บทที่1
2611 คำ
รถสปอร์ตคันหรูแล่นเข้าไปจอดบริเวณหน้าบ้านพัก ลักษณะครึ่งปูนครึ่งไม้ รายล้อมไปด้วยไม้เขียวชอุ่ม มองเลยไป ด้านหลังเป็นชายหาดส่วนตัวเล็ก ๆ น้องนายรู้สึกตื่นเต้น เด็กชายไม่ได้มาบ้านคุณตาคุณยายนานมากแล้ว
“น้องนายครับ มาช่วยคุณแม่เอาของลงจากรถก่อน” มนัสนันเรียกลูกชายที่ตอนนี้ร่าเริงมาก ๆ เตรียมจะวิ่งลงไปเล่นน้ำทะเลตรงหาด
เด็กชายตัวน้อยวิ่งไปมาด้วยอารมณ์ที่ร่าเริง โชคดีที่น้องนายเป็นเด็กอารมณ์ดีเลี้ยงง่าย ไม่มีปัญหาเวลาไปไหนมาไหนกันสองคนแม่ลูก
“ครับผม” เด็กชายตัวน้อยยกมือขึ้นทำท่าเคารพคนเป็นแม่ จากนั้นก็ช่วยหยิบของชิ้นเล็ก ๆ วิ่งเข้าไปบ้าน เหมือนเป็นเรื่องสนุก
ภาพของผู้หญิงที่อยู่ในห้วงคำนึงของเขามาตลอด 7 ปี แม้ว่าตัวเขาจะมองจากไกลๆ เสียงหัวเราะรอยยิ้มสองคน แดเนียลมองภาพที่อยู่ตรงหน้า หัวใจของเขาเต้นแรง นอกจากผู้หญิงคนนี้แล้ว ก็ยังมีเด็กชายที่วิ่งเล่นไปมา หัวใจเขารู้สึกมันบีบแน่นอยู่ด้านใน
แดเนียลขยับเดินเข้าไปใกล้ๆ เพื่อจะได้มองทั้งสองอยู่หลัง ต้นไม้ใหญ่ เสียงหัวเราะ การหยอกล้อของทั้งสองแม่ลูกได้ถนัดขึ้น
ซานิสยืนมองอยู่ด้านหลังเจ้านายห่าง ๆ อาการที่แปลกไปตั้งแต่ ที่รู้ว่า ตัวเองมีลูกชาย การที่เจ้านายรู้เรื่องการมาเที่ยวของคุณมนัสนันและลูกชายนั้นไม่ใช่เรื่องยาก เนื่องจากเจ้านาย แอบให้คนติดตาม ทั้งสองแม่ลูก คอยส่งตารางงานทุกอย่างให้อีกฝ่ายรับทราบรู้เกือบจะ ทุกเรื่องของคุณมนัสนัน
แดเนียลที่เดินตามทั้งสองแม่ลูก ออกไปยังชายทะเลด้านหลังอย่างเงียบๆ เขาเห็นทั้งสอง กำลังวิ่งไล่จับ บนพื้นทรายสีขาวละเอียด แดเนียลกำลังประมวลผลโดยใช้สมองที่แสนจะฉลาดของตัวเอง คิดวิเคราะห์ว่า ตัวเองจะเข้าไปใกล้ชิดทั้งสองแม่ลูกนี้ได้ยังไง สายตาที่กำลังมองสองแม่ลูกวิ่งเล่นอยู่ตรงนั้น ลูกชายเขามีรอยยิ้มเสียงหัวเราะ ทำให้คนที่พึ่งรู้ตัวว่า เป็นพ่อต้องเผลอหลุดยิ้มออก
แดเนียล มองเลยไปยังอีกคน ความสวยผิวพรรณเปล่งปลั่ง สวยกว่าตอนที่เขาเผลอมีความสัมพันธ์เกินเลยในค่ำคืนที่ต่างฝ่ายต่างเหงาและเมามาก ผู้หญิงที่อยู่ในห้วงความคิดถึงตลอดเวลา 7 ปี ไม่ว่า ตัวเขาจะมีความสัมพันธ์กับดารา นางแบบหรือผู้หญิงคนอื่น ๆ มากมาย แต่เขาไม่เคยรู้สึกสุขใจได้เท่ากับผู้หญิงคนนี้
เกือบชั่วโมงที่แดเนียลสามารถแอบดูพฤติกรรมทั้งสองคน อยู่เงียบๆ ตรงหลังต้นไม้ใหญ่ เกือบชั่วโมง ใจก็นึกอยากจะเดินเข้าไปทักทายเรียกร้องความเป็นพ่อ แต่รอยยิ้มเสียงหัวเราะของลูกทำให้เขาจำต้องหยุดไม่รีบร้อน แดเนียลมองเห็นเด็กชายที่กำลังวิ่งแก้ผ้า วิ่งเล่นไปมาในบ้าน และเขาไม่ได้คิดไปเอง เขาเห็นเด็กชายตัวน้อยส่งรอยยิ้มมาให้เขาหัวใจของคนที่พึ่งรู้ตัวว่า มีลูกชายต้องกระตุกเผลอส่งยิ้มกลับไป คนเป็นพ่อคิดว่า รอยยิ้มของลูกช่างเหมือนกับเขาเสียจริง ๆ สีผม ดวงตา DNA ของเขาถูกถ่ายทอดไปยังเด็กคนนี้เกือบจะทั้งหมด
เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญต่อตระกูลปีเตอร์ ตระกูลร่ำรวยที่ไร้ทายาท หากพ่อกับแม่ของเขารู้ ท่านจะต้องดีใจมากแน่ๆ
เมื่อเขาเดินกลับเข้าไปยังบ้านพักตากอากาศที่ตัวเองลงทุนซื้อเพื่อจะได้ใกล้ชิดสองแม่ลูก ตัวเขาไม่รอช้าทุกอย่างมันชัดเจนแล้วว่าเด็กชายคนนี้เป็นทายาทของตระกูลปีเตอร์แน่นอน ทั้ง DNA เมื่อมาเจอตัวจริง ซานิส และคนใกล้ชิดต่างลงความเห็นว่า เด็กชายธัญชนก พวงพุ่มเจริญ เหมือนตัวเขามากเขารีบต่อสายไปบอกเรื่องสำคัญนี้กับมาดามใหญ่แห่งปีเตอร์...มาดามอเมร่า
คุณโดราธีและมาดามอเมร่า ทั้งสองกำลังยืนมองต้นแคคตัส กระบองเพชรต้นเล็กที่ถูกวางเรียงรายในโรงเพาะชำ หลังจากเกษียณตัวเอง ปล่อยให้ลูกชายคนเดียวของตระกูลบริหารธุรกิจของตระกูลต่อไป
“คุณเมื่อคืนฉันฝันว่า ลูกของเราพาเด็กผู้ชายใบหน้าน่ารัก มาเจอเราด้วย เด็กผู้ชายคนนั้นหน้าตาเหมือนเจ้าลูกชายของเรามากเลย”
มาดามอเมร่าพูดเรื่องความฝันกับผู้เป็นสามี ที่กำลังยืนตัดแยกเนื้อเยื่อของต้นกระบองเพชรเพื่อย้ายกระถาง คุณโดราธีที่ยังไม่ได้บอกคนเป็นแม่ของลูกชายว่า ตอนนี้สิ่งที่ภรรยาคู่ใจฝันนั้นมันเป็นเรื่องจริง หลังจากที่ลูกชายนำซองเอกสารสำคัญมาให้เขาดูก่อนที่จะเดินทางไปเมืองไทยเพื่อภารกิจทวงลูกชายคืน
“แล้วถ้าเรื่องที่คุณฝันมันดันเป็นเรื่องจริง คุณจะรู้สึกยังไงที่รัก” คุณโดราธีแอบหยอดคำถามไปยังมาดามอเมร่า
“คุณ! ไม่น่าถามฉันก็ต้องดีใจสิ ทุกวันนี้เรื่องเจ้าชู้ของลูกชายเราก็ดังหยอกสะที่ไหน คบแต่ไม่ผูกพันนิ้วของฉันยังนับไม่พอเลย คิดๆ แล้วปวดหัวใจคนเป็นแม่” มาดามอเมร่าพูดน้ำเสียงเศร้าเพราะตัวเธอต้องการอยากจะมีหลานเต็มทน
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็เตรียมใจรอฟังข่าวจากลูกตัวดีของ คุณเลย” คุณโดราธีพูดยิ้ม ๆ สร้างความแปลกใจและงุนงงให้กับภรรยามากๆ
“คุณรู้เรื่องอะไรมาแล้วไม่บอกฉันหรือเปล่า ห๊ะ! คุณโดราธี”มาดามอเมร่าหันกลับไปสนใจ ในสิ่งที่สามีเอ่ยออกมาแต่จำต้องหยุดเมื่อเจ้าลูกชายตัวดีของเธอโทรเข้ามาพอดิบพอดี
มาดามอเมร่ารับสายได้ก็ยิงคำถามใส่ลูกชายทันที สิ่งที่สามีพูด ทิ้งเอาไว้สร้างความแปลกใจและสงสัย หันไปส่งสายตาดุให้คุณโดราธี
