ท่านอ๋องท่านไม่รักข้าหรือจะสน

ตอนที่ 1 สมรสไร้รัก

"รั่วรั่ว มาช่วยข้าเปลี่ยนชุดเถอะ ท่านอ๋องคงไม่มาแล้วล่ะ"

ท่านหญิงซุนฮวา ในชุดแต่งงานสีแดงสดสีมงคลของงานสมรสนั่งอยู่บนเตียงใหญ่ มือน้อยดึงผ้าคลุมหน้าออกเพราะเจ้าบ่าวคงไม่คิดมาเปิด เอ่ยบอกสาวใช้ส่วนตัว เพราะนางรอมาครึ่งคืนแล้วแต่ยังไร้เงาสวามีหมาด ๆ จะว่าไปหลังเสร็จพิธีหยางหมิงชินอ๋อง ก็หายหน้าไปเลยไม่เห็นแม้เงา ถึงจะมีพิธีใหญ่โตขบวนเจ้าสาวยาวเหยียดแต่ทำอย่างไรได้คนไม่รักคือไม่รัก

รั่วรั่ว ทำหน้าเศร้าเพราะนางสงสารนายหญิงของตนเองมาก นางได้ยินพวกนางกำนัลในตำหนักซุบซิบกันว่าชินอ๋องเสร็จไปตำหนักฝูหรง เพื่อไปปลอบโยนสตรีในดวงใจ

"เพคะพระชายา"

"ไม่ต้องทำน้ำเสียงสงสารข้าหรอก ข้ารู้อยู่แล้วว่าผลมันจะออกมาเป็นเช่นนี้" หญิงสาวบอกคนสนิทเพราะจับกระแสเสียงได้ว่ารั่วรั่วเป็นห่วงตนเอง

สามเดือนก่อนท่านหญิงซุนฮวาถูกเรียกตัวเข้าวังหลวงอย่างกระทันหันเพราะตลอดระยะเวลาหลายปีนับแต่เจ็ดหนาวที่นางเป็นท่านหญิงธิดาบุญธรรมของพระนางอวี้เสียนไทเฮา พระมารดาของหยางหมิงชินอ๋องอนุชาร่วมอุทรของหยางกวงเว่ยฮ่องเต้ ก็มีข่าวว่านางไปบำเพ็ญเพียรที่อารามกงจี้ที่ตั้งอยู่ห่างจากเมืองหลวงราวห้าร้อยลี้เพื่อเป็นกุศลให้บิดามารดาผู้ล่วงลับ

สาเหตุที่นางถูกเรียกกลับมาเพราะชินอ๋องพาหญิงชาวบ้านที่เคยช่วยเหลือพระองค์ที่บาดเจ็บสาหัสครั้งที่ออกไปปราบกบฏชายแดนหนานตูเมื่อหนึ่งปีก่อน จนก่อเกิดเป็นความรักผูกพันธ์ เมื่อถึงเวลากลับมาเมืองหลวงพระองค์จึงพานางมาด้วยเพื่อขอสมรส แต่พระเชษฐาและพระมารดาคัดค้าน ในคราแรกชินอ๋องทรงไม่ยินยอมที่จะสมรสกับท่านหญิงซุนฮวา ทั้งยืนยันจะแต่งตั้งสตรีคนรักเป็นหวางเฟยให้ได้แต่ คราหลังกับทรงยินยอมเพราะไม่อาจขัดพระทัยพระมารดา

"แต่พระชายาเพคะ วันนี้วันอภิเษกของพระองค์ ท่านอ๋องไม่น่าจะใจร้ายทำลายน้ำใจของท่านเสด็จไปที่ตำหนักฝูหรงเลยนะเพคะอย่างน้อย ๆ น่าจะรั้งอยู่ตำหนักธารธารากับพระองค์สักหน่อย แม่นางลี่เหยานี่ก็กะไรช่างไร้ยางอายนัก" รั่วรั่วยังคงบ่นอย่างไม่พอใจที่ชินอ๋องไม่ให้เกียรตินายของตนทั้งที่ท่านหญิงซุนฮวาก็หาได้เต็มใจกับสมรสครั้งนี้ ซุนฮวาเอามือจุ๊ปากให้รั่วรั่วเงียบเสียงเพราะได้ยินเสียงฝีเท้าของใครเดินมาแต่ว่าเหมือนจะไม่ทันเสียงเปิดประตูถูกเปิดอกเสียก่อน

