เช้าวันอาทิตย์ พีชมนเดินลงบันไดด้วยท่าทีสบายๆสวมชุดนอนเสื้อและกางเกงขาสั้นสีพื้นเรียบง่าย ผมยาวยังยุ่งเล็กน้อยเพราะเพิ่งตื่น แต่เมื่อเท้าแตะพื้นห้องนั่งเล่น เธอชะงักทันที
กวินนั่งอยู่บนโซฟา สวมเสื้อเชิ้ตลำลอง กางเกงขายาวสีเข้ม ท่าทางเรียบร้อยแต่ดูเหมือนรออยู่นาน ดวงตาคมของเขาหันมามองเธอพอดี
พีชมนตกใจเล็กน้อย แววตาสั่นวูบ ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“คุณกวินมีธุระอะไรหรือคะ” น้ำเสียงเย็นชืด แต่ในใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ
“พี่มาเยี่ยมคุณยายละมุน แล้วก็อยากคุยกับพีชสักหน่อย” กวินลุกขึ้นยืน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเป็น
พีชมนมองเขาตาไม่กะพริบ กวินแทนตัวเองด้วยสรรพนามที่อ่อนโยน แล้วยังเรียกชื่อเธออีก หรือว่าเธอกำลังฝันไป
‘ไม่สิ... เขาป่วยอย่างนั้นเหรอ’ หัวใจเธอกระตุกนิดหนึ่ง แต่พอรู้สึกถึงร่างกายตัวเองในชุดนอนหลวมๆที่ไม่ได้สวมชุดชั้นใน ก็รีบกอดอก
