บทที่ 2
2258 คำ
มนัสนันพาลูกชายขึ้นไปนอนหลับเรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็โน้มตัวลงไปจุมพิตบนหน้าผากเล็ก ๆ ก่อนจะกลับลงมาตกลงกับคนที่พึ่งจะมา ทวงความเป็นพ่อ ลงมาถึงตรงห้องรับแขกเธอจำต้องชะงักเท้า เมื่อเห็นว่าแดเนียลกำลังนั่งรออยู่ตรงห้องรับแขก ทั้งสองคนสบตากันนิ่ง มนัสนัน ทำหน้าบึ้งตึงใส่อีกฝ่ายทันที
“มีอะไรก็พูดมา” มนัสนันพูดเสร็จก็นั่งลงฝั่งตรงข้างของแดเนียล
“ผมต้องการพาคุณกับลูกกลับอเมริกา” แดเนียลพูดในสิ่งที่ ตัวเองต้องการออกไปทันที
“ในฐานะอะไร คุณกับฉันเราสองคนไม่ได้มีอะไรผูกพันกันเลยน้องจากน้องนาย ฉันจะบอกกับคุณเอาไว้ตรงนี้ว่า ฉันสามารถเลี้ยงลูกเองได้ โดยที่ไม่ต้องให้คุณมาช่วยดูแลลูก” มนัสนันพูดย้ำ
“ฐานะอะไรถามได้ก็ฐานะพ่อของน้องนาย คุณอย่าทำให้ผมต้องฟ้องร้องคุณ ผมเป็นสามีของคุณและเป็นพ่อของน้องนาย” แดเนียล พยายามย้ำเตือนคนตรงหน้า
“ถ้าพูดในฐานะพ่อของน้องนายฉันไม่เถียง แต่ในฐานะสามี ฉันไม่ยอมรับ ในความผิดพลาดแค่ครั้งเดียว” มนัสนันพูดอย่างไม่ยอม
“แน่ใจนะว่า แค่ครั้งเดียวผมจำได้ว่า คืนนั้นผมมีอะไรกับคุณเกิน 4 ครั้งแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงจะไม่มีน้องนายเกิดออกมาแน่” แดเนียลพูดเหมือนตัวเองเป็นต่อ
“คนบ้า! คุณพูดบ้าอะไร คุณรู้ได้ยังไงเรื่องลูก” มนัสนันตอบกลับเสียงแข็งใบหน้าโกรธจัด
“สำหรับผมแล้ว มันไม่ยาก ถ้าคนอย่างผมต้องการอยากจะรู้อะไร” พูดจบแดเนียลยิ้มตรงมุมปาก ทำเอามนัสนันอยากจะแสดงบทนางร้ายตบใบหน้าหล่อๆ ทันที
“คุณกำลังทำการละเมิดสิทธิของผู้อื่นอยู่นะ ฉันจะฟ้องคุณกลับ”มนัสนันตอกกลับอีกฝ่ายทันที
“ฟ้องสามีและพ่อของลูกตัวเองเนี่ยนะ ผมบอกคุณเอาไว้เลยว่าคุณแพ้ตั้งแต่เริ่มคิดแล้วครับ”แดเนียลกระตุกยิ้มร้ายๆ ส่งกลับไปให้คนที่มีท่าทางโมโหเขาเอามากๆ
“คุณจะมายุ่งอะไรกับฉันกับน้องนายอีก ในเมื่อคุณมีผู้หญิง เยอะแยะ ก็ให้ผู้หญิงของคุณสักคนตั้งท้องสิ คงจะมีคนพร้อมที่จะมีลูกกับคุณเยอะแยะ เห็นตามสื่อข่าวคาวๆ คุณมากมายไม่ใช่หรือไง” มนัสนันพูดอย่างเหลืออดที่อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยเธอกับลูก
