ตอนที่ 2 เข้าเฝ้าไทเฮา
1132 คำ
เมื่อคืนคล้อยหลังชินอ๋องลี่เหยาก็ลุกขึ้นมาปรึกษากับสาวใช้ที่ติดตามมาจากชายแดนว่าจะขัดขวางไม่ยอมให้ชินอ๋องเข้าวังไปพร้อมพระชายา
"น่าเจ็บใจนักตำแหน่งชินหวางเฟยควรจะเป็นของข้า แต่ท่านหญิงอะไรนั่นมาคาบไปเสียดื้อ ๆ "
"คุณหนูก็หาทางชิงมาซิเจ้าคะถึงอย่างไรท่านอ๋องก็ทรงโปรดท่าน ท่านก็รีบทำข้าวสารให้เป็นข้าวสุกพอท่านมีทายาทท่านหญิงนั่นก็ตกหม้อแล้วเจ้าค่ะ" จิวชิว สาวใช้ที่ชินอ๋องหาให้ลี่เหยาเมื่อครั้งอยู่ชายแดนเอ่ยประจบประแจงอย่างรู้งาน ได้ยินแบบนั้นลี่เหยาจึงยิ้มร้ายวางแผนในใจ
*******
วันนี้เป็นวันที่ต้องเข้าเฝ้าฮ่องเต้กับไทเฮา แต่จนแล้วจนรอดชินอ๋องที่บอกจะให้นางกำนัลมาตามนาง ก็ยังไม่มีใครโผล่หัวมาซักที ทำให้หญิงสาวชักเริ่มจะหงุดหงิด จึงเดินไปตำหนักเฉินคุนตำหนักใหญ่ที่ประทับของหยางหมิงชินอ๋อง
"ไปรั่วรั่ว ไปดูท่านอ๋องกัน ข้ารอมาหนึ่งก้านธูปแล้วหากนานกว่านี้เห็นทีว่าฝ่าบาทกับเสด็จแม่คงต้องรอนานเป็นแน่"
พอนางกับรั่วรั่วเดินมาถึงหน้าตำหนักก็ได้ยินเสียงร้องไห้และเสียงปลอบโยน นายบ่าวจึงหันหน้ามองกันทันที
"มันอะไรกันเพคะพระชายา"
"ข้าจะไปรู้เหรอ ไปเถอะเข้าไปดูกัน"
เมื่อเข้ามาในตำหนัก ก็เห็นสตรีนางหนึ่งอยู่ในอ้อมกอดของชินอ๋อง น้ำตาเปรอะเปื้อนใบหน้าไปจนทั่ว
"พระองค์ไม่ไปไม่ได้หรือเพคะ ลี่เหยาไม่วางใจ" ยังไม่ทันที่หญิงสาวนามลี่เหยาจะพูดจบ ก็มีเสียงแทรกขึ้นอย่างไม่พอใจ
"ไม่วางใจผู้ใดหรือแม่นางลี่เหยา" ท่านหญิงซุนฮวากล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
"เป็นเปิ่นหวางเฟย ไทเฮา ฮ่องเต้ หรือว่าท่านอ๋อง เจ้ารู้หรือไม่คำที่เจ้ากล่าวอาจทำหัวเจ้าหลุดจากบ่าได้" หญิงสาวกล่าวด้วยความไม่พอใจที่สตรีคนรักของชินอ๋องหยางหมิงไร้กาลเทศะซ้ำร้ายท่านอ๋องผู้นี้กลับยังประคบประหงมนางราวไข่ในหิน
"หม่อมฉันไม่กล้าเพคะพระชายา" ลี่เหยาถลาลงคุกเข่าด้วยท่าทีน่าสงสาร แต่ใช้กลับท่านหญิงซุนฮวาไม่ได้แม้แต่น้อยไม่ใช่นางไม่รู้จักเห็นใจผู้อื่นแต่สิ่งไหนมารยาสิ่งไหนจริงใจมีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่ดูไม่ออก
"มันจะเกินไปหรือไม่ซุนฮวา ลี่เหยานางกำลังไม่สบายอยู่นะ" เมื่อเห็นสตรีคนรักมีท่าทีน่าสงสารชินอ๋องจึงไม่พอใจท่านหญิงซุนฮวายิ่งกว่าเดิม
หญิงสาวหันมามองพระสวามี ด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกเมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น
"หากพระองค์ไม่ว่างก็ไม่ควรให้หม่อมฉันรอนะเพคะ ถ้าเป็นเช่นนี้พระองค์อยู่กับสตรีของท่านเถอะเพคะ ทูลลา" หญิงสาวพูดจบก็เดินออกไปโดยมีรั่วรั่วเดินตามหลังนายสาวออกไป
หญิงสาวเดินออกไปแล้วชินอ๋องหยางหมิงถึงได้สติ ด้วยไม่คิดว่านางจะกล้าต่อว่าเขาเพราะเมื่อคืนตอนคุยข้อตกลงกันนางยังยิ้มอ่อนหวานให้เขาราวไร้พิษสง
