคนตั้งแต่อนุบาลยันมหาลัยจะต้องวนมาเจอฉันตลอด จนฉันไม่แน่ใจแล้วว่านี่พวกเขาชอบมาเจอฉันตอนสภาพอนาถ หรือฉันอนาถตลอดเวลากันแน่ และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่อาถรรพ์มันเล่นงานฉันอีกรอบ
ขณะที่ฉันยืนอยู่ร้านข้าวแถวๆ หอ ก