“คุณกรุณาจำเอาไว้ว่า ผมมีเมียเดียวและลูกของผมก็เกิดจากคุณ แค่คนเดียว คนอื่นๆ ผมไม่อยากจะพูดว่า มันคืออะไร แต่ก็รู้สึกดีนะครับ ที่เมียติดตามข่าวสามีตลอดจนรู้ว่า สามีตัวเองมีข่าวคาวเรื่องอะไรบ้าง”
มนัสนันไม่รอให้อีกฝ่ายพูดอะไรต่อ พยายามจะลุกหนี แต่ข้อมือเธอดันถูกยึด คนที่ก้าวข้ามโต๊ะเตี้ยๆ ตรงกลางได้สบาย ฉุดรั้งเอวบอบบางให้นั่งลงไปบนตักแกร่ง แดเนียลถือโอกาสดึงเอวของหญิงสาวเข้ามาสวมกอด ร่างของทั้งสองกลิ่นผิวของบุรุษเพศ ทำให้มนัสนันมีใบหน้า ร้อนผ่าว ส่วนด้านล่างมีปฏิกิริยาตอบสนองรุนแรงมาก
“คุณแดเนียล! ปล่อยฉันนะ” มนัสนันดิ้นเพื่อให้หลุด แต่เธอยิ่งดิ้นเขายิ่งรัดเธอแน่น
“ผมมาเพื่อทวงความเป็นภรรยาและแม่ของลูกชาย ผมแล้ว” แดเนียลกระซิบไปชิดใบหูเล็ก ๆ ทำให้ขนในกายของหญิงสาวลุกกราว
“ไม่ต้องมาทวง ฉันไม่มีวันยอมเรื่องนี้แน่” มนัสนันออกแรงดิ้น ไปมา
“ถ้าขืนยังดื้อ ผมจะเริ่มทวงที่คำว่า ภรรยาก่อนเลยจะดีไหม” แดเนียลทวนคำพูดของตัวเองซ้ำ
“ปล่อย! ไม่ต้องมายุ่งกับฉันนะ”
“คุณไม่รู้จริงๆ เหรอ ยิ่งดิ้น คุณยิ่งทำให้ส่วนล่างของผมขยายใหญ่ขึ้น” แดเนียลเอ่ยพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“อี๋...คนหื่น ถ้าหื่นมาก ๆ ก็ไปกินของที่เคยกินสิ อย่ามาทำแบบนี้ กับฉัน” มนัสนันตอกกลับไป ผลักหน้าอกให้ออกห่าง
“พูดบ่อยๆ ไล่ผมบ่อยๆ แสดงว่า หึงผมใช่ไหม” แดเนียลพูดหรี่ตามอง
“ฉันไม่ได้หึง แต่ฉันไม่ชอบ ปล่อย! คุณกรุณาออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้” มนัสนันทั้งดิ้นทั้งตี
“ผมไม่ปล่อย ยอมรับมาเถอะว่า คุณหึงผม” แดเนียลยังแกล้งกระเซ้าเย้าแหย่ให้อีกฝ่ายโมโหหนักขึ้น
“คุณแดเนียล ถ้าคุณยังขืนคุกคามฉันแบบนี้ ฉันจะฟ้องคุณจริงๆ นะ ชื่อเสียงของคุณจะต้องเสียหายกับเรื่องบ้าๆ คุณในสิ่งที่คุณ ทำกับฉัน” มนัสนันพูดขู่อีกฝ่ายทำหน้าเหมือนไม่แคร์
“ได้เลย ผมก็อยากจะเป็นข่าวกับนางเอกดังเหมือนกัน เรื่องของเราสองคนคงจะดังจนติดเทรนทวิตเตอร์แน่ๆ “แดเนียลพูดอย่างเป็นจ้องเข้าไปในดวงตานิ่งอย่างเอาเรื่อง ส่วนคนโดนขู่ฮึดฮัดต่อสู้ พยายามล่วงหยิบเอามือถือของตัวเองออกมา