"ไร้ยางอายหรือ...หึสาวใช้ของพระชายาช่างไร้กฎระเบียบยิ่งนัก กล้ากล่าวร้ายเปิ่นหวางถึงเพียงนี้เชียวซ้ำยังให้ร้ายสตรีของเปิ่นหวางอีก นายเป็นเช่นไรบ่าวก็เป็นเช่นนั้นเสียจริง" น้ำเสียงดุดันเอ่ยตำหนิขึ้นอย่างไม่พอใจ

รั่วรั่วรีบคุกเข่าก้มหน้าลงอย่างตกใจไม่คาดคิดว่าจะเป็นชินอ๋อง

"ขอประทานอภัยเพคะหม่อมฉันจะอบรมสั่งสอนคนของตนเองให้ดี...รั่วรั่วเจ้าออกไปก่อน"

ซุนฮวาเอ่ยขอโทษสวามีและรีบบอกให้รั่วรั่วออกไปก่อนเพราะกลัวว่าชินอ๋องจะเอาโทษกับนาง

ชินอ๋องมองพระชายาของตนเองด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก ตอนแรกพระองค์ไม่ได้คิดที่จะไปตำหนักฝูหรงแต่จะทรงมาตำหนักธารธาราเพื่อทำข้อตกลงกับพระชายาหมาด ๆ แต่นางกำนัลที่ให้ดูแลรับใช้ลี่เหยาหญิงคนรักมารายงานว่านางร้องไห้จนเป็นลมสลบไป เขาจึงต้องรีบไปดูนางเพราะปกติถึงนางจะเป็นหญิงชาวบ้านธรรมดาแต่ก็บอบบางอ้อนแอ้นน่าถนุถนอมยิ่งนัก อีกทั้งยังรู้สึกผิดที่รับปากว่าจะรับนางเป็นชายาแต่ก็ไม่อาจทำตามที่บอกไว้ได้ เพราะพระเชษฐาทรงข่มขู่เขาหากไม่สมรสกับท่านหญิงซุนฮวาผู้มีฐานะน้องสาวบุญธรรมที่พระเชษฐาและพระมารดาโปรดปราน พระองค์จะออกราชโองการให้ลี่เหยาสมรสกับผู้อื่น หรือไม่ก็กำจัดนางทิ้งเสีย ทำให้เขาต้องจำยอมสมรสกับสตรีนางนี้

"ช่างเถอะเปิ่นหวางมานี่เพราะต้องการทำข้อตกลงกับเจ้า หวังว่าพระชายาคงให้ความร่วมมือ"

หญิงสาวไม่แปลกใจสักนิดเพียงแต่ไม่แน่ชัดในข้อตกลงนั้นจะเป็นแบบไหน

"เชิญตรัสได้เลยเพคะ"

หยางหมิงเลิกคิ้วมองสตรีใบหน้าสวยที่หาตัวจับอยาก หากจะเปรียบคงจะดั่งบุปผาละอายกลีบแต่น่าเสียดายที่นางอาจกระหายอำนาจมากจนยอมสมรสกับเขาเพื่อความมั่นคงของตน เรื่องนี้เขาคาดการณ์ไว้หากไม่เช่นนั้นท่านหญิงไร้ญาติอย่างนางคงไม่ยอมตกแต่งกับเขาเป็นแน่

"ข้อตกลงที่ว่าคือ เปิ่นหวางจะไม่ยุ่งกับเจ้าส่วนเจ้าก็ห้ามมายุ่งวุ่นวายกับเปิ่นหวาง เมื่อถึงเวลาเปิ่นหวางอยากหย่าเจ้าก็ต้องหย่า" ชินอ๋องกล่าวออกไปและรอดูปฏิกิริยาของพระชายาแต่กลับผิดคลาดกับที่คิดไว้

"เท่านี้หรือเพคะ ถ้าเท่านี้หม่อมฉันรับทราบเพคะ" นางหรือจะสนต่างคนต่างอยู่ดีที่สุด..ชิ

"หวังว่าเปิ่นหวางไม่ร่วมหอกับเจ้าคงไม่รู้ถึงหูเสด็จแม่หรอกนะ"

"เพคะ "

หญิงสาวยิ้มรับอย่างอ่อนหวานทำให้ชินอ๋องขัดใจยิ่งนัก ทั้งที่เป็นนางรับปากแต่งงานก่อนมิใช่หรือแล้วทำไมนางพอใจ หรือไม่แน่อาจเป็นมารยาหญิงก็ได้ คิดได้ดังนั้น ชินอ๋องหยางหมิงจึงเดินออกจากห้องหอไป

หญิงสาวจึงได้ถอนหายใจยืดยาวด้วยความโล่งอก