Episode 2

1320 คำ

1 ปีก่อนหน้า โรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่ง บรรยากาศการเข้าแถวในตอนเช้าของโรงเรียนมัธยมชื่อดังแห่งหนึ่ง ที่เต็มไปด้วยเด็กนักเรียงที่ยืนเข้าแถวเพื่อเคารพธงชาติ ท่ามกลางแสงแดดยามเช้า กิจกรรมหน้าเสาธงดำเนินไปตามปกติเหมือนเช่นทุกวัน โรงเรียนเป็นสถานที่ที่เด็กทุกคนต้องผ่านมันมา เป็นที่ที่มีทุกความทรงจำ ความรู้สึก ไม่ว่าจะสุข ทุกข์ เศร้า เหงา หรือการแอบรักใครสักคน ความทรงจำที่อบอุ่นและสดใสของกลุ่มเพื่อนสนิทสมัยมัธยมปลายที่กำลังนั่งอยู่ที่โรงอาหาร ท่ามกลางบรรยากาศที่เด็กๆ หลายต่อหลายคนรีบมาจองโต๊ะกัน มีทั้งเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะสนุกสนาน หรือแม้กระทั่งเสียงช้อนกระทบกับจาน วิน เด็กหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง สูงประมาณ 185 เซนติเมตร ใส่แว่นตาหนาเตอะ ดูเงียบๆ ขี้อายเล็กน้อย เขามักจะชอบนั่งอ่านหนังสือคนเดียวอยู่ที่มุมห้อง หรือคอยตอบคำถามยากๆ ให้เพื่อนๆ เวลาติวข้อสอบ และเขามักจะชอบโดนเฟย์แกล้งแซวว่าเขาเป็นเด็กเนิร์ดเสมอ แต่เขาก็ไม่เคยตอบโต้อะไรเธอเลย เขายอมเธอเสมอ เฟย์ เด็กสาวที่สวยโดดเด่นประจำโรงเรียน เธอร่าเริง สดใส เป็นศูนย์กลางของกลุ่ม ใครๆ ก็อยากจะอยู่ใกล้เธอกันทั้งนั้น เธอเป็นลูกคุณหนูหน่อยๆ พ่อกับแม่รักมาก แต่เธอค่อนข้างจะแก่นซ่า แสบ และซน เธอชอบแกล้งวินเป็นพิเศษ เพราะวินไม่เคยว่าหรือดุเธอเลย และเธอก็มักจะเรียกเขาว่า 'ไอ้แว่น' “นี่! พวกมึงเตรียมอ่านหนังสือสอบเข้ามหาลัยกันบ้างหรือยัง?” เสียงของพอร์ชเอ่ยถามออกมาหลังจากที่พวกเขานั่งทานข้าวกันจนอิ่มแล้ว “อย่างไอ้วินไม่ต้องห่วง มันเป็นหนอนหนังสืออยู่ละ มึงกับกูนี่แหละ…อ่านให้ตายก็จะสอบเข้าได้หรือเปล่าก็ไม่รู้” คิมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูท้อแท้เสียเหลือเกิน “กูกับณิชาก็ช่วยกันติวอยู่ เพราะจะสอบเข้าคณะเดียวกัน” เฟย์เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่สีหน้ายังคล้ายกับมีความกังวลอยู่เล็กน้อย “เฟย์ กูว่าถ้ามึงเข้ามหาลัยแล้ว ต้องมีคนมาตามจีบเป็นพรวนแน่เลย” เสียงของณิชาเอ่ยออกมา “ไม่เห็นจะมีใครน่าสนใจสักคน” เฟย์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเอือมระอาเต็มทน ในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆ กำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ วินยังคนนั่งนิ่งๆ เงียบๆ ไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ ออกมาแม้แต่คำเดียว และเมื่อถึงเวลาเลิกเรียน เด็กๆ ทุกคนต่างก็รีบเก็บของเพื่อไปเล่น หรือไม่ก็ไปเรียนพิเศษโดยเฉพาะเด็กๆ ชั้นม.6 ในขณะที่วิน เฟย์ ณิชา คิม และพอร์ช ทุกคนต่างก็รีบเก็บของทันทีหลังจากที่เสียงออดดังขึ้น “พวกมึงไปเล่นเกมกับพวกกูป่าว?” เสียงของพอร์ชเอ่ยถามเพื่อนในกลุ่ม ซึ่งพอร์ชกับคิมเป็นสายเกมเมอร์ ทุกครั้งหลังเลิกเรียนก็จะชวนเพื่อนในกลุ่มไปด้วย อันที่จริงพอร์ชก็แค่ถามเป็นพิธีเฉยๆ เพราะปกติก็ไม่มีใครไปกับพวกเขาสองคนอยู่แล้ว “พวกมึงสองคนก็เอาแต่เล่นเกม นี่ก็ใกล้จะสอบอยู่แล้ว หัดอ่านหนังสือกันบ้างนะ จะได้เข้ามหาลัยดีๆ ได้ไง” เสียงของณิชาบ่นออกมาเสียงดัง “แล้วมึงอ่ะ ไอ้วินไปกับพวกกูปะ?” พอร์ชหันไปถามวิน “กูจะกลับบ้านไปอ่านหนังสือ” เสียงของวินเอ่ยออกมาเรียบๆ “กูก็จะกลับไปอ่านหนังสือที่บ้านเหมือนกัน” เฟย์เอ่ยออกมาอีกคน