บทที่ 4
1797 คำ
“แม่ครับ”
ผู้ใหญ่ทุกคนหันไปตรงประตูหน้าบ้าน เห็นเด็กชายกำลังยืนถือผ้าห่มผืนเล็ก ๆ ติดมือ เป็นผ้าเน่าที่จะต้องเอามาจับก่อนนอนทุกวัน
“น้องนาย / สุดหล่อ”
ผู้ใหญ่ทุกคนรีบเดินเข้าไปหา คนเป็นแม่ก้าวเท้าช้ากว่าคนที่ตัวสูงเดินนำเข้าไปอุ้ม ช้อนตัวอีกฝ่ายเข้ามากอดในอ้อมแขนแกร่ง หอมแก้ม ทั้งสองด้วยความรัก
ทั้งมนัสนันและสิตางค์ต่างทำหน้าแปลกใจ สิตางค์จึงใช้โอกาสนี้กระเถิบเข้าไปยืนข้าง ๆ เพื่อนรัก
“ทำไม ถึงได้เป็นแบบนี้ แล้วทำไมแกไม่บอกฉันเรื่องพ่อของน้องนาย” สิตางค์กระซิบเบาๆ กลัวคนเป็นพ่อของน้องนายจะได้ยิน
“อธิบายหรือบอกตอนนี้ไม่ได้ แกควรจะช่วยฉันคิดหาวิธีพาฉันกับลูกหนีออกไปก่อนจะได้ไหม” มนัสนันพูดเบา ๆ ให้ได้ยินกันสองคน โดยที่คิดว่า อีกฝ่ายคงจะไม่รู้
“อย่าให้เพื่อนช่วยวางแผน ทำเรื่องที่เดือดร้อน ผมเตือนเอาไว้ ทั้งสองคน ถ้าทำอะไรที่ไม่สมควร เพื่อนคุณจะไม่มีทียืนในวงการบันเทิงอีกแน่นอน นี่ไม่ใช่การแค่ขู่ มันจะเกิดทันทีหลังจากที่พวกคุณทั้งสอง คิดที่จะทำเรื่องไม่ดี”
สิตางค์ดวงตาเบิกกว้าง ส่วนมนัสนันนั้น ถึงกับมองบน ขนาดพูดว่าไม่ได้ขู่ ทั้งสองยังรู้สึกถึงพลังงานน่ากลัวบางอย่าง หญิงสาวหันหน้าไปทำปากยื่นบ่นเบากับเพื่อน
“นี่ขนาดไม่ขู่ แล้วถ้าขู่ฉันกับแกคงจะไม่รอดแล้วมั้ง”
“มนัสนัน! คุณเดินออกมาให้ห่างจากเพื่อนเดี๋ยวนี้” แดเนียล ยืนมองตาขว้าง สิตางค์ต้องรีบผลักให้เพื่อนเว้นระยะห่าง ใบหน้าของเธอแพงมาก เธอไม่อยากถูกทุบด้วยหมัดแน่นๆ
แดเนียล อมยิ้มเมื่อเห็นว่า คนที่มาใหม่เข้าใจสิ่งที่เขาสื่อสาร ออกไป ภาพของน้องนายกอดคอแดเนียลแล้วซบไปบนบ่าแกร่ง ฝ่ามือใหญ่ลูบไปบนศีรษะเล็ก ๆ พร้อมกับบรรจงจุมพิตไปศีรษะ
ทั้งมนัสนันและสิตางค์มองภาพของสองพ่อลูก ความจริงพึ่ง ถูกเปิดเผยนิ่ง เมื่อเห็นว่า แดเนียลพาน้องนายขึ้นไปยังห้องนอนด้านบน สบโอกาสให้สิตางค์ได้เอ่ยถามต่อทันที
“เรื่องราวทั้งหมดมันเป็นยังไง ไหนแกบอกว่า พ่อของน้องนายเป็นคนธรรมดา นี่ไม่ใช่ธรรมดาแล้วนะ เป็นถึงเจ้าพ่อสื่อของวงการ เลยนะแก”
