3P อาหมวยโดนอาเฮียใหญ่ทั้งสองจับทำเมีย

***ในค่ำคืนที่กรุงเทพฯ เจิดจ้าด้วยแสงไฟ งานแต่งงานสุดหรูถูกจัดขึ้น ณ โรงแรมระดับห้าดาวกลางเมือง เสียงดนตรีอันอ่อนหวานจากวงดนตรีสดเติมเต็มบรรยากาศให้แสนอบอุ่น การตกแต่งที่ประณีตทุกจุดในงาน สะท้อนถึงความใส่ใจในทุกรายละเอียด เสียงหัวเราะและคำพูดแห่งความยินดีลอยคลอไปในอากาศ ขณะที่แขกเหรื่อมากมายเดินทางมาร่วมฉลองให้กับเจ้าสาวหยวนชิงหลาน และเจ้าบ่าวถังไห่เฉิง ภายในงาน ดอกกุหลาบขาวและสีชมพูอ่อนถูกจัดเรียงอย่างงดงามในแจกันคริสตัล บนโต๊ะอาหารที่ประดับด้วยผ้าปูโต๊ะสีทองแวววาว สะท้อนแสงโคมไฟระยิบระยับจากด้านบน มอบความรู้สึกเหมือนอยู่ในเทพนิยาย บนเวที เจ้าสาวในชุดแต่งงานสีขาวงามสง่าดุจนางฟ้า ผมเกล้าเรียบหรูประดับด้วยมงกุฎคริสตัล เจ้าบ่าวในชุดทักซิโด้สีดำคลาสสิก ดูสมบูรณ์แบบราวกับเจ้าชายในฝัน ทั้งคู่ยืนอยู่ใต้ฉากหลังที่ประดับไฟและชื่อของพวกเขาด้วยฟอนต์อักษรวิจิตร สะท้อนถึงความรักที่เบ่งบาน ขณะที่ผู้คนส่วนใหญ่กำลังตื่นเต้นกับการเล่าเรื่องฮันนีมูนของเจ้าบ่าวและเจ้าสาว ซึ่งแสดงภาพถ่ายสวยงามบนจอโปรเจคเตอร์ในมุมเวที มีเพียงโต๊ะหนึ่งที่ความสนใจไม่ได้พุ่งไปที่เวที แต่กลับไปอยู่ที่จานขาหมูตุ๋น เนื้อนุ่มละลายในปาก ที่มีกลิ่นหอมฟุ้งจนใคร ‘บางคน’ อดใจไม่ไหว ในมุมหลบสายตานั้น สาวร่างเล็กคนหนึ่งกำลังตักขาหมูเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย เธอสวยสะดุดตาในชุดเดรสสีขาวกระโปรงสั้นที่เผยให้เห็นเรียวขาขาวเนียน เสื้อท่อนบนที่พอดีตัวเน้นสัดส่วนโค้งเว้าสมส่วนของวัยสาว ผมยาวดำสนิทที่ถูกรวบเป็นหางม้าหลวม ๆ ทิ้งปลายพลิ้วไหวขับให้ใบหน้ากลมป้อมดูน่ารักยิ่งขึ้น ถังหูลู่ คือชื่อของเธอ เธอเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของเจ้าบ่าว ใส่เหล็กดัดฟันและสวมแว่นตากลมเป็นเอกลักษณ์ ส่งเสริมความไร้เดียงสาในท่าที เธอหลีกเลี่ยงความวุ่นวายด้วยการซ่อนตัวอยู่หลังแจกันดอกไม้บนโต๊ะ เหมือนเธอกับจานขาหมูนั้นเป็นโลกส่วนตัวที่ไม่มีใครเข้าถึง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขขณะเคี้ยวทำให้เธอดูเหมือนเด็กตัวน้อยที่เพิ่งได้ของขวัญที่ปรารถนา แต่แล้ว ความสงบสุขของเธอก็ถูกรบกวนด้วยเสียงโห่ร้องจากเวที “สาม... สอง... หนึ่ง!” เสียงนับถอยหลังดังก้อง พร้อมช่อดอกไม้ที่ลอยละลิ่วขึ้นสู่กลางอากาศ ทุกสายตาในงานจับจ้องการเคลื่อนไหวของมันอย่างตั้งใจ ความหวังอันอบอวลในใจของสาว ๆ ที่ยืนล้อมเวทีนั้นชัดเจน แต่แล้ว... เมื่อช่อดอกไม้ลอยสูงสุดก่อนจะค่อย ๆ ลดระดับลง เส้นทางของมันกลับบิดเบี้ยวอย่างไม่คาดคิด ราวกับถูกลมที่ไม่มีตัวตนดึงพามายังอีกฝั่ง มันไม่ตกลงในมือของหญิงสาวใดเลย หากแต่ลอยข้ามโต๊ะเก้าอี้ไปยังมุมหนึ่งของห้อง ตรงไปยังโต๊ะของถังหูลู่อย่างแม่นยำและร่วงลงบนจานขาหมูตุ๋นชุ่มน้ำซุปที่กำลังถูกลิ้มรสอย่างเอร็ดอร่อย เสียง “แผละ!” ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันที่ตามมาราวกับทุกคนหยุดหายใจไปพร้อมกัน สาวน้อยสะดุ้งเฮือก เงยหน้าขึ้นมาพร้อมดวงตาเบิกกว้าง ความตกตะลึงฉายชัดในสีหน้า ใบหน้าเนียนใสแต้มด้วยรอยเปื้อนน้ำซุปเล็กน้อย ทำให้เธอดูน่ารักปนขบขันในคราวเดียวกัน มือเล็กรีบคว้าช่อดอกไม้ขึ้นมาจากจาน รอยเปื้อนของน้ำซุปยังคงหลงเหลืออยู่บนกลีบดอกไม้บางส่วน เธอพึมพำกับตัวเองทั้งที่ยังเคี้ยวอาหารในปาก “อื้ม...มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?” เสียงปรบมือและเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นพร้อมกันทั่วทั้งห้องดึงเธอออกจากภวังค์ ดวงตาของแขกเหรื่อทุกคนหันมาจ้องมองเธอเป็นจุดเดียว รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของหลายคน บ้างตบมืออย่างเห็นด้วย บ้างหัวเราะจนตัวงอ เสียงแซวจากโต๊ะข้างเคียงดังระงม “ยินดีด้วยนะน้องถัง! ดอกไม้ยังเลือกคนไม่พลาดเลย!” To be continued...