บทที่ 22 เฮียมันร้าย
“ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง” ญานินที่มารับปลายฝนในช่วงเช้าของวัน หลังจากที่ไม่ได้พบหน้ากันนานนับเดือน เพราะต่างคนต่างแยกย้ายกันไปฝึกงาน
“ก็สบายดี แกล่ะเป็นยังไงบ้าง”
“เหนื่อย”
“ฝึกงานบริษัทตัวเองจะเหนื่อยตรงไหน” ปลายฝนแย้งขึ้น
“อย่าให้พูดเลย ครั้งแรกก็ฝึกงานที่บริษัทตัวเองแหละ แต่ไปไงไม่รู้ พ่อโอนย้ายไปที่บริษัท เพื่อนพ่อซะได้ พ่อบอกว่าถ้าไม่ไปก็จะไม่เซ็นผ่านให้”
“ก็ดีไง แกจะได้มีประสบการณ์ทำงานเยอะๆ อีกหน่อยก็จะได้บริหารงานในบริษัทตัวเอง คิดซะว่าทำเพื่ออนาคตของตัวเอง” ปลายฝนพูดให้กำลังใจญานิน ที่เอาแต่ถอนหายใจ พร้อมกับทำเสียงเหนื่อยหน่ายเต็มทน
“ฉันเข้าใจอยู่หรอก แต่ไอ้คนที่เป็นหัวหน้านี่สิ…ฉันไม่อยากทน”
“ทำไม..เขาดุเหรอ”
“ยิ่งกว่าหมาพิทบูลอีกแก…เห็นหน้าแล้วใช้ทันทีเลย วันหนึ่งเดินจนขาลาก สองวันแรกที่ใส่รองเท้ามีส้นไป ขาฉันปวดแทบเดินไม่ได้ ตอนนี้ต้องใส่แค่รองเท้าไม่