หลังจากนั้นทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไปตามทิศทางของตัวเอง ในขณะที่วินกับเฟย์เดินออกจากประตูโรงเรียนพร้อมกัน ทั้งคู่กลับบ้านด้วยกันตลอดเพราะบ้านอยู่ใกล้ๆ กัน ในระหว่างที่ทั้งคู่นั่งอยู่บนรถเมย์ เฟย์ก็ชวนวินคุยนู่น คุยนี่ และถึงแม้ว่าจริงๆ แล้วเฟย์จะพูดอยู่คนเดียวก็ตาม และวินก็เป็นฝ่ายนั่งฟังเสียมากกว่า “อีกไม่นานเราก็จะไปเรียนต่อมหาลัยกันแล้ว ไวเนอะ…ว่าปะ?” เสียงของเฟย์เอ่ยถามวิน “อืม” วินตอบกลับมาเพียงสั้นๆ เท่านั้น “ถึงบ้านกูละ กูไปก่อนนะ” เฟย์พูดพร้อมกับสะพายกระเป๋าเตรียมเดินลงจากรถเมย์ที่กำลังจะจอดตรงป้ายหน้า “ขอให้เราได้อยู่มหาลัยเดียวกันนะ” เฟย์หันมาพูดกับวินก่อนจะลงจากรถไป วินมองตามจนสุดสายตา ถ้าเฟย์หันกลับมามอง คงจะได้เห็นสายตาที่วินแอบซ่อนไว้ ก่อนที่เขาจะพูดออกมาเบาๆ “เราจะต้องได้เรียนด้วยกัน” ปัจจุบัน วิน ในชุดนักศึกษาชั้นปีที่ 1 คณะวิศวกรรมศาสตร์ กำลังเดินเข้าตึกภาคของคณะที่ติดป้ายเด่นหราว่า ‘ภาควิชาคอมพิวเตอร์’ เขายังคงดูเป็นคนสุขุม เงียบๆ เหมือนคนไม่ค่อยคบค้าสมาคมกับใคร แถมยังใส่แว่นหนาเตอะเหมือนเดิม วินเดินเข้ามาในห้องเรียนก็เจอกับพอร์ชและคิมที่มาถึงก่อนแล้ว ทั้งสามคนเรียนคณะเดียวกัน ภาควิชาเดียวกัน แล้วด้วยความที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่มัธยม พวกเขาทั้งสามคนก็เลยคบกันเหมือนเดิม ทั้งสองที่เห็นวินก็ทักทายตามปกติ พลางบ่นอุบอิบถึงวิชาเขียนโค้ดที่เรียนเมื่อวาน “อ้าว!!ไอ้วิน มาแล้วเหรอ?” พอร์ชเอ่ยทักทายวินก่อน “อืม” วินตอบราวกับไม่ค่อยจะเต็มใจสักเท่าไหร่ “วิชาเขียนโค้ดเมื่อวานแม่ง! โคตรยากเลยว่ะ” คราวนี้เป็นเสียงของคิมเอ่ยออกมา เมื่อวานพวกเขาเรียนวิชาโค้ดดิ้งไป ซึ่งอาจารย์ก็ให้งานเป็นมินิโปรเจกต์ให้เขียนโปรแกรมสร้างแอปพลิเคชัน หรือ เกม โดยใช้ภาษาที่เรียนไป ด้วยความที่พึ่งเรียน แถมยังให้งานมาทำอีก ทุกคนเลยถึงกับบ่นโอดโอย “เออ แม่ง! ยากฉิบหาย ไม่รู้จะยากอะไรนักหนา” พอร์ชเอ่ยสมทบอีกเสียง วินทำเพียงแค่นั่งฟังเพื่อนบ่นเฉยๆ แล้วพอเพื่อนถามอะไรก็ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ อีกเช่นเคย “ไอ้วิน มึงอ่ะทำได้ไหม?” พอร์ชเอ่ยถามออกมา “ทำได้” “มึงว่ามันง่ายไหม?” คราวนี้เป็นเสียงของคิมถามบ้าง “ก็ปกติ” วินยังคงตอบสั้นๆ เหมือนเดิม เพื่อนทั้งสองก็เอาแต่ทำหน้าเซ็งแล้วก็เอ่ยแซวออกมา “มึงมันเก่งอยู่แล้ว มีอะไรที่มึงทำไม่ได้บ้างวะ?” คิมถามออกมา “ก็ยังไม่มีนะ” “เออ นั่นดิ คนเหี้ยอะไรวะ แม่ง! เก่งฉิบหาย” พอร์ชพูดเสริมทับขึ้นมาอีกคน วินได้แต่นั่งฟังเงียบๆ ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แล้วพวกเขาก็เปลี่ยนเรื่องไปคุยเรื่องของเพื่อนอีกสองคนอย่างณิชาและเฟย์ ที่ไปเรียนต่างคณะ “ไม่รู้ว่าป่านนี้สองคนนั้นจะเป็นยังไงบ้าง เพราะตั้งแต่เข้ามหาลัยมาก็ไม่ค่อยได้เจอสองคนนั้นเลย” เสียงของพอร์ชบ่นออกมา “นั่นดิ! เงียบหายไปเลย” เสียงของคิมพูดออกมา เพราะนิสิตใหม่ที่เข้ามาจะวุ่นกับการปฐมนิเทศ รับน้อง งานของคณะที่ปีหนึ่งต้องเข้าร่วม เลยทำให้พวกเขาไม่ค่อยได้เจอกันสักเท่าไหร่ แต่ว่ามีบ้างที่ตอนพักกลางวัน พักเวลาตรงกัน หรือบังเอิญเจอก็จะมากินข้าวด้วยกัน วินที่นั่งฟังเพื่อนพูดถึงณิชากับเฟย์ ก็พลางนึกถึงไปด้วยว่าทำไมป่านนี้ทั้งสองคนจะเป็นอย่างไรกันบ้าง

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more