“อยากจะดังจริงๆ ใช่ไหม ไม่ต้องลงทุนโทรไปฟ้องใครหรอก เพราะ ถ้าคุณอยากจะเป็นข่าวแค่วินาทีเดียว คุณก็จะได้ดังสมใจนะจ้ะ คุณเมีย”
“ไอ้คนผีทะเล! ไอ้ ไอ้…ฉันไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าคุณแล้ว” มนัสนันตอกกลับด้วยความโมโห แต่อีกฝ่ายส่งยิ้มร้ายมาให้เธอ
“ด่าว่า ที่รักสิ ผมจะยอม”
“ฉันไม่มีวันเรียกคุณแบบนั้นแน่ๆ “หญิงเข่นเขี้ยวไม่ยอมแพ้ ชายหนุ่ม
“เมื่อผมตัดสินใจจะทำอะไรแล้ว ผมไม่มีวันเลิกง่าย ๆ ถ้าคุณยังขืนดื้อหรือต่อต้านก็ยิ่งจะทำให้คุณต้องยอมรับผมให้เร็ว คุณเป็น คนฉลาดนะ ควรคิดให้ดี ๆ” แดเนียลพูดเบาๆ ก่อนจะหัวเราะชอบใจในท่าทางกระฟัดกระเฟียด มองแล้วน่ารัก
คนที่รู้ว่า ยกนี้ชนะถึงกับอมยิ้มและมั่นใจมากๆ ตัวเองต้องไม่แพ้ให้กับแม่ของลูกชายแน่ๆ
“ปล่อย! ฉันจะไปนอน ส่วนคุณกรุณากลับไปบ้านคุณเลย” มนัสนันออกแรงผลักจนหลุดออกจากอ้อมแขนที่รัดรอบเอวของเธอเอาไว้
“อยากนอนกับเมียกับลูกจะได้ไหม” ชายหนุ่มพูดเบา ๆ ให้คน ที่กำลังจะก้าวขึ้นไป เห็นใบหน้าบึ้งๆ ทำท่าทางขีดเส้นใต้ว่า ห้ามตามขึ้นไปแดเนียลถึงกับหัวเราะออกมาเสียงดัง
ในช่วงเช้า
มนัสนันตื่นขึ้นมาก่อนที่ลูกชายของตัวเองจะตื่น เธอลุกขึ้นมาแล้ว รีบวิ่งลงมาสำรวจว่า คนที่พึ่งมาเรียกร้องสิทธิความเป็นพ่อยังอยู่ในบ้านของเธออีกไหม เธอไม่มีวันยอมยกลูกชายให้อีกฝ่ายแน่นอน ถึงแม้เขาฟ้องร้องขอในฐานะความเป็นพ่อก็ตาม
เมื่อลงมายังด้านล่างก็เจอเข้ากับผู้ชายเยอะแยะมากมายที่กำลังขนย้ายกระเป๋าเดินทาง ข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ เข้ามาภายในบ้านของเธอ
“เดี๋ยวนะคะ พวกคุณเอาของพวกนี้เข้ามาในบ้านฉัน ทำไมเจ้านายคุณเขาคิดจะทำอะไร”
มนัสนันพยายามยื้อยุดขว้างไม่ให้พวกผู้ชายเหล่านี้เอากระเป๋าเข้าไปภายในบ้านของเธอ
“ทำไม ไม่เอาเข้าไป ไม่ต้องสนใจเมียฉัน”
น้ำเสียงเข้มดังแทรกมาจากทางด้านหลังชายฉกรรจ์ มนัสนันมองผู้ชายเหล่านี้แล้วแอบคิดว่า นี่ตัวเธอกำลังถ่ายละครเกี่ยวมาเฟียอยู่หรือไง