“โทรมาได้เวลาเลยนะ แดเนียล แม่กับพ่อพึ่งจะพูดเรื่องของเรา เมื่อคืนแม่ฝันว่าลูกพาเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักใบหน้าเหมือนลูกมากๆ แม่พึ่งจะเล่าให้พ่อฟังเมื่อครู่ อยู่ ๆ พ่อของลูกมาพูดอะไรก็ไม่รู้ ทำให้แม่รู้สึกตกใจ” มาดามอเมร่าพูดเหมือนอัดอั้น
“สรุปคุณพ่อบอกคุณแม่แล้วใช่ไหมเรื่องที่ผมมีลูก” แดเนียลพูดออกมาตรงๆ
มาดามอเมร่ายืนถือโทรศัพท์นิ่งค้าง ได้แต่ยืนนิ่งเงียบ คุณโดราธีเห็นอาการช็อกของภรรยา ก็รู้สึกเป็นห่วง
“เดี๋ยวนะ ลูกกำลังล้อแม่เล่นใช่ไหม” มาดามอเมร่า รีบเอ่ยถามด้วยความตกใจ
“เรื่องจริงครับ ตอนนี้ลูกของผมอายุ 6 ขวบแล้ว” แดเนียล บอกแม่ของตัวเองไปตรงๆ
“แดเนียล ตอนนี้ลูกควรจะพูดกับแม่และเล่ามาให้หมดตั้งแต่ต้น”
มาดามอเมร่าฟังลูกชายเล่าถึงอดีตจนถึงวันรู้ว่า ตัวเองมีลูก เมื่อไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ ฟังสิ่งที่ลูกเล่าจนจบ มาดามอเมร่าก็เปิดฉากต่อว่าทันที
“แม่ไม่รู้จะด่าลูกว่าอะไร ด่าไปก็เหมือนด่าตัวเองและพ่อของลูก เราเนี่ยนะ ทำไมทำตัวแย่มากขนาดนี้ แล้วหลานแม่หล่อไหมลูก” เมื่อด่าลูกชายคนเดียวเสร็จก็ยังมีแวะมาถามถึงหลานชาย
“แม่ขอดูรูปที่คุณพ่อเถอะครับ” มาดามอเมร่าปรายตาหันไปจ้องสามีที่ยืนโบกมือไปมาเหมือนไม่เกี่ยวกับเรื่องที่ลูกให้ปิดบัง
“คุณแม่คงไม่โกรธหรือรังเกียจลูกของผมนะครับ” แดเนียลเอ่ยถามมาดามอเมร่าออกไปตรงๆ
“จะรังเกียจได้ยังไง หลานแม่ทั้งคน ถ้าเรามั่นใจว่า เป็นลูกชายของลูกจริงๆ แม่ดีใจมากกว่าที่รู้ว่า ตอนนี้ตัวเองมีหลานชายเอาไว้สืบทอดตระกูลปีเตอร์ของเรา” มาดามอเมร่าพูดไปสักพัก ก็นึกได้ว่า ควรจะถามอะไรต่อ “เอ่อ...แดเนียล แม่ลืมถามแล้วผู้หญิงที่ลูกทำให้เธอท้อง เป็นใครลูกพอจะบอกแม่ได้ไหม” มาดามอเมร่าร้องตกใจเกือบลืม ไปเลยเรื่อง แม่ของหลานชายเธอที่พึ่งจะรู้
“แม่ของลูกผม เป็นดาราของเมืองไทยชื่อ มนัสนัน พ่วงพุ่มเจริญคงไม่ยากสำหรับมาดามอเมร่าที่จะสืบค้นหาข้อมูลของเธอ” แดเนียล แอบพูดประชดผู้เป็นแม่ที่มักจะรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงของเขาทั้งหมดและรู้ลึกด้วย ไม่รู้ว่า แม่แอบไปจ้างนักสืบสำนักไหนถึงได้รู้ลึกรู้จริง
หลังจากวางสายจากคนเป็นแม่ เสร็จก็ยืนมองไปยังบ้านพัก ตรงหน้า มีสองแม่ลูกนั่งมองดวงดาวบนท้องฟ้า
มนัสนันนั่งมองพระจันทร์กลมโต โดยที่น้องนายนั่งอยู่บนตัก วันนี้เธอรู้สึกมีความสุขมาก ๆ ได้ยินเสียงหัวเราะ รอยยิ้มถึงแม้จะเหนื่อยจากการถ่ายละครเกือบจะทั้งเดือน เมื่อทุกอย่างลงตัวแบบนี้เธอก็รู้สึกสุขใจ
“แม่ครับ แม่คิดว่า พ่อจะมองเห็นผมหรือเปล่า” คำถามของ เด็กชายอายุ 6 ขวบ คำถามที่ทำให้คนเป็นแม่เจ็บและจุกอยู่ข้างใน ซึ่งข่าวคราวของคนเป็นพ่อของลูกชายเธอ มีเยอะมาก ๆ ในเรื่องผู้หญิง ความเจ้าชู้