“เอาตรงๆ ฉันก็พึ่งจะรู้ว่า เขาเป็นใครก็ไม่นานมานี้เอง แต่ฉัน ไม่เข้าใจว่า เขาจะมายุ่งกับฉันกับลูกทำไม ทำเป็นไม่สนใจก็ได้” มนัสนันเดินเข้าไปหยิบขวดน้ำมาเทใส่แก้วให้เพื่อน
“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่า แกจะได้สามีเป็นคุณแดเนียล ไม่แปลกที่น้องนายมีใบหน้าหล่อตั้งแต่เด็ก” สิตางค์พูดอย่างตื่นเต้นถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดเผยรับรองได้ว่า เพื่อนเธอจะต้องถูกจองคิวสัมภาษณ์และออกรายการต่าง ๆ ยาวข้ามปีแน่นอน
มนัสนันนิ่งเงียบไม่พูดอะไรต่อ เพราะตอนนี้ตัวเธอเริ่มจะคิดหนักหากต้องปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านพ้นไปวัน ๆ ความลับมันไม่มีในโลก ความสัมพันธ์ของเธอกับแดเนียลจะต้องตกเป็นเรื่องช็อกวงการแน่ๆ
เมื่อรู้สึกตัว หันไปมองด้านข้างก็เจอสายตาของเพื่อนที่กำลังจ้องใบหน้าของเธอนิ่ง
“อุ้ย! จ้องฉันแบบนั้นเพื่อ” หญิงสาวร้องอุทาน
“นี่เพื่อนฉันกำลังจะเป็น มาดามแห่งวงการสื่อแล้วเหรอ” สิตางค์พูดเหมือนละเมอ
“บ้า! ไม่ใช่สักหน่อย เขาสนใจลูกต่างหากไม่ใช่ฉัน”
“นี่แกโง่หรือซื่อ จนมองไม่ออกเลยหรือไง พ่อของน้องนาย เขามองแกด้วยสายตาแบบไหน” สิตางค์ทำปากคว่ำ นิ่วหน้าทำน้ำเสียงจริงจัง
“เอ่อ! แกอย่าทำเป็นรู้มาก เขาไม่มีทางสนใจฉันแน่นอน ผู้หญิงของเขาสวยกว่าฉันตั้งเยอะ พอๆ ตอนนี้แกรีบคิดหาวิธีช่วยฉัน ก่อนเถอะนะ” มนัสนันหันไปกระซิบให้อีกฝ่ายช่วย ส่วนสิตางค์นั้นฟังแล้วก็ตกใจ พึ่งจะโดนขู่ไป นี่เพื่อนเธอยังจะกล้าคิดหนีอีกแล้ว
“แกไม่กลัวคำขู่ของคุณแดเนียล เลยหรือไง ถ้าฉันพาแกหนีรับรองเลยว่า ร่างของฉันคงจะถูกฝังอยู่ใต้ดินแน่นอน อิบ้า” สิตางค์เอ่ยเสียงเข้มทำท่าหวาดกลัว เมื่อหันไปเห็นแดเนียลที่เดินลงมาจากบันได มองหน้าเธอนิ่งเดาความคิดไม่ออกแต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่เรื่องที่ดีและปลอดภัยสำหรับตัวเธอ
