“ใช่ก็บอกว่าใช่ อาจารย์ล้วนยินดีที่ได้กอด”
ตึ่กตั่กๆ ตึ่กตั่กๆ ‘หัวใจของนางเอาอีกแล้ว’ มือบางลอบจิกเล็บบนฝ่ามือเพื่อดึงสติ นางเงียบและแสร้งหันหน้ากลับไปยังทิศทางเดิมที่นางกำลังจะไป นั่นก็คือร้านแม่สื่อของนาง “ขอคุณท่านอาจารย์ที่ช่วยเหลือ” สองขาเล็กก้าวเดินต่อ โดยไม่คิดจะรอฟังคำตอบของบุรุษรูปงาม แต่แล้วทุกย่างก้าวของนางกลับมีร่มคันใหญ่บดบังแสงแดดเอาไว้ ถามว่ามันดีหรือไม่ในความรู้สึก ‘แน่นอนว่ามันดี’ “ศิษย์ไม่ต้องการ ร่ม”
“แต่มันบังแดดให้เจ้าได้ดี ชอบหรือไม่” ^^
“ศิษย์ชอบ” ‘เอ๋?’ เลิกลั่ก
^^ “อาจารย์ก็ชอบ”
“อะ เอ้อ” คำปฏิเสธหมดลงเพียงเท่านั้นเมื่อนางสั่งการสมองและร่างกายให้ตอบสนองต่อบุรุษผู้นี้ตามใจคิดไม่ได้ ดังนั้นการไม่พูดเลยมันคงเป็นทางออกที่ดีที่สุด แม้ใบหน้าของนางยามนี้มันจะแดงมากก็ตาม
ทั้งสองคนเดินไปด้วยกันจนถึงร้าน เหม่ยหลิน~รับจัดหาคู่ เสียงรอบข้างที่ดังเข้าหู อาจไม่ได้ทำให้ฝ่า