“ต้องเห็นสิครับ พ่อของน้องนาย คงจะมองลงมาจากดาวดวงนั้น พ่อเขารู้และเป็นห่วงน้องนายมาก ถ้าน้องนายอยากให้พ่อ ความสุข น้องนายห้ามดื้อกับคุณแม่รู้ไหมครับ”เด็กชายพยักหน้า หอมแก้มคนเป็นแม่
“แม่ครับ ลุงคนนั้นยืนมองเราสองคนนานแล้วนะครับ” ลูกชายถามคนเป็นแม่ด้วยความรู้สึกสงสัย
มนัสนันมองไปตามนิ้วเล็ก ๆ ที่ชี้ตรงไปยังบ้านฝั่งตรงข้าม เธอก็เห็นใบหน้าของผู้ชายที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักนิด ผู้ชายที่เป็นผู้ผลิตน้องนายให้ถือกำเนิดขึ้นมา
แดเนียลเดินข้ามฝั่งมายังบ้านสองชั้นที่มีแม่ของลูกชายเขา รอยยิ้มลูกชายของเขาแอบส่งยิ้มให้มาตั้งแต่บ่าย
“สวัสดีครับ น้องนาย” แดเนียลทักทายพร้อมกับพูดชื่อ เขาเห็นใบหน้าของมนัสนันที่ยืนจ้องหน้าเขานิ่งไม่ขยับ ชายหนุ่มนั่งลงไปตรงด้านหน้าของน้องนาย ยื่นมือหมายจะไปจับแก้มแต่ถูกคนเป็นแม่ปัดมือเขาให้ออกไป
“คุณเป็นใคร”
แดเนียลกำลังจะไล่คว้าต้นแขนของหญิงสาวที่ไม่รอให้เขาตอบแต่กลับอุ้มลูกชายขึ้นมาแนบอก เดินหนีกลับเข้าไปในบ้าน มนัสนันตกใจแทบจะสิ้นสติที่เห็นเขามาปรากฏตัวที่นี่
แดเนียลยังไม่ยอมขยับไปไหนมองจ้องประตูหน้าบ้าน มองเห็นแสงไฟในบ้านถูกดับหมดทุกดวง เขาเชื่อว่า อีกฝ่ายต้องการสื่อให้เขาหยุดคุกคามและตามเข้าไป แต่ในเมื่ออีกฝ่ายเห็นเขาแล้ว ชายหนุ่มตัดสินใจเดินไปเคาะประตู
“มนัสนัน เปิดประตูให้ผมเดี๋ยวนี้” แดเนียลพูดชื่อเต็มๆ ของหญิงสาว
คนที่พาลูกชายหนีเข้ามาภายในบ้านถึงกับสะดุ้งนี่เขารู้จักชื่อเธอและชื่อของน้องนายได้ยังไง ตัวเธอบอกให้น้องนายเงียบๆ
“มนัสนัน เปิดประตูให้ผมหน่อย เราสองคนต้องมีเรื่องมานั่งตกลงกันนะ” แดเนียลเคาะประตูหนัก ๆ เสียงเรียกตะโกนดังมากกว่าเดิม
“แม่ครับ ลุงคนนี้รู้จักชื่อแม่กับชื่อผมนะครับ” น้องนายจับใบหน้าของแม่ที่มีอาการตกใจ
“อย่าเสียงดังลูก ลุงคนนี้เขารู้จักแม่ตามข่าว คนพวกนี้เราต้องระวังตัว ลุงอาจจะเป็นแฟนคลับของแม่” มนัสนันพูดตอบลูกชายเพื่อให้คลายความสงสัย
“มนัสนันเปิดประตูให้ผมเข้าไปเจอลูกชายของผมด้วยเถอะนะครับ” คำพูดของคุณลุงที่อยู่ตรงหน้าบ้านทำให้คนที่หลบอยู่ภายในบ้านดวงตาเบิกกว้าง ตกใจและยิ่งกว่านั้นคือน้องนายเมื่อได้ยินคำว่าพ่อ จึงพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนเล็ก ๆ ของแม่ วิ่งตรงไปยัง หน้าประตู
มนัสนันรู้สึกโกรธคนที่มายืนตะโกนเรียกร้องสิทธิความเป็นพ่อกับลูกชายของเธอ เมื่อตามลูกชายออกมาตรงบริเวณหน้าประตูก็เห็น ผู้ชายที่มีสายตาเจ้าเล่ห์
