บทที่ 5 : รุ่นพี่ที่เธอแอบรัก
892 คำ
หนึ่งปีผ่านไป...
"ลลิน จันทรัตน์" ชื่อของลูกสาวตระกูลล้มละลาย... ได้จางหายไปจากวงสังคมเก่า
ณ มหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังแห่งใหม่ ที่อยู่ห่างไกลจากแสงสีของกรุงเทพฯ... มีเพียง "ลิน" นักศึกษาทุนคณะบริหารธุรกิจปีที่ 1 ผู้เงียบขรึมและไม่สุงสิงกับใคร
เงินก้อนนั้น... "เงินบาป" จากค่ำคืนที่เธออยากลืม... ถูกใช้อย่างเจ็บปวด มันจ่ายค่าเทอม ค่าหอพักเก่าๆ และเป็นค่าตั้งต้นชีวิตใหม่ที่นี่ ที่ที่ไม่มีใครรู้จักอดีตของเธอ
ลลินในวันนี้... แตกต่างจากเด็กสาวขี้กลัว หรือพนักงานเสิร์ฟที่สู้ชีวิตคนนั้น
เธอกลายเป็นคน "เย็นชา"
แววตาของเธอไม่เคยแสดงความอ่อนแอ เธอตั้งหน้าตั้งตาเรียนอย่างหนัก ชดเชยเวลาที่เสียไป เป้าหมายเดียวของเธอคือ "เกียรตินิยมเหรียญทอง" และงานดี ๆ ที่จะพาเธอและคุณลุงธนูไปจากชีวิตลำบาก
เธอไม่ไว้ใจใคร โดยเฉพาะ "ผู้ชาย"
เธอมองพวกเขาเป็นเพียงสองประเภท พวกที่ "ล่าเหยื่อ" เหมือนแขกในผับ หรือพวกที่ "ซื้อ" เธอได้ เหมือน "ผู้ชายที่ไม่รู้ชื่อ" คนนั้น
จนกระทั่งเธอได้พบ "เขา"
ภาคิน รุ่นพี่ปี 4 คณะเดียวกัน ประธานชมรมวิชาการ ชายหนุ่มที่เหมือนเดินออกมาจากนิยาย
เขาคือ "แสงสว่าง" ที่แท้จริงของมหาวิทยาลัย สุภาพบุรุษ อบอุ่น และมีรอยยิ้มที่จริงใจ
ลลิน "แอบรัก" เขา
เธอทำได้เพียงแอบมองเขาจากไกลๆ เธอรู้ดีว่าตัวเองไม่คู่ควร คนที่มืดแปดด้านอย่างเธอ ไม่มีวันเอื้อมมือไปแตะต้องแสงสว่างแบบเขาได้ เธอจึงพอใจที่จะยืนอยู่ในเงา แค่มองเขาก็พอ
จนกระทั่ง "คืนนั้น"
ลลินเดินกลับหอพักตามปกติหลังเลิกติวหนังสือกลุ่มย่อยที่ห้องสมุดเกือบสี่ทุ่ม ซอยเข้าหอพักของเธอค่อนข้างเปลี่ยวและมืด แต่นี่คือค่าเช่าที่เธอจ่ายไหว
เธอเร่งฝีเท้า กอดกระเป๋าเป้ที่ใส่โน้ตบุ๊กเก่าๆ ไว้แน่น
[ฟรึ่บ!!]
เสียงมอเตอร์ไซค์ที่ดังกระหึ่มขึ้นจากด้านหลัง ก่อนที่เธอจะทันได้หันไปมอง!
"เฮ้ย!!"
มือหยาบกระด้างของผู้ชายที่ซ้อนท้ายมา เอื้อมมา "กระชาก" กระเป๋าเป้ของเธอเต็มแรง!
"กรี๊ดดด! ช่วยด้วย! อย่านะ!"
ลลินไม่ยอมปล่อย! ในนั้นมีชีวิตทั้งชีวิตของเธอ! รายงานชิ้นสำคัญที่เธอจะต้องส่งอาจารย์ในวันพรุ่งนี้ อนาคตที่จะได้รับทุนการศึกษาของเธอขึ้นอยู่กับ สิ่งที่เธอกำลังกอดเเน่นอยู่เเนบอก เธอจะไม่ยอมพลาดโอกาสนี้ไปแน่นอน
โจรนั่นแรงเยอะกว่า มันกระชากจนร่างของเธอถลาล้มลงไปกองกับพื้นถนน เข่าและฝ่ามือของเธอครูดไปกับพื้นปูน
[แผล่บ!]
สายกระเป๋าขาดวิ่น โจรได้กระเป๋าโน้ตบุ๊กของเธอไปแล้ว!
"ช่วยด้วยค่ะ! โจร! ช่วยด้วย!" เธอตะโกนทั้งน้ำตา... ความสิ้นหวังแบบเดียวกับในอดีตย้อนกลับมาทับถมเธอ
มอเตอร์ไซค์คันนั้นกำลังจะบิดหนีเข้าโค้ง
[เอี๊ยดดดดด!!!]
ทันใดนั้น! แสงไฟหน้ารถเก๋งสีขาวคันหนึ่งก็สาดส่องมา พร้อมกับเสียงเบรกที่ดังลั่น!
รถเก๋งคันนั้น "จงใจ" ขับปาดหน้าขวางทางมอเตอร์ไซค์ของโจรไว้ได้อย่างฉิวเฉียด!
โจรสองคนตกใจ มอเตอร์ไซค์เสียหลัก [โครม!] ล้มลง
ร่างสูงของใครคนหนึ่งก้าวลงมาจากรถเก๋งคันนั้น
“เฮ้ยหยุดนะ!”
ลลินเบิกตากว้าง ในใจแทบตะโกนชื่อรุ่นพี่ที่เธอแอบรักออกมาดัง ๆ เพื่อของความช่วยเหลือ
"พี่ภาคิน!"
ภาคินในชุดนักศึกษา ไม่ได้หันมามองเธอ เขากำลังเผชิญหน้ากับโจรสองคนที่กำลังลนลานยกรถ
"ส่งกระเป๋าคืนมา แล้วฉันจะไม่เอาเรื่อง" ภาคินพูดเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยความเด็ดขาด
"อย่าเสือก!" โจรคนหนึ่งชักมีดพกออกมาขู่
ลลินใจหายวาบ "พี่ภาคิน! หนีไป! อย่า!"
แต่ภาคินไม่หนี เขายืนนิ่ง รอจังหวะ
และเมื่อโจรคนนั้นพุ่งเข้ามา ภาคินก็ใช้ ทักษะการต่อสู้ที่ลลินไม่เคยเห็น เขารวบข้อมือ หักข้อศอก จนโจรคนนั้นร้องลั่นและมีดหลุดมือ!
โจรอีกคนเห็นท่าไม่ดี รีบสตาร์ตรถแล้วบิดหนีไปทันที ทิ้งเพื่อนเเละ กระเป๋าของลลินไว้ตรงนั้น เพื่อหนีเอาชีวิต
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก
ภาคินเตะมีดนั่นกระเด็นไปไกล... ก่อนที่เขาจะรีบวิ่งมาหาลลิน... ที่ยังคงนั่งตัวสั่นอยู่กับพื้น
"คุณ... เป็นอะไรรึเปล่า... เจ็บตรงไหนไหม!"
ภาคินไม่ได้สนใจโจรที่วิ่งหนีไป... เขาไม่ได้สนใจกระเป๋าเป้ที่ตกอยู่...
เขานั่งลง... ในระดับสายตาเดียวกับเธอ... แววตาของเขาเต็มไปด้วย "ความกังวล" อย่างแท้จริง
เขาค่อยๆ ยื่นมือมา... "ลุกไหวไหม"
ลลินมองมือที่ขาวสะอาด... อบอุ่น... และปลอดภัย ... มือที่แตกต่างจากมือหยาบกระด้างของโจร... และแตกต่างจากมือที่ "ครอบครอง" เธอในคืนนั้น...
น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นไว้ ไหลออกมา
เธอไม่ใช่คนเย็นชา เธอยัง "เจ็บ" เป็น
ลลินพยักหน้า และยื่นมือที่สั่นเทา ไปจับมือของเขา
วินาทีที่มือของเขากุมมือเธอ
"รุ่นพี่ที่เธอแอบรัก" ได้ก้าวเข้ามาในชีวิตของเธอ
- ผู้เขียน