“จะกลัวทำไม ยิ่งเขารู้ว่าเรากลัว เขาก็ยิ่งจะได้ใจ” มนัสนันยังไม่ยอมแพ้ ส่วนสิตางค์นั้นถึงกับต้องทำหน้าคิดหนัก
“แต่ฉันกลัวนะแก”
“แกเป็นเพื่อนฉัน แกต้องช่วยฉันเข้าใจไหม”สายตาของเพื่อนทำให้สิตางค์ต้องถอนหายใจออกมา ก่อนจะพยักหน้าตกลง
“แต่ตอนนี้ฉันขอกลับไปใช้ความคิดที่โรงแรมก่อนนะ ถ้าฉันช่วยแล้วถูกจับได้ ฉันจะได้เขียนพินัยกรรมทิ้งเอาไว้ให้คนข้างหลังก่อน” สิตางค์เอ่ยออกไป
“อือ...เดี๋ยวฉันเดินไปส่ง” มนัสนันกำลังจะเดินไปส่งเพื่อน แต่ต้องหยุดชะงักทันที เมื่อได้ยินคำพูดที่แสนจะเสียมารยาท
“จะไปไหน ลูกหิวข้าว มาทำกับข้าวให้ลูกทาน ส่วนเพื่อนคุณ ขับรถมาไกลได้ถึงที่นี่ คงจะมีปัญญาขับรถกลับโรงแรมเองได้ คุณไม่จำเป็นต้องไปส่ง” แดเนียล พูดเสียงดังทำให้สองคนที่กำลังยืนซุบซิบพูดคุยกันอยู่นั้นต้องยืนนิ่ง มนัสนันได้ยินจึงหันไปถลึงตาใส่ ส่วนสิตางค์ ที่กำลังจะกลับไปโรงแรม ฟังแล้วต้องแอบกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก
“เอ่อ...แกไปทำกับข้าวให้ลูกกับสามีแกเถอะ ฉันกลับเองได้ ตอนนี้ฉี่ฉันจะแตกอยู่แล้ว รู้สึกเหมือนอายุของฉันจะสั้นลงยังไงก็ไม่รู้” สิตางค์ส่งยิ้มให้เพื่อนเนือย ๆ
มนัสนันไม่สนใจคว้าต้นแขนของเพื่อนออกไป ทิ้งให้ใครบางคนทำหน้าไม่พอใจ เมื่อเดินกลับเข้ามาก็เจอ ชายหนุ่มที่กำลังนั่งเล่นอยู่กับน้องนาย หัวเราะกันเสียงดัง เธอจึงเดินหนีไปยังห้องครัว เพื่อทำอาหารให้ลูกชาย หญิงสาวไม่รู้ตัวเองเลยว่า การกระทำนี้กำลังทำให้เจ้าพ่อสื่อ มีความสุข หัวใจมันเบิกบาน ความรู้สึกพองโต ยิ่งเห็นอาการของคนดื้อ ที่เดินไปทำกับข้าวในห้องครัว
แดเนียลนั่งเล่นอยู่กับลูกชาย เขารู้สึกรักและหวงแหนกอดและหอมแก้มนิ่มๆ ทำให้น้องนายรู้สึกจั๊กจี้ เสียงหัวที่ดังอยู่ในห้องรับแขกทำให้คนที่กำลังยืนทำอาหารแอบอมยิ้ม เหม่อมองออกไปทางข้างนอกหน้าต่าง กระทั่งรู้สึกตัวอีกทีเมื่อมีอ้อมแขนแกร่งสอดรัดตรงเอวบาง ทำให้หญิงสาวหันหลังกลับไปมองด้วยความตกใจ สายตาของเขาและเธอต่างจ้องมองกันนิ่ง
“เหนื่อยไหม” แดเนียลเอ่ยถามเบาๆ
“เอ่อ...”