“คุณเป็นใครถึงมาพูดว่าเป็นพ่อของลูกชายฉัน คุณมาจากทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลยนะ ฉันกับลูกชายไม่รู้จักคุณ” มนัสนันพูดปัดเหมือนไม่รู้จัก
“น้องนายครับ พ่อเป็นพ่อของลูกจริง ๆ พ่อขอโทษ ทำให้แม่ของลูกโกรธแม่เลยไม่ยอมให้พ่อพบกับลูก”
“นี่คุณพูดบ้าอะไร ห๊ะ! มาทำให้ลูกของฉันสับสนทำไม ออกไปเลย” มนัสนันพูดเสียงดัง รีบวิ่งหมายจะเข้าไปอุ้มลูกชายกลับเข้าไปในบ้านแต่ไปเสียแล้วเมื่ออีกฝ่ายจัดการยึดน้องนายเอาไว้ด้วยท่อนแขนแกร่ง
“แม่ครับ แม่ครับ” น้องนายตะโกนเรียกผู้เป็นแม่ มือเล็กพยายามดันท่อนแขนแกร่งให้ปล่อย”
“ปล่อยลูกฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
“ไม่ปล่อย คุณทำให้ลูกหวาดกลัวผมซึ่งเป็นพ่อของน้องนาย” แดเนียลหันไปพูดเสียงเข้ม เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นดื้อและพยศ
“แม่! ช่วยนายด้วยนายกลัว” เสียงทะเลาะกันระหว่างคนเป็นแม่กับคุณลุง ทำให้น้องนายสะดุ้งตกใจก่อนจะเปล่งเสียงร้องไห้ทันที
แดเนียลเห็นลูกชายของตัวเองร้องไห้ถึงกับหยุดชะงัก มนัสนัน ดูจะตกใจมากกว่า เมื่อเห็นลูกชายของตัวร้องไห้ อ้าแขนเล็กให้คนแม่เข้าไปอุ้ม ใบหน้าเปื้อนไปด้วยคาบน้ำตา
ซานิสที่ยืนสังเกตการณ์อยู่ห่างๆ ต้องรีบวิ่งเข้ามารับลูกชายของเจ้านายไป พร้อมกับโยกเด็กชายในอ้อมแขนตัวเองปลอบใจเบาๆ
“ไม่ร้องนะครับ เด็กดี ลุงพาไปเล่นข้างในบ้านมีของเล่น เยอะเลย”
ซานิส รีบพาตัวเด็กแยกออกไปจากคนที่เป็นพ่อและแม่ ท่าทางคงจะตกลงกันยาว
มนัสนันมองตามร่างของลูกชายที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ซบลงไป บนไหล่แกร่งน่าจะเป็นลูกน้องของแดเนียล
“ลูกไปแล้ว จากนี้คุณกับผมเรามาพูดคุยตกลงกันดีๆ” แดเนียลสั่งน้ำเสียงห้าวดุ
“พูดอะไร ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ” มนัสนันแวดใส่ทันที
“เรื่องลูกของเรา” แดเนียลเอ่ยเน้นเสียงแข็ง แดเนียลมองดวงตาที่เบิกกว้าง
“อะไรทำให้คุณรู้สึกมั่นใจว่า น้องนายเป็นลูกของคุณ” มนัสนันพยายามระงับอาการประหม่า บังคับให้เสียงของตัวเองนิ่งไม่มีพิรุธ
“ผมได้ข้อมูลทุกอย่างของลูกมาหมดแล้ว เช็คผล DNA มาทุก โรงพยาบาล ผลออกมาตรงกันทั้งหมดน้องนายคือลูกชายของผมแน่นอน” แดเนียลบอกน้ำเสียงจริงจัง มนัสนันถึงกับกัดริมฝีปาก ตัวเองแน่น
“แต่นี่มันดึกแล้วฉันขอพาน้องนายกลับไปนอนก่อน” มนัสนันตัดสินใจพูด ไหนๆ อีกฝ่ายรู้ความจริงแล้ว จึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาลูกชาย แล้วย่อตัวลงไปอุ้มลูกชายขึ้นมา น้องนายเห็นว่าเป็นแม่จึงซบใบหน้าไปบนบ่า ดวงตายังแอบมีน้ำตาคลออยู่
- ผู้เขียน
