บทที่ 1 - 2/2
982 คำ
ปรากฎว่า ผู้กำกับชอบมาก บอกว่า “เด็กคนนี้มีของ!” แล้วตั้งแต่นั้นมาฉันก็ได้บทเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จากตัวประกอบพูดได้สองคำ จนตอนนี้... กลายเป็นนางรองแล้วจ้า!
เวลาเดินเล่นข้างนอกเริ่มมีคนทัก
“นั่นอันอันใช่มั้ยคะ?”
“กรี๊ดดด ตัวจริงน่ารักกว่าในทีวีซะอีก!”
เอ้า ก็แน่นอนอยู่แล้วสิ!
ฉัน... เริ่มดังแล้วล่ะนะ!
และแล้ว...เจ๊หวาน พี่สาวเพื่อนสายคอนเน็กชั่นแน่น (แต่ซี้ใหญ่สุดคือร้านชานมไข่มุกหน้าปากซอย) ก็เสนอตัวมาเป็น “ผู้จัดการส่วนตัว” ให้ฉันเองจ้า!
เจ๊บอกว่า “ถือว่าเจ๊ลงทุนกับอนาคตดารา” แล้วก็หัวเราะแบบเสียงสูงปรี๊ดเหมือนนางมารร้ายลี้มกโช้วในหนังกำลังภายในเรื่องมังกรหยก
หน้าที่ของเจ๊หวานคือคอยรับงานแสดง งานอีเวนต์ หรืออะไรก็ตามที่มีสปอตไลต์ให้ฉันได้เฉิดฉาย
แต่มีเงื่อนไขสุดเหล็กที่ป๊ากับแม่ตั้งไว้ชัดมากว่า
“จะรับงานยังไงก็ได้ แต่ห้ามชนเวลาเรียนเด็ดขาด!”
เพราะท่านเชื่อว่า งานวงการมันก็เหมือนพลุ วิบวับแป๊บเดียวก็จางหาย
แต่ “การศึกษา” น่ะสิ จะอยู่กับเราไปยันตอนแก่ (หรือจนถึงวันที่มีลูกมาขอให้ช่วยสอนการบ้าน)
เอาล่ะ! กลับมาที่งานของฉันในวันนี้ก่อนดีกว่า~
หลังจากที่เจ๊หวานผู้จัดการมือทอง (ทองเหลืองก็ยังดี) วิ่งเต้นหางานให้พักใหญ่
ในที่สุดฉันก็ได้งานใหม่สดซิง! นั่นก็คือ... พิธีกรรายการเพลงวัยรุ่น ชื่อสุดจี๊ดว่า
“เพลงเพลินบันเทิงใจ”
โอ้โห แค่ชื่อรายการก็บันเทิงขั้นสุดแล้วค่ะท่านผู้ชม!
ฟังชื่อแล้วก็อยากจะหยิบไมค์ขึ้นมาร้อง “โย่ว!” สักที
ว่ากันว่าเจ้าของรายการเป็นผู้ตั้งชื่อนี้เองกับมือ ใช้เวลาคิด 1 วัน 1 คืนกันเลยทีเดียว
รายการนี้จะออกอากาศทุกวันศุกร์ช่วงค่ำ ๆ ช่วงเวลาแห่งความสุขของเหล่าวัยรุ่นที่จะเม้าท์กับเพื่อนในกลุ่มไลน์ มืออีกข้างก็เลื่อนมือถือดูคลิปไปเรื่อย ๆ
ส่วนฉันก็จะโผล่หน้าสวย ๆ ในจอพร้อมรอยยิ้มสว่างสดใสเหมือนดวงดาวระยิบระยับยามค่ำคืน
อีกสักครู่ ฉันก็คงจะได้เจอกับ พิธีกรหนุ่ม ที่จะมาทำรายการด้วยกันแล้วล่ะ~
แอบหวังลึก ๆ ว่าเขาจะ หล่อ สูง ยิ้มเก่ง และอารมณ์ดี เหมือนฉันที่ทั้งสวย น่ารัก และอ่อนหวาน (พูดเองก็เขินเองนะเนี่ย)
เอาเป็นว่า...ขอแนะนำตัวแต่เพียงเท่านี้ก่อนนะคะ
ฝากติดตาม “อันอันผู้เปล่งประกายประหนึ่งหลอดไฟ LED” ด้วยนะคะ!
....