“สิ่งที่ผมพูดมันเป็นเรื่องจริง ผมขอให้เราสองคน ช่วยกันทำให้น้องนายมีความสุข คุณไม่รู้สึกเลยหรือไงว่า ลูกเห็นเราสองคนอยู่ด้วยกันแบบนี้ลูกอารมณ์ดีมากๆ “
“ฉันรู้ไม่ได้ตาบอดใจบอดสักหน่อย แต่ขอเวลาให้ฉันหน่อย คุณโผล่มาแบบนี้ ฉันไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจ” มนัสนันเอ่ยออกไป ขนในกายลุกเกรียว เมื่อใบหน้าโดนลมหายใจอุ่นๆ เป่าอยู่รดตรงแก้ม ทำให้รู้สึกว่า แก้มของตัวเองร้อนผ่าว ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกชอบเวลาที่เห็นว่า แม่ของลูกกำลังเขินเขาอยู่ มองแล้วอยากจะทำอย่างอื่นต่อ
“กอดเอวฉันเพลินเลยนะ” มนัสนันทำเป็นเสียงเข้ม แต่ในใจรู้สึกเขินอายมาก
“ทำบ่อยๆ คุณจะได้ชิน จะได้ไม่ต้องเขินเวลาอยู่ต่อหน้าลูก” รอยยิ้มที่มาพร้อมกับคำพูดเจ้าเล่ห์ สุดท้ายแล้วต้องร้องออกมาเสียงดังเมื่อโดนข้อศอกเล็กๆ กระแทกเข้าตรงท้องอย่างจัง จนต้องก้มลงไป
“มันจุกนะคุณ”
“ดีสมน้ำหน้า อย่ามาคิดอะไรทะลึ่งกับฉันอีก” มนัสนัน ยิ้มเยาะเย้ยที่เห็นคนตัวโตมองตาขว้าง
หญิงสาวกำลังจะเดินออกไปหยิบผักในตู้เย็นก็ต้องตกใจ เมื่อฝ่ามือใหญ่ฉุดรั้งเอวเธอ เข้าไปแนบชิดติดกับอกแกร่ง
“คุณปล่อยฉันนะ”
“ปล่อยทำไม เมื่อกี้ยังกล้ายิ้มเยาะผมอยู่เลย” แดเนียล มองริมฝีปากบางสีขมพูตรงหน้า อดใจที่จะไม่ให้ก้มลงไปปิดริมฝีปากบางอย่างรวดเร็ว
“อื้อ...ปล่อย!” มนัสนันยกมือผลักหน้าอกแกร่งให้ปล่อย พยายามที่จะดันใบหน้าของอีกฝ่ายให้ถอยห่าง แต่มันอยากเหลือเกิน ฝ่ามือใหญ่ทำการยึดต้นแขนที่กำลังไล่ผลักและทุบเขา อ้อมแขนแกร่ง รัดรอบเอวให้ร่างเล็ก ๆ แนบชิดในขณะที่ริมฝีปากหนาก็ยังอยากควานหาความหวานอยู่ภายในอุ้งปากเล็กอย่างเร่าร้อน โดยที่คนที่ถึงแม้จะมีลูกชายแล้วหนึ่งคน แต่ตอนนั้นเกิดขึ้นตอนที่เธอไม่มีสติไม่อาจจะบังคับได้ ตอนนี้ความรู้สึกมันแปลกหวามไปถึงข้างใน จนร่างของเธออ่อนไปกับคนที่กำลังเรียกร้องอะไรบางอย่างจากเธอ
“นี่สิ จูบที่ผมไม่เคยลืม” แดเนียล กระซิบเสียงสั่นพร่า
มนัสนันกำลังจะง้างมือตบไปที่ใบหน้าคม แต่จำต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายที่ขู่
“ตบหน้าผมปุ๊บ คืนนี้ผมจะทำน้องชาย น้องสาวให้ลูกทันทีแน่ๆ ผมเตือนเอาไว้ก่อน ถ้าคิดจะตบหน้าหล่อ ๆ ของผม” คำขู่ที่ได้ฟังมันชัดถ้อยชัดคำ ทำให้แดเนียล อมยิ้มเมื่อเห็นดวงตาที่รู้ว่า ไม่สามารถทำอะไรเขาได้
“ไม่ให้ฉันตบ ก็ออกไปจากห้องครัวได้แล้ว ไหนบอกว่าลูกหิว”
“ตอนนี้ไม่ใช่แค่ลูก พ่อก็หิวมากเช่นกัน แต่ไม่ได้หิวข้าวนะ หิวอย่างอื่นมากๆ” แดเนียล พูดเสร็จก็หัวเราะ รีบเดินหนีออกไปจากห้องครัว
ส่วนคนที่ได้ฟังก็รู้สึกหัวใจเธอเต้นกระหน่ำ ก่อนที่สะบัดศีรษะไปมาเพื่อไล่ความคิดและความรู้สึกบางอย่างออกไป และกลับไปสนใจอาหารที่กำลังทำค้างเอาไว้ต่อ
- ผู้เขียน