******
ตำหนักไห่ชิง
หน้าตำหนักที่ประทับของไทเฮา ซุนฮวาเดินลงจากรถม้าโดยมีรั่วรั่วคอยรับอยู่ด้านล่าง และพากันเดินมาหน้าทางเข้าตำหนัก นางกำนัลอาวุโสยืนรออยู่ก่อนแล้ว
"ไทเฮาทรงรอชินหวางเฟยอยู่ในตำหนักนานแล้วเพคะ"
หญิงสาวพยักหน้าและเดินนำเข้าไปภายในตำหนักที่หรูหราโอ่งอ่า
"ถวายบังคมฮ่องเต้เพคะ ถวายพระพรเสด็จแม่เพคะ" หญิงสาวทำความเคารพผู้สูงศักดิ์ทั้งสอง ก่อนที่ไทเฮาจะพยักหน้าให้นางเข้าไปนั่งใกล้ ๆ พระองค์
"มาเถอะซุนฮวามานั่งข้างแม่นี่ แล้วหยางหมิงไม่มากับเจ้าด้วยหรือ"
"กระหม่อมอยู่นี่พ่ะย่ะค่ะ" หญิงสาวหันไปมองชินอ๋องเขาเดินประคองลี่เหยาเข้ามาด้วย ท่านหญิงซุนฮวาทำเพียงมองเฉยเขาจะทำอะไรหาใช่ธุระของนาง
"ลี่เหยาถวายพระพรฝ่าบาทถวายพระพรไทเฮาเพคะ" หญิงสาวทำความเคารพไทเฮาด้วยท่าทีอ่อนหวาน เพื่อหวังให้พระนางพอใจ
แต่ไทเฮาเมื่อเห็นเช่นนี้ยิ่งเพิ่มความไม่พอใจเป็นอย่างมาก
"เจ้ากล้าพานางมาพบเปิ่นกงหรือหยางหมิง ดี ดียิ่ง สือกงกงพานางผู้นี้ไปให้มามาอบรมมารยาท" ไทเฮาโมโหยิ่งนักที่พระโอรสองค์เล็กพาสตรีที่พระองค์ไม่ชอบหน้านางนั้นมาด้วยทั้ง ๆ ที่วันนี้เขาควรจะมาพร้อมพระชายาของตน
"เสด็จแม่นางไม่สบายอยู่นะพ่ะย่ะค่ะ" ชินอ๋องพยายามปกป้องคนรักเขาไม่คิดว่ามารดาจะโกรธขนาดนี้
"ไม่สบายแล้วตามเจ้ามาทำไม ทำไมไม่นอนพักที่เรือนที่เจ้าจัดไว้ให้อย่างดีนั่นเล่า….หากเจ้าห่วงนางเจ้าจงกลับวังชินอ๋องของเจ้าไปก่อนเถิดวันนี้เปิ่นกงไม่อยากเจอหน้าเจ้าแล้ว และอย่าคิดพานางออกไปด้วยเปิ่นกงจะให้มามาอบรมนาง"
ชินอ๋องไม่เต็มใจที่จะกลับแต่รู้ว่าหากดึงดันที่จะต่อต้านพระมารดายิ่งเป็นผลร้ายกับลี่เหยาตนจึงยอมกลับก่อน
"นี่เจ้าทำเสีย อย่าอู้ล่ะ" มามาที่สือกงกงให้อบรมลี่เหยาพาหญิงสาวมาลานซักล้างของวังหลวงที่ใช้ซักล้างเสื้อผ้าชุดนางกำนัล
"เจ้าจะให้ข้าทำงานแบบนี้ไม่ได้นะนี่มันไม่ใช่หน้าที่ข้า ข้าเป็นสตรีที่ท่านอ๋องรักนะ คอยดูข้าจะบอกท่านอ๋องว่าพวกเจ้ารังแกข้า" ลี่เหยาร้องโวยวายผิดกับเวลาที่อยู่กับชินอ๋อง ที่นางถูกใช้เหมือนทาส เพราะอยู่วังชินอ๋องนางไม่ได้ทำอะไรเลยทุกอย่างชินอ๋องล้วนให้นางกำนัลจัดการให้
"ชินอ๋องทรงกลับตำหนักไปแล้วหากเจ้าอยากฟ้องพระองค์ก็ทำงานให้เสร็จเสียก่อนเถอะ พวกเจ้าใครช่วยนางมีโทษหนักถึงโบยยี่สิบไม้" พูดจบมามาก็เดินออกมายืนดูอยู่ห่าง ๆ ทิ้งให้ลี่เหยากำมือแน่นด้วยความแค้นใจ
' เมื่อไหร่ที่ข้าได้เป็นชินหวางเฟยข้าจะเอาคืนให้หมดรวมถึงท่านหญิงซุนฮวาด้วยคอยดูเถอะ ' หญิงสาวคิดอย่างแค้นเคืองพานโกรธเกลียดซุนฮวาไปด้วย หญิงสาวซักล้างทั้งวันจวบจนมืดค่ำมามาที่คอยเฝ้าดูจึงปล่อยให้นางกลับตำหนักอ๋องและให้นางเดินกลับเอง….
- ผู้เขียน