ในห้องแต่งตัวของสตูดิโอถ่ายทำแห่งหนึ่งย่านชานเมือง
อันอัน ว่าที่พิธีกรหน้าใหม่ไฟแรงเวอร์ กำลังยืนหมุนตัวหน้ากระจก เช็คชุดเดรสยาวสีขาวฟูฟ่องที่เลือกมาอย่างพิถีพิถัน เพราะนี่คือวันแรกของการออกอากาศรายการ เพลงเพลินบันเทิงใจ!
และแน่นอน… ความประทับใจแรกต้องเริ่ดที่สุดเท่านั้น!
หญิงสาวนั่งลงพร้อมบทพูดในมือ พลิกอ่านไปเรื่อย ๆ
จากหนึ่งรอบ…เป็นสามรอบ…แล้วก็สิบรอบ
อ่านจนแทบจะจำบทของพิธีกรชายอีกคนได้แล้วด้วย!
ถ้าเขาเกิดลืมบทกลางรายการเมื่อไหร่
ไม่ต้องห่วงเลย อันอันพร้อมสวมบทแทนทันที!
“อันอัน! มานี่เร็ว!”
เสียงเจ๊หวานดังลั่นพร้อมกับประตูห้องแต่งตัวที่เปิดออกกะทันหัน ราวกับพายุพัดถล่ม
“นี่จ้ะ ภูผา หรือชื่อในวงการว่า ซันซัน พิธีกรชายที่จะดำเนินรายการร่วมกับอันอันของเรา!”
เจ๊หวานพูดพลางผายมืออย่างภูมิใจราวกับเพิ่งจับคู่ดาวเด่นแห่งจักรวาลมาเจอกัน
ชายหนุ่มร่างสูงยืนเคียงอยู่ข้าง ๆ หน้าตาหล่อแบบนิ่งสงบ แต่สายตานั้นเย็นเฉียบจนแทบจะทำให้แอร์ในห้องดับไปเลย
อันอันมองเขาไม่วางตา… (คือถ้าหล่อระดับนี้ ไม่มองก็คงเป็นบาปต่อจิตใจ)
“สวัสดีค่ะ~”
เธอยกมือไหว้พร้อมรอยยิ้มที่หวานพิเศษระดับลิขสิทธิ์แบบเอ็กคลูซีฟของอันอันเท่านั้น!
“อืม...”
เสียงทุ้มต่ำตอบกลับมาสั้น ๆ เหมือนลมพัดผ่าน...แค่นั้นจริง ๆ ไม่มีอะไรต่อ
อันอันยืนนิ่ง รอยยิ้มค้างในท่าที่พร้อมจะกลายเป็นรูปปั้นแม่หญิงพิธีกรในตำนาน
(นี่เขาเป็นสายมินิมอลทั้งคำพูดและอารมณ์หรือเปล่านะ...)
“เอ่อ...ผมชื่อ โชค ครับ เป็นผู้จัดการของคุณซันครับ”
หนุ่มร่างท้วมที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รีบพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพและท่าทีเกรงใจสุดขีด
“คือว่า...ผมอยากจะขอปรึกษาเจ๊หวานกับคุณอันอันสักหน่อยครับ”
โชคพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเหมือนกำลังจะสารภาพผิดต่อบาทหลวงในโบสถ์สักแห่ง
“ได้เลยค่ะ!”
เสียงเจ๊หวานกับอันอันดังขึ้นเกือบพร้อมกัน...เฟรนลี่กันขนาดนี้ สมแล้วที่เป็นทีมเดียวกัน
โชคสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะพูดอย่างลังเล
“คือว่า...ซันยังไม่ได้ท่องบทที่ต้องพูดในรายการมาน่ะครับ”
เงียบ...
เงียบดับสนิทขนาดเสียงจักจั่นยังไม่กล้าแทรก
“ไม่ทราบว่า...จะขอรบกวนคุณอันอันช่วยพูดเยอะสักหน่อยได้ไหมครับ? เป็นความผิดของผมเองที่ลืมเตือนซันครับ...”
อันอันกับเจ๊หวานหันมามองหน้ากันอย่างพร้อมเพรียง
ในใจอันอันมีเสียงกรีดร้องเบา ๆ ดังขึ้น
ใช่ ฉันอ่านบทของเขาจนจำขึ้นใจได้แล้ว...แต่ไม่คิดว่าจะต้องพูดแทนจริง ๆ จัง ๆ ขนาดนี้นะ! T_T
- ผู้เขียน
