ยัยแว่น... ที่รัก (เดมิส&นิชา)​

จัดการพวกทุจริต

ผมใช้เวลาเดินทางมาที่ประเทศไทยประมาณ 11 ชั่วโมง 30 นาทีโดยประมาณ​ ผมเดินทางมาจากปารีส พอผมเดินทางมาถึงผมก็ขึ้นรถไปที่บ่อนคาสิโนทันที พวกลูกน้องมันเอารถมาจอดรอรับผมอยู่ก่อนแล้วเลยไม่เสียเวลามาก ตอนนี้เป็นเวลา 17.30 น. ตามเวลาของประเทศไทย

การที่ผมมาดูงานให้พ่อในครั้งนี้ ผมไม่ได้มาแค่ดูความเรียบร้อย​ที่บ่อนคาสิโน​อย่างเดียว แต่ผมมาตรวจบัญชีและเข้ามาดูปัญหา​ที่มันเกิดขึ้นด้วย มันมีพนักงานบางคนมันทุจริต​และยักยอก​เงินของบ่อนไป ซึ่งตอนนี้ผมรู้ตัวคนทำแล้วด้วย ผมให้เจแปนเข้ามาตรวจสอบ​ก่อนที่จะเดินทางมาถึงที่นี่แล้ว ผมใช้เวลาเดินทางประมาณครึ่งชั่วโมง​ก็มาถึงบ่อนคาสิโน​ของผมแล้ว ผมจึงรีบลงจากรถเดินเข้าไปข้างในทันทีเพื่อจัดการกับคนที่มันกล้าทรยศ​ผม ซึ่งผมให้ลูกน้องจับคนทำผิดมาไว้หมดแล้ว

"สวัสดี​ครับ​นายน้อย"

"พวกมันอยู่ไหน"

"อยู่ห้องใต้ดินครับ ผมตรวจสอบ​บัญชี​แล้ว​ เงินสูญหาย​ไปประมาณ​ 50 ล้านบาทครับ พวกมันยักยอกเงินไปตั้งแต่​ 2 เดือนที่แล้วครับโดยมีผู้จัดการเป็นแกนนำครับ มีผู้ร่วมกระบวนการ​ 5 คนครับร่วมผู้จัดการด้วย"

"เดินนำกูไปหาพวกมันหน่อยสิ กูจะไปดูหนังหน้าพวกมันซะหน่อย กูจะทำให้มันจำหน้ากูไปจนวันตายเลย"

"ครับ" ผมจึงเดินนำนายน้อยลงไปในคุกใต้ดินทันที ก่อนที่ผมจะเดินนำเข้าไปในห้องๆหนึ่งที่ผมสั่งลูกน้องขังมันเอาไว้ ก่อนหน้านี้​ก็มีซ้อมและสั่งสอนมันไปบ้าง

"พวกมันอยู่นี่ครับนาย"

"พวกมึงเองหรอที่กล้ายักยอก​เงินในบ่อนของกู" ผมเดินเข้าไปหาพวกมันใกล้ๆซึ่งสภาพตอนนี้พวกมันเละพอสมควร​ พวกมันไม่มีใครกล้ามองหน้าผมเลย แต่ก็มีอยู่คนหนึ่งที่พยายามคลานมากอดขาของผมไว้ ผมรู้ว่ามันเป็นใคร มันเป็นพนักงานคนหนึ่งที่มีเมียกับลูกน้อยอยู่ ซึ่งเมียมันป่วยอยู่บ่อยๆด้วยอาการโรคหอบพร้อมลูกน้อยที่อายุเพียง 3 ขวบเท่านั้น มันคงโดนชักชวน​มาหาเงินกับวิธีการผิดๆพวกนี้

"นายครับ ผมขอโทษ​ครับนาย ให้โอกาสผมสักครั้งได้ไหม ผมผิดไปแล้วจริงๆ ผมยังไม่อยากตาย ผมขอโอกาส​สักครั้ง​นะครับ"

"กูก็อยากให้โอกาสมึงนะ แต่กูไม่ไว้ใจมึงเลยว่ะ"

"แต่นายครับ ผมขอโอกาส​อยู่​กับลูกเมียผมเถอะนะครับ ผมรับปากว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก ผมจะเอาเงินที่ผมได้ไปเอามาคืนทุกบาททุกสตางค์​เลยครับ ผมขอนะครับ"

"ก็ได้ กูจะให้โอกาส​มึงไปเอาเงินมาคืนกู แต่ถ้ามึงตุกติก​บ้านมึงตายทั้งโครตเง่าแน่"

"ขอบคุณ​ครับนาย ผมจะรีบไปเอาเงินมาคืนเดี๋ยวนี้เลยครับ ขอบคุณ​ครับ​" ผมจึงพยายามลุกเดินออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ผมจะเอาเงินมาคืน แล้วจะไม่กลับมาที่นี่อีก แค่นี้ผมก็ขอบคุณ​นายมากแล้ว ผมคงไม่หน้าด้านหน้าทนมาขอเค้าทำงานอีกหรอก

"นายน้อยจะปล่อยมันไปจริงๆหรอครับ"

"อืม กูจะปล่อยมันไป กูสงสาร​เด็กถ้าเด็กต้องไม่มีพ่อ ให้คนของเราตามมันไปแล้วเอาเงินกลับมาให้กู แต่ถ้ามันไม่สำนึกแล้วคิดที่จะตุกติก​ก็ยิงมันทิ้งได้เลย"

"ครับนาย" ผมจึงส่งสัญญาณ​มือให้ลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างนอกตามมันไปตามที่นายสั่ง

"แล้วที่เหลือพวกนี้ล่ะครับนายน้อย จะเอายังไงกับพวกมันดี พวกมันไม่มีครอบครัว​ที่ไหนหรอกครับ ได้แต่ทำงานหาเงินเสวยสุข​ไปวันๆไม่มีลูก ไม่มีเมีย"

"ฆ่ามันทิ้งให้หมด"

"ครับนายน้อย" ผมจึงลั้นไกลใส่หัวพวกมันทันที

ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! ฟุบ!!!!

"จัดการพวกมันให้เรียบร้อย​ เดี๋ยวกูขึ้นไปดูบัญชีข้างบนก่อน พวกมึงสองคนก็เตรียมตัว​ด้วย พวกมึงต้องไปผับกับกู" ผมสั่งพวกมันเสร็จ ก็เดินไปข้างบนเพื่อตรวจงาน ถึงจะให้ลูกน้องเข้ามาตรวจงานแล้ว ผมก็ต้องเข้ามาตรวจดูอีกทีเพื่อไม่ให้มีข้อผิดพลาด​

"ครับนาย!!"