ลี่เหม่ยหลิน แม่สื่อข้ามภพ

สวดภาวนา

งานศพ

“ฮือๆๆ” เสียงร้องไห้ดังระงมไปทั่วลานวัด ซึ่งเป็นสถานที่ตั้งบำเพ็ญกุศลร่างไร้วิญญาณของวรัญญา เจ้าของบริษัทฝากรักนะเธอ ในงานเต็มไปด้วยบรรดาลูกค้าที่เคยมาใช้บริการ มากกว่าห้าร้อยคน รวมไปถึงคู่เดทคู่ล่าสุดที่นั่งร้องไห้อยู่ข้างโลงคล้ายกับรู้สึกผิด ซึ่งตอนนี้ชายผู้ก่อเหตุถูกจับตัวไปแล้ว ด้านตำรวจสอบปากคำได้ความว่า เขาชื่อจรัญเป็นคนรักเก่าของน้ำหวานและเขาไม่ได้มีเจตนาที่จะยิงวรัญญา แต่เพราะเธอวิ่งเข้ามาขวาง...และปืนมันลั่นของมันเอง!

มนสิตายังคงนั่งร้องไห้อยู่ตลอดเวลาตั้งแต่ที่รู้ว่าเพื่อนสนิทเสียชีวิต ถ้ารู้ว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้น เธอจะไม่พาเพื่อนไปที่นั่นเด็ดขาด ทุกอย่างมันเร็วไปหมดจนเธอตั้งตัวรับไม่ทัน ในตอนนั้นมือเธอที่ส่งออกไปเพื่อรั้งเพื่อนสาวยังคงค้างอยู่ในจังหวะที่เสียงปืนดังขึ้น ภาพวรัญญาวิ่งเข้าใส่ผู้ชายตัวอ้วนยังคงติดตาไม่ไปไหนจนกระทั่งร่างทรุดลงไปกองกับพื้น เลือดสีแดงสดซึมออกมาจากใต้ราวนม มันไหลปุดๆ เหมือนก๊อกน้ำที่เปิดจนสุด ขาของเธอชาบวกกับเสียงกรีดร้องรอบข้างดึงสติของเธอให้วิ่งไปกอดร่างชุ่มเลือด ใบหน้าพลันตื่นตระหนกจับต้นชนปลายไม่ถูก พอดีกับทางเจ้าของร้านรีบโทรเรียกรถพยาบาล ส่วนผู้ชายที่พกปืนมานั้นนั่งร้องไห้อยู่ไม่ไกลจากตัวเธอ แต่มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อแม้อีกฝ่ายจะรู้สึกผิดและขอโทษ วรัญญาผู้แสนดีก็ไม่กลับมาอีกแล้ว ท่ามกลางบรรยากาศของงานศพ มนสิตาได้แต่ร้องขอ ‘ขอให้เพื่อนไปสู่ภพภูมิที่ดี มีชีวิตใหม่ที่ดีและสมหวังในทุกๆ เรื่องไม่เว้นแม้แต่เรื่องความรัก!’ “ทำไมคนดีๆ มักจะตายก่อนคนไม่ดีก็ไม่รู้สิ ฮึกๆๆ ฮือๆๆ”

สามีของมนสิตาเดินมานั่งเคียงข้าง พลางลูบแขนบอบบางที่สั่นไหวนั้นอย่างแผ่วเบา “อย่าร้องไปเลยที่รัก รัญญาเธอไปดีแล้ว ไม่แน่ว่าชาติหน้าอาจจะเกิดใหม่เป็นลูกคุณหนู คุณนาย ผู้รากมากดี มีคู่ที่รักเธอมากกว่าชีวิตก็เป็นได้” ใจเขาเองก็ภาวนาเช่นนั้น

“ขอให้มันเป็นอย่างที่คุณว่าเถอะ” มนสิตามองโลงศพด้วยหัวใจอ่อนล้า ‘โชคดีนะเพื่อนรัก’ เท่านี้ที่บอกได้

&&&&

“เฮือก!”

เสียงหอบหายใจคล้ายคนกำลังโผล่พ้นขึ้นมาเหนือน้ำเรียกสายตา สามคู่ให้หันไปมองยังร่างของสตรีที่มีผิวขาวซีดบนเตียงคล้ายกับไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเอง ฉับพลัน ผู้ที่ตั้งสติได้ก่อนเป็นคนแรกคือสตรีผู้เป็นถึงฮูหยินของจวน

##มาเบาๆ เพราะรอเรียบเรียงคำอยู่จ้าา