เสียงโทรศัพท์สั่นเบาๆบนโต๊ะ พีชมนหยิบขึ้นมาดู พอเห็นชื่อของคนที่โทรมาก็ชะงักไปนิดหนึ่ง แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจกดรับสาย
“สวัสดีค่ะคุณย่า” เสียงของเธอนุ่มนวลและสุภาพนอบน้อมเช่นเคย
“หนูพีช ย่าขอรบกวนหน่อยนะ” ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงที่มีความกังวลใจเล็กน้อย
“เรื่องอะไรเหรอคะ”
“ย่าอยากขอให้หนูกลับไปช่วยงานบริษัทได้ไหมลูก กลับไปทำตำแหน่งเลขาเหมือนเดิมเถอะนะ ไปช่วยพี่เขาหน่อย” คุณย่าจันลาพูดขอร้อง แฝงด้วยความกดดันเล็กน้อยให้เธอรับปาก
เธอนิ่งเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยตอบอย่างสุภาพ
“ขอบคุณที่คุณย่าเมตตาพีชนะคะ แต่พีชคงกลับไปไม่ได้จริงๆค่ะ”
“ทำไมล่ะลูก ย่าอยากให้หนูกลับมาทำงานจริงๆนะ” น้ำเสียงของย่าเต็มไปด้วยความหวัง
หญิงสาวบอกตัวเองไม่ต้องใจอ่อนเพราะเกรงใจคุณย่า ความรู้สึกของเธอต่างหากที่ควรจะถนอมเอาไว้ เธอสูดลมหายใจลึก ตัดสินใจพูดออกมาตรงๆ
“พีชอึดอัดใจค่ะคุณย่า อึดอัดที่ต้องทำงานกับคุณกวิน
