บทที่ 9.1 ตามแผน
616 คำ
คอนโดมิเนียมหรู ริมแม่น้ำเจ้าพระยา (คืนวันเดียวกัน)
ลลินนั่งอยู่ริมหน้าต่างบานใหญ่ มองแสงไฟยามค่ำคืนของกรุงเทพฯ ที่ทอดยาวเป็นสายใยสวยงาม ตัดกับความมืดมิดของแม่น้ำเจ้าพระยา บนโต๊ะหินอ่อนข้างกาย มีแก้วไวน์แดงราคาแพงตั้งอยู่ เธอยกแก้วขึ้นจิบช้าๆ ดื่มด่ำกับความเงียบสงบที่ต่างจากอดีตราวฟ้ากับเหว เธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ สวมชุดคลุมอาบน้ำผ้าไหมสีดำ ให้ความรู้สึกหรูหราและเย้ายวน ความรู้สึกที่ภาคินกำลังร้อนรน เป็นเหมือนรสชาติที่เธอโปรดปรานตอนนี้
[โทรศัพท์ดังขึ้น]
หน้าจอโชว์เบอร์โทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเคย แต่ลลินรู้ดีว่าใครโทรมา เธอปล่อยให้เสียงเรียกเข้าดังซ้ำๆ... ครั้งที่หนึ่ง... ครั้งที่สอง... ครั้งที่สาม... เธอจิบไวน์อีกอึกแล้ววางแก้วลง เฝ้ามองชื่อที่หายไปจากหน้าจอ เธอต้องการให้ภาคินรู้สึกลนลาน ต้องการให้เขากังวลว่าเธออาจเปลี่ยนใจ หรือกำลังมีชายอื่นโทรมา พอถึง ครั้งที่สี่ เธอก็รับสาย
"ฮัลโหล..." ลลินตอบรับด้วยเสียงแผ่วเบา ติดแหบเล็กน้อยตามฉบับคนเพิ่งตื่น (แสร้งทำ)
[อ้าว! ลลิน! พี่ขอโทษนะที่โทรดึก พี่คิดว่าลินหลับไปแล้ว] น้ำเสียงของภาคินฟังดูโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด "พี่ภาคินเหรอคะ พอดีลินเพิ่งจะเคลิ้มหลับไปค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?"
[คือ... พี่อยากคุยเรื่องงานเลขาฯ ที่พี่ชวนลินทำเมื่อตอนบ่ายน่ะ] ภาคินรีบร้อนเข้าประเด็นทันที แต่ก็เกรงใจ
[พี่เข้าใจว่าโปรไฟล์ระดับลิน เกียรตินิยมเหรียญทองจากญี่ปุ่น คงมีบริษัทใหญ่ๆ รอรับอยู่เยอะแยะ งานเลขาฯ นี่มันอาจจะดู 'งานเล็ก' ไปสำหรับลินรึเปล่า?]
เขาตั้งใจให้เธอปฏิเสธอย่างมีมารยาท เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดที่ดึงคนเก่งอย่างเธอมาทำงานต่ำกว่าศักดิ์ แต่ลลินไม่ให้โอกาสเขาถอนตัว
"งานเล็ก... หรือ งานใหญ่... ไม่ใช่ประเด็นสำหรับลินตอนนี้ค่ะพี่ภาคิน" ลลินปรับเสียงให้เป็นจริงจังขึ้นเล็กน้อย "ลินแค่ต้องการโอกาสที่จะได้ใช้ความรู้ความสามารถทั้งหมด และที่สำคัญที่สุด ลินอยากทำงานกับคนที่ลิน 'สบายใจ' และ 'ไว้ใจ' ได้ค่ะ" เธอเน้นคำว่า
"ไว้ใจ" อย่างมีนัยยะ
[อ้อ... ถ้าอย่างนั้น...] "ลินตกลงค่ะพี่ภาคิน" ลลินชิงตอบรับอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้เขาเปลี่ยนใจ
[จริงเหรอ! เยี่ยมไปเลย! พี่ดีใจมากจริงๆ ลิน!] น้ำเสียงของภาคินเต็มไปด้วยความยินดีและโล่งอก
ลินจะเริ่มงานได้เมื่อไรดีครับ พี่อยากให้ลินเริ่มงานให้เร็วที่สุด
"ลินขอเป็นวันจันทร์หน้านะคะพี่ชาย ช่วงนี้ลินยังจัดการเรื่องที่คอนโดไม่เรียบร้อย" ลลินทิ้งท้ายด้วยคำเรียกขานที่เคยผูกพันอย่างแสนหวาน ก่อนจะวางสายไป
รอยยิ้มบนใบหน้าของลลินแปรเปลี่ยนเป็นความเย็นชาและเยาะหยัน คำว่า 'พี่ชาย' ที่เขาเคยปลื้ม ตอนนี้มันกลายเป็น โซ่ตรวน ที่รัดคอเขาโดยไม่รู้ตัว เธอวางโทรศัพท์ลงข้างแก้วไวน์ แล้วหยิบโทรศัพท์อีกเครื่องขึ้นมาโทรออกทันที
"คุณลุงคะ ลินรายงานสถานการณ์ค่ะ"
"..."
"พี่ภาคินตกหลุมพรางเรียบร้อยแล้วค่ะ ตำแหน่งเลขาฯ เป็นของลินแล้วค่ะ วันจันทร์นี้เราจะเริ่มเกมอย่างเป็นทางการ"
"..."
"ค่ะคุณลุง ลินจะทำให้เขาขาดลินไม่ได้ จนถึงวันที่เขาจะต้องชดใช้ทุกอย่างให้ครอบครัวเราค่ะ"
ลลินจิบไวน์อีกครั้ง คราวนี้รสชาติมันหอมหวานกว่าเดิมมาก เกมเพิ่งจะเริ่มต้น และเธอก็เป็นผู้ควบคุมกระดานอย่างสมบูรณ์แบบ
- ผู้เขียน