“หยุด! ที่นี่บ้านของฉันนะคุณแดเนียล ทำไมคุณถึงดื้อด้านมากแบบนี้ ฉันไม่ได้เรียกร้องอะไรจากคุณเลย คุณทำแบบนี้ทำไมไหนคุณบอกไม่ชอบการผูกมัด หวงความโสด แล้วตอนนี้ผีเข้าหรือสมองเพี้ยนถึงได้ทำตัวแบบนี้” เจ้าของบ้านกร่นด่ามาเป็นชุด
ซานิสและทีมบอดี้การ์ดหยุดชะงักถอยหลังออกไปทันที แต่ทั้งหมดก็ได้รับคำสั่งใหม่ที่มาจากเจ้านายตัวเองตรงๆ
“ถ้าใครไม่ทำตามฉัน ฉันไล่ออกทั้งหมดไม่เว้นคนเก่าหรือคนใหม่” เสียงคำสั่งที่เหมือนเสียงปืน ทำให้ทุกคนขยับรีบทำตามคำสั่งโดยไม่สนใจว่า นายหญิงของพวกเขาจะร้องตะโกนห้ามยังไงบ้าง
“นี่คุณ...” มนัสนันรีบดึงนิ้วเรียวสวยกลับทันทีเมื่อคนที่หน้ามึน เอาแต่แต่ใจทำท่าจะงับปลายนิ้วของเธอ
“จำเอาไว้ว่า สามีคุณดื้อเอาแต่ใจที่สุดนะครับ คุณนัน” แดเนียล พูดจบก็หัวเราะ
“หน้าด้าน!” หญิงสาวหมดคำที่จะใช้ด่า ตั้งแต่เจอเขาชีวิตเธอเหนื่อยมากๆ
“ไม่เถียง ยอมรับว่าหน้าด้าน” แดเนียล พูดยอมรับโดยไม่มีท่าทีโมโห สร้างความแปลกใจให้กับบรรดาลูกน้อง มองเจ้านายตัวเองที่นิสัยผิดเพี้ยนไปจากเดิม ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ หากไม่ใช่นายหญิงคงจะโดนไล่ ไม่อย่างนั้นก็คงจะโดนลากไปทิ้งนอกบ้านพักเรียบร้อยไปแล้ว
ช่วงจังหวะที่ผู้ใหญ่กำลังย้ายของกันอยู่นั้น ก็ปรากฏร่างเด็กชายตัวเล็กยืนอยู่ตรงบันไดมองการเคลื่อนย้ายของผู้ใหญ่ น้องนายทำหน้างง จนต้องเอ่ยถามแม่ที่กำลังยืนมองการขนย้ายของลุงทั้งหลาย
“แม่ครับ ลุงเขาทำอะไรกัน”
“อ้าว! ลูกชายพ่อตื่นแล้วเหรอครับ” แดเนียล พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนมากที่สุดในชีวิต
“แม่ครับ! ลุงเขาแทนตัวเองว่า พ่ออีกแล้ว” น้องนายมองเลยไปยังแม่ของตัวเองที่กำลังเดินเข้ามาหาแต่ช้ากว่าคนที่ก้าวขายาว
“น้องนายครับ นี่พ่อไม่ใช่ลุง พ่อเป็นพ่อจริงๆ ของน้องนาย” แดเนียลนั่งตรงยันได้พูดอธิบายให้ลูกชายของตัวเองฟัง
“พ่อ! แด๊ดดี้! นะเหรอครับ” น้ำเสียงของน้องนายดูจะตื่นเต้น ใครฟังออกก็รู้ว่า เด็กน้อยรู้สึกดีใจ แววตามองใบหน้าของคนที่พึ่งจะอธิบายสถานะนิ่ง แต่ก็ยังมีแอบขอคำยืนยันจากคนเป็นแม่ ตอนนี้คงจะต้องปล่อยให้เรื่องดำเนินไปแบบนี้ก่อน เธอไม่อยากจะทำร้ายความรู้สึกของลูกชาย
“จ้ะ คุณลุงเขาเป็นพ่อของลูกจริงๆ”
“พ่อ!”
