Chapter 4 : เฮียเหงื่อซก
773 คำ
***คำพูดนั้นทำให้ถังหูลู่ถึงกับหน้าแดงก่ำ “หยุดล้อหนูสักที!” เธอโวยวายก่อนจะอุ้มเป่าเปาออกจากห้องนั่งเล่น ทิ้งเสียงหัวเราะขบขันของพี่ชายทั้งสองไว้เบื้องหลัง
เมื่อกลับมาที่ห้องของตัวเอง ถังหูลู่นั่งลงบนเตียงพร้อมกับเป่าเปาในอ้อมกอด “เป่าเปา...พวกเฮียก็ชอบแกล้งแม่แบบนี้ตลอด แต่แม่ไม่ถือหรอก...ใช่ไหมลูก” เธอกระซิบเบา ๆ พร้อมกับลูบขนสีขาวนุ่มอย่างอ่อนโยน เสียงเหมียวเบา ๆ ที่ตอบกลับมาทำให้เธอยิ้มออกมาในที่สุด...
เวลา 20:00 น.
ทันทีที่ถังหูลู่ลงมายังชั้นล่าง
กลิ่นหอมของอาหารจีนลอยมาจากห้องครัวชวนให้น้ำลายสอ เธอพบหยวนชิงหลาน แม่เลี้ยงของเธอ กำลังสวมผ้ากันเปื้อนยืนจัดการกับหม้อซุปที่ส่งไอร้อนกรุ่นไปทั่วครัว
โต๊ะอาหารถูกจัดเรียงด้วยจานชามที่เตรียมไว้รออาหารจานหลัก ราวกับเป็นฉากในภาพยนตร์ที่แสนอบอุ่น
“น้องถัง...เห็นพวกอาเฮียบ้างไหมลูก?” หยวนชิงหลานเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เป็นกันเอง เธอยิ้มขณะหันมาเช็ดมือกับผ้าขาวสะอาด
“ไม่เห็นเลยค่ะ...” ถังหูลู่ตอบพลางเดินเข้าไปในครัว สายตาเธอสอดส่องไปยังเตาอาหารและโต๊ะที่พ่อของเธอกำลังหั่นผักอย่างคล่องแคล่ว รอยยิ้มและบทสนทนาเล็ก ๆ น้อย ๆ ระหว่างพ่อกับแม่เลี้ยงช่างดูเหมือนครอบครัวในฝัน
“ช่วยไปตามพวกอาเฮียมาหน่อยได้ไหมคะลูก? อาหารจะเสร็จแล้ว...เราจะได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน” หยวนชิงหลานเอ่ยขอร้อง พร้อมรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน
“ได้เลยค่ะ เดี๋ยวหนูไปดูให้” ถังหูลู่ตอบเสียงใส ก่อนจะหันหลังเดินออกไป แต่ในใจกลับรู้สึกถึงความไม่ปกติเล็ก ๆ เพราะพี่ชายทั้งสองของเธอมักไม่ได้อยู่ในที่ที่เธอคาดไว้...
ถังหูลู่เริ่มออกตามหา
“พวกอาเฮียไปอยู่ไหนกันนะ...” เธอพึมพำพลางเดินตระเวนไปทั่วบ้านที่แสนกว้างขวาง เสียงฝีเท้าของเธอสะท้อนก้องไปตามทางเดินที่เงียบสงัด เธอเปิดประตูห้องหนึ่งแล้วก็อีกห้อง แต่ยังไม่เจอใคร
จนกระทั่งมาถึงห้องออกกำลังกาย เสียงหนักเบาที่ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอจากภายในทำให้เธอชะงักและลังเลเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูออกช้า ๆ
ภาพที่เห็นทำให้เธอหยุดหายใจชั่วครู่...
หยวนยิงและหยวนหลงกำลังออกกำลังกายอยู่ในสภาพท่อนบนเปลือยเปล่า ร่างกายของทั้งคู่มีเหงื่อเกาะพราว กล้ามเนื้อของพวกเขาดูแข็งแรงและคมชัดราวกับรูปสลัก เส้นเอ็นที่ข้อมือและต้นแขนยิ่งขับให้พวกเขาดูทรงพลังยิ่งขึ้น
“พวกเฮีย...ปะ...ไปกินข้าวกันได้แล้ว...” เสียงของถังหูลู่ขาดห้วง ใบหน้าของเธอเริ่มร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่ได้ สายตาของเธอพยายามหลบเลี่ยงแต่ก็อดที่จะเผลอมองเรือนร่างที่ดูดึงดูดของพวกเขาไม่ได้
“อาหมวย มาออกกำลังกายกับพวกเฮียเถอะ ก่อนที่จะกลายเป็นหมูในเร็ว ๆ นี้” หยวนหลงแกล้งพูดอย่างขี้เล่น ก่อนจะหยุดการวิดพื้นและยิ้มยั่ว
“เฮีย...นี่หนูพูดดีด้วยแล้วนะ ยังจะมาแกล้งกันอีกเหรอ?” เธอกล่าวเสียงสั่นเล็กน้อย ใบหน้าแดงก่ำจนปิดไม่มิด เธอพยายามดันแว่นตาให้เข้าที่ หวังว่าจะช่วยกลบเกลื่อนความเขินอาย
“แล้วเฮียหยิงล่ะไปไหน...?” ถังหูลู่ถามหา พยายามปิดบังความรู้สึกของตัวเองเอาไว้อย่างสุดความสามารถ
ทันใดนั้นเอง เสียงกระซิบเบา ๆ ดังขึ้นที่ข้างหู “ก็อยู่นี่ไง...” หยวนยิงเข้ามาจากด้านหลังโดยที่เธอไม่ทันระวังตัว
“เหี้ย!” ถังหูลู่อุทานออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ ก่อนที่จะถอยหลังออกไปโดยไม่ได้มองทาง และเกือบสะดุดนัมเบลที่วางอยู่บนพื้น
แต่ก่อนที่เธอจะล้มลง...
มือใหญ่และแข็งแรงของหยวนยิงก็เข้ามาประคองเธอไว้ทัน ความใกล้ชิดทำให้ถังหูลู่ได้กลิ่นเหงื่อของเขา กลิ่นที่ไม่น่าจะหอมกลับมีเสน่ห์จนเธออดไม่ได้ที่จะสูดลึก ๆ
“เรียกเฮียสิ...อย่าเรียกเหี้ย มันไม่สุภาพนะ...” หยวนยิงพูดพร้อมรอยยิ้มขี้เล่น แต่ดวงตาของเขาดูมีบางสิ่งซ่อนอยู่
To be continued...
- ผู้เขียน
