ลี่เหม่ยหลิน แม่สื่อข้ามภพ

ณ.บริษัทฝากรักนะเธอ “ฉันว่าแทนที่แกจะมานั่งถอนหายใจเฮือกๆ ให้กับคู่รักที่เลิกกัน ไม่สู้แกไปดูคิวของลูกค้าคนต่อไปไม่ดีกว่าเหรอยะ” มนสิตาเท้าสะเอวด่าเพื่อนตัวเองที่ร่วมหุ้นกันเปิดบริษัทจัดหาคู่แต่มักจะอ่อนไหวร้องไห้ไปเสียทุกครั้งที่คู่รักบางคู่ไม่สมหวังกันจนถึงขั้นแต่งงาน ในความคิดของเธอ มันคือเรื่องปกติของคนทั่วไป ที่ไม่ใช่ ก็ต้องเลิก ในทางกลับกัน บางคู่ไม่ได้สนใจหรือฟูมฟายเลยด้วยซ้ำที่ต้องเลิกรา ต่างกับเจ้าของบริษัท วรัญญามองหน้าเพื่อนสนิทที่แต่งงานมีลูกแล้วอย่างมนสิตา “แกมันมีรักสมหวัง จะไปเข้าใจอะไรล่ะมน ฮึกๆ” เริ่มสะอื้น “แกก็รู้ว่าที่เรามาเปิดบริษัทนี้เพราะอยากเห็นโลกนี้มีความสุข มีคนรักกัน แม้ฉันจะรู้ว่ามันเป็นไปได้ยากแต่ในความคิดของฉัน ฉันก็อยากให้คนที่มารอคิวเพื่อปรึกษาปัญหาหัวใจหรืออยากมีคู่ นั้นสมหวังทุกคน ฮึกๆ ไม่เหมือนฉันไง” ฮือๆๆ มนสิตามองบน ‘เฮ้อ เอาอีกแล้วนะ’ “แล้วแกจะไปคิดถึงเรื่องแฟนเก่าของแกทำไมเนี่ย! ในขณะที่แกยังมูฟออนไม่ได้ ป่านนี้มันเสวยสุขหรือไม่ก็ตายที่ไหนกับเมียมันแล้วไม่รู้” จับสองไหล่บอบบางของเพื่อนรักที่ในอดีตเกือบจะได้แต่งงานอยู่รอมร่อ แต่ว่าที่เจ้าบ่าวดันถูกสาวที่ไหนไม่รู้วิ่งโร่มาบอกวรัญญาว่า เจ้าบ่าวคบซ้อน ครั้งนั้นสาวน้อยผู้บอบบางอย่างเพื่อนเธอถึงกับเป็นลมไปเลย ดีเท่าไหร่ที่มันตัดสินใจบอกเลิกไปก่อนที่เรื่องจะแดงในวันแต่งงาน “ฟังนะ ถ้าแกมัวแต่เพ้อถึงเรื่องเก่าแบบนี้ เราก็ปิดไปเลยเถอะ บริษัทจัดหาคู่อะไรเนี่ย” “ห้ะ! ไม่ได้สิ ลูกค้าทุกคนยังรอความหวังจากเรานะ จะทิ้งพวกเขาไปง่ายๆ ได้ยังไง เรื่องฉันไม่มูฟออนมันไม่ใช่ปัญหา ฉันร้องไห้ไป แนะนำลูกค้าไปด้วยได้” ฟู้ดๆๆ (เสียงสั่งน้ำมูก) “มาๆ โทรเรียกลูกค้าที่จองคิวของวันนี้มาเลย” นั่งอยู่หน้าจอพร้อมกับไล่รายชื่อ “อ่า...นี่ไง คุณน้ำหวาน สเปคเป็นหนุ่มตี๋ ผิวขาว อ้วนนิดหน่อย ไม่ยากๆ” ใบหน้าเริ่มมีรอยยิ้มพลันนึกไปถึงรายชื่อของทั้งหนุ่มๆ และสาวๆ ที่มาขอให้บริษัทสแกนหาคู่ดีๆ ให้ ตั้งแต่เปิดร้านนี้มาสามปี มีมากกว่าแปดร้อยคู่ที่สมหวังจนถึงขั้นแต่งงานกัน แน่นอนว่ามีสมหวังย่อมต้องมีผิดหวังเหมือนคู่ที่ออกเดทและตกลงคบหาดูใจกันเมื่อสองเดือนก่อนแต่ตอนนี้เลิกกันไปแล้ว ทำให้เธอถึงกับร้องไห้ ‘ก็นะ เรื่องราวความรักมันออกแบบไม่ได้เหมือนตัวเธอ ที่เคยผิดหวังและไม่คิดจะมีรักอีกเลย’ “โปรไฟล์ดีแบบคุณน้ำหวาน ตัวเลือกที่มีก็หลายคนอยู่นะ ยังไงลองส่งรายชื่อกับรูปหนุ่มๆ ที่มาสมัครหาคู่ไปให้เธอดูก่อนก็แล้วกัน” “อื้ม!” วรัญญารับคำและตั้งใจทำงานของตัวเองด้วยความสุข พร้อมกับสั่งสมองให้เลิกเสียใจแล้วก้าวต่อไปเพื่อความสุขของทุกคน ‘ถึงจะบอกตัวเองแบบนั้นแต่ทุกครั้งเมื่อได้รู้ว่าความรักของคนที่เคยใช้บริการไม่สมหวัง เธอก็อดที่จะร้องไห้ไม่ได้อยู่ดี’ ค่ำวันนั้น คู่เดทสำคัญคือคุณน้ำหวานและคุณนนทชัย หนุ่มตัวอวบตามสเปคของสาวสวยได้นั่งทานอาหารด้วยกันในร้านที่ทางบริษัทจัดเตรียมเอาไว้ โดยมีสองสาวกามเทพอย่างมนสิตาและวรัญญาแอบมองอยู่ห่างๆ เพียงแค่ครึ่งชั่วโมงต่อมากลับมีผู้ชายร่างอ้วนคนหนึ่งเดินทำหน้าถมึงทึงเข้าไปหาคู่เดท ก่อนจะชักอาวุธขึ้นขู่ เสียงกรีดร้องดังสนั่นลั่นร้าน ในจังหวะจ่อยิงนั้นเองที่วรัญญาตัดสินใจพุ่งเข้าใส่ชายคนนั้นพร้อมกับกระชากอาวุธ ปัง!