“มันจริงจังขนาดต้องเปลี่ยนเสื้อบอลกันเลยเหรอ?” ฉันเหล่สายตาเมื่อคนร่างสูงใช้ให้ฉันหยิบเสื้อแมนยูมาใส่ เป็นเวลาประมาณสี่ทุ่ม ผู้ป่วยควรจะพักผ่อน ณ ตอนนี้ แต่เขาหาได้แคร์ไม่ เขาเปิดทีวีพร้อมกับนั่งตั้งอกตั้งใจรอแบบสุดๆ ทั้งที่กว่าบอลจะมาก็อีกตั้งหลายชั่วโมง
“เธอเชียร์ทีมไร”
“ทีมไหนก็ได้ที่หล่อ”
“งั้นไม่ให้เชียร์แล้ว หึง”
เกลียดดดดดด ฉันเบะปากแล้วหยิบหมอนข้างใกล้มือมาฟาดเขาอย่างหมั่นไส้ คนร่างสูงหัวเราะคิกคักแล้วดึงหมอนข้างออก ไม่รู้ตอนไหนที่เขาพุ่งเข้ามาจู่โจมฉันอย่างไม่ทันตั้งตัว พอรู้ตัวอีกที ฉันก็ถูกดันเข้ากับฟูกเตียงและอยู่ใต้ร่างเขาแล้ว
“รู้ว่าชอบยังจะมาอ่อยอีก” คนร่างสูงยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ใบหน้าเขายังคงแดงระเรื่อและตัวร้อนกว่าเคยๆ ก็ไม่รู้ว่าไปเอาแรงมาจากไหน ทั้งที่เขาก็ป่วยอยู่แท้ๆ
ฉันกลืนน้ำลายเอื๊อกเมื่อรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนๆ ที่เป่ารดใบหน้าฉันอยู่ หัวเข่าของเขาแทรกอยู่ระหว่าง