ทันทีเมื่อได้ยินคำว่า พ่อหลุดออกมาจากปากเล็กของลูกชาย แดเนียลก็อ้าแขนออกเพื่อรับการวิ่งเข้าสู่ในอ้อมแขนแกร่ง จากที่เคยเป็นคนจิตใจแข็งกระด้าง คำว่า “พ่อ” ที่หลุดออกมาจากปากของลูกชายทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวได้อย่างมากมาย
เมื่อการเคลื่อนย้ายข้าวของเสร็จสิ้น มนัสนันต้องนั่งกุมขมับปวดหัว ยามที่เห็นใบหน้าของชายหนุ่มทำท่าทางยักคิ้วกวนๆ ส่งมาให้ เธอมองแล้วก็โมโห เสียงคำว่า พ่อ! พ่อ! น้องนายเรียกแทนคำว่า แม่มันดังเกือบจะตลอดทั้งวัน
แดเนียลก้มลงไปกระซิบกับลูกชายและหัวเราะต้องการที่จะรู้กันสองคนทำให้มนัสนันมองแล้วขัดความรู้สึกของ
“คุณแม่ครับ คุณแม่ไม่โกรธน้องนายนะครับ น้องนายขออนุญาตอยู่กับคุณพ่อก่อนนะครับ ยังไงน้องนายก็รักคุณแม่ที่สุด”
คำพูดของน้องนายทำให้คนเป็นแม่ถึงกับนิ่งค้าง ไม่รู้น้องนาย ใช้คำพูดพวกนี้มาได้ยังไง แม้รู้ว่า ลูกชายของตัวเองเป็นคนที่เรียนรู้ไว มากก็ตาม
“คุณสอนให้น้องนายพูดแบบนี้ใช่ไหม” มนัสนันถามน้ำเสียงดุ
“เปล่า! ผมไม่ได้สอน ลูกของเราพูดเอง” ชายหนุ่มยกมือพูดเสียงสูงบอกไม่เกี่ยว พร้อมกับทำท่ายักไหล่รอยยิ้มกวนๆ
“คุณแม่ครับ ผมหิวข้าวแล้ว”
คำพูดที่ลูกชายพูดกับเธอทั้งวัน มีแต่คำว่า แม่ครับผมหิว แม่ครับมีอะไรทานไหม จากที่ต้องทำให้ลูกคนเดียว เธอต้องทำให้คนที่ไม่ได้ รับเชิญด้วย แรกๆ ก็ไม่คิดทำให้ แต่ก็เพราะลูกของเธอดันตัดพ้อเรื่องพ่อให้ได้ยิน คนเป็นแม่จำต้องทำเผื่อ ทำไปก็แอบด่าในใจ “เอาน่าหมาแมวเธอยังให้ทานได้สงเคราะห์คนบ้าอีกคนก็คงจะไม่เป็นไร”
“ผมว่า เราออกไปหาอะไรทานด้านนอกกันไหม” แดเนียลเสนอไอเดีย เขาแอบเห็นว่า หญิงสาวจัดแจงทำอาหารให้เขากับลูกชาย ตั้งแต่เช้าเห็นแล้วแอบสงสาร
“ชวนฉันกับลูกออกไปข้างนอก คิดดีแล้วหรือไง”มนัสถามเสียงดุ
“คิดดีแล้วสิ ทำไมต้องทำตัวหลบๆ ซ่อนๆ ไหนเมื่อมีลูกมีเมียแล้ว” แดเนียลเอ่ยอย่างอ่อนโยน
“ผมหิวจริงๆ นะครับ แม่” น้องนายพูดขัดก่อนที่พ่อแม่ จะทะเลาะกันอีกครั้ง มนัสนันหันไปมองหน้าลูกชายที่ส่งสายตาอ้อนวอน
“ไปก็ได้แต่เราต้องนั่งทานกันคนละโต๊ะ” มนัสนันตวัดสายตามองคนที่เสนอไอเดียทันที
“คนละโต๊ะก็ได้”
แดเนียลเอ่ยน้ำเสียงอ่อนโยนกับลูกชาย ซึ่งทำให้ใครบางคนหลับตาแน่น ถ้าไม่ติดว่า ลูกชายเธอตัวติดอยู่กับเขา งานนี้เธอจะสู้สักยกให้รู้ดำรู้แดงไปเลย
จากนั้นทุกอย่างก็ถูกเคลื่อนย้าย โดยที่ลูกชายร่ำร้องจะนั่งบนตักคนเป็นพ่อ ทั้งที่มนัสนันพยายามให้สองคนแยกห่างจากกันบ้าง สายใยความผูกพันมันเกิดขึ้นได้ง่ายๆ
- ผู้เขียน